Ο ασαφής λόγος σου, το χάιδεμα των αυτιών μίας παραπαίουσας κοινωνίας που θέλει να πιστέψει σε κάτι άμεσο, το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να κάνει τα δικά του λάθη σε συνδυασμό με την έλλειψη ιστορικής μνήμης, ο συνασπισμός της κάθε λογής άρνησης, σε κατέστησαν κυρίαρχη δύναμη. Μίας πλειοψηφίας που δεν δυσφορεί απλά αλλά υποφέρει. Μίας κοινωνίας που δεν της έταξες το δύσκολο δρόμο, αλλά την άμεση εξαργύρωση. Δεν υπάρχει κανείς που να μην περιμένει κάτι από εσένα. Εκτός ίσως από τον Μαρξ. Που όταν συνέτασσε το κομμουνιστικό μανιφέστο έλεγε ότι: «ο κομμουνιστής είναι υποχρεωμένος να μην ντρέπεται για τις απόψεις του και να τις διαδίδει». Αν δεν είχε πεθάνει, θα πέθαινε τη στιγμή που σε είδε να ελευθερώνεις το περιστέρι του Αγίου Πνεύματος στο οποίο δεν πιστεύεις.
Όλοι αυτοί αγαπητέ ΣΥΡΙΖΑ, αύριο σε περιμένουν στο ταμείο. Αύριο πριν ακόμη τελειώσει το μεθύσι της νίκης. Αύριο, διότι είναι πιεστική η ανάγκη να καλύψουν τις βασικές τους βιοτικές ανάγκες, σημαντικότερη των οποίων, είναι να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δεν έπεσαν θύματα. Αύριο διότι και εσύ επέλεξες να κυβερνήσεις αύριο, ενώ θα μπορούσες κυβερνήσεις μεθαύριο, με μεγαλύτερη πλειοψηφία και ασφάλεια και αφού είχαν βγει με ξένο χέρι τα κάστανα από τη φωτιά. Και εσύ, από ενθουσιασμό ή από άγνοια κινδύνου, έπεσες στην παγίδα. Για να καταστήσεις τη δεξιά παντοδύναμη για την επόμενη 30ετία, αφού θα έχουν σκοτωθεί πλέον όλοι οι ερυθρόδερμης απόχρωσης δράκοι. Τον τελευταίο πριν από εσένα που άκουγε στο όνομα «Δημοκρατική Αριστερά», τον σκότωσες εσύ. Σε μέθυσε ίσως η οσμή από το ποτό της επερχόμενης εξουσίας πριν το πιεις και πριν αγγίξει το ποτήρι στα χείλη σου. Αυτή η άγνοια κινδύνου είναι που με τρομάζει. Γιατί αποδεικνύει ότι δεν σκέφτεσαι ψύχραιμα ούτε για τα απλά...
Η διαφορά με τις προηγούμενες φορές από το «δυστυχώς επτωχεύσαμε» του Χαρ. Τρικούπη και μέχρι σήμερα, είναι ότι η σημερινή πλειοψηφία δεν είναι ανυποψίαστη. Είναι οργισμένη με όσους την κορόιδεψαν. Ξέχασε τα δικά της σφάλματα και τα προηγούμενα χαϊδέματα των αυτιών και αρνήθηκε ότι «μαζί τα φάγαμε». Ο λόγος ευθύνης ενός εκάστου, είναι αδιάφορος όταν μιλάμε για ηθική που δεν παζαρεύεται. Ξέχασε, ότι αυτή η πλειοψηφία ήταν που ψήφιζε το «λεφτά υπάρχουν». Αυτή η πλειοψηφία θυμήθηκε να ξεχάσει, ότι τα τελευταία 6,5 χρόνια οδηγήθηκε συρόμενη, 5 φορές στις κάλπες για να κάνει κάθε φορά, ένα σφάλμα μεγαλύτερο από το προηγούμενο.
Και εσύ, μη μου πεις ότι δεν γνωρίζεις ότι κάθε συγκυριακή ψήφος πάνω από το δικό σου 3%, ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν ούτε αριστερή, ούτε δική σου;
Βεβαίως υπάρχουν και αυτοί που δεν φάγανε. Μην ασχολείσαι με αυτούς. Ούτε αυτοί ασχολούνται μαζί σου.
Κι αν όχι εσύ ποιος θα μου πεις; Κανένας αγαπητέ. Δεν σου ζήτησα εγώ εκλογές για να με βάλεις σε αυτό το δίλημμα. Δεν μας έλειψαν εκλογές. Δομές μας έλειψαν. Εμείς κυνηγάμε τον εαυτό μας. Φοροδιαφεύγουμε και μας φταίει η φοροδιαφυγή. Ψηφίζουμε απίθανους τύπους, άνεργους, ατάλαντους, εν γνώσει μας επικίνδυνους και μας φταίνε αυτοί. Αναθέσαμε την πολιτική στους επαγγελματίες ανεπάγγελτους και ανεχόμαστε την κάθε παραίσθηση. Απαξιούμε γιατί η πολιτική μας απαξίωσε. Αρνούμαστε να θέσουμε κανόνες, γιατί δεν μας αρέσει να τους τηρούμε.
Ζητούμε νέους ανθρώπους, νέες ιδέες και ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν. Ψέματα. Τις ίδιες ιδέες είχαν γενιές και γενιές Ελλήνων, αλλά εμείς από καταβολής, δεν ψηφίζουμε αυτόν που θα φτιάξει την Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας, αλλά αυτόν που θα μας βάλει ως «πενταμηνήτες» στο δημόσιο. Αυτό ζητάμε και αυτό παίρνουμε. Και θα εξακολουθήσουμε να παίρνουμε το ίδιο, όσο εξακολουθούμε να το ζητάμε. Δεν φταις περισσότερο εσύ αγαπητέ ΣΥΡΙΖΑ, από ότι οι προηγούμενοι. Απλά είσαι ίδιος με αυτούς που με αηδίασαν, με απογοήτευσαν και με κούρασαν.
Η οργή της πλειοψηφίας όμως αυτής, που τόσα της έταξες και που τόσα προσδοκά από εσένα, που τόσα διακινδυνεύει ψηφίζοντάς σε, φοβάμαι χωρίς να ελπίζω, ότι μεθαύριο, έτσι τυφλή που είναι, θα στραφεί στον καθρέπτη της. Και μέσα σε αυτόν θα έχεις μείνει μόνο εσύ. Σε αυτή την οργή, δεν θα μπορέσεις και δεν θα προλάβεις να απαντήσεις. Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται. Και εσύ, τη σύγχρονη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», που θα δοκιμαστεί η συνοχή σου, θα γίνεις δεξαμενή άντλησης στελεχών και βουλευτών που συγκυριακά είχαν βρει σε εσένα στέγη ως μισθωτές και όχι ως νοικοκυραίοι.
Μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ακόμη και εάν μας διέγραφαν αύριο όλο το χρέος μας, σύντομα έτσι τυφλοί που είμαστε, θα το ξαναδημιουργούσαμε. Τι άλλαξε; Εάν δεν μπόρεσε η τρόικα και μία αντιλαϊκή κυβέρνηση να πατάξει το σπάταλο κράτος, συνδικαλιστικά τζάκια, διαφθορά, συντεχνίες, μέσα σε αυτή τη λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων που ζήσαμε, θα μπορέσουν να το κάνουν λαϊκοί ηγέτες;
Αγαπητέ Σύριζα, η επόμενη μέρα ήρθε. Και εγώ έχω μόνο δύο επιλογές:
-Α. να μην ψηφίσω και να μη νομιμοποιήσω αυτή τη γελοιότητα. Εκλογές λέει το Σύνταγμα ότι έχουμε κάθε 4 χρόνια. Και εγώ ψήφισα κυβέρνηση για 4 χρόνια.
-Β. Να γίνω αυτόχειρας. Να σε ψηφίσω για να σκοτώσω τον ψεύτη δράκο. Να κάνω πραγματικότητα τα δικά σου όνειρα, αφού τα δικά μου δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ. Για να μην μπορείς να μου κουνάς το δάκτυλό ότι δεν σε άφησα να με σώσεις. Και δεν έχω κανένα διακύβευμα πλέον για να μην το κάνω, αφού ξέρω ότι έτσι και αλλιώς αυτό θα το ζήσω. Θα πρέπει όμως να σε ψηφίσω για μην έχεις το άλλοθι να ισχυρισθείς ότι δεν είχες αυτοδυναμία και δεν μπόρεσες γιατί δεν σε άφησαν.
Η δεξιά σε αυτή τη φάση δεν μπορεί. Δεν μπορεί γιατί αφού την έσυρες σε εκλογές, ακόμη και εάν κέρδιζε, η τρόικα και οι δανειστές μας θα της έλεγαν : «Τώρα δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε, θα κάνεις ότι σου ζητάμε, δεν κινδυνεύεις». Η τραγωδία Σύριζα δεν είσαι εσύ. Εσύ είσαι η δική μου τραγική επιλογή. Η δική μου τραγική απέλπιδα ελπίδα. Τραγωδία ήταν ότι πήγαμε σε εκλογές τώρα.
Στο κάτω - κάτω της γραφής, τι έχω να χάσω, αφού πλέον δεν έχω τίποτε να κερδίσω; Αν κάνεις ότι λες όλοι θα σωθούμε. Μη φοβάσαι από εμένα που έτσι και αλλιώς δεν περιμένω κάτι από εσένα. Εγώ θα σε ψηφίσω συνειδητά γιατί δεν σε πιστεύω. Τους άλλους να φοβάσαι. Αυτούς που δυστυχούν και κρεμάστηκαν πάνω σου. Γιατί το δικό τους σφάλμα, θα το ρίξουν σε σένα.
Χαίρομαι που δεν είμαι στην πολιτική και για αυτό μπορώ να λέω αυτά που σκέφτομαι. Λυπάμαι και ζητώ συγνώμη που ως ψηφοφόρος και μόνο, τολμώ απέναντι στους πεφωτισμένους ταγούς, εκτός από το να ψηφίζω και να μιλώ... ενώ κανονικά, στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα και κοινωνία δεν δικαιούμαι κανενός βήματος. Ούτε είναι αυτός ο ρόλος μου...
Θα τα ξαναπούμε του χρόνου που θα ξαναψηφίσουμε.
Απόστολος Αν. Τάσσης
