Με πολύ μεγάλη χαρά, σας ανακοινώνουμε πως από σήμερα (Σάββατο) νωρίς το απόγευμα οι φιλοξενούμενοι μας ήρθαν στο σπίτι!
Το σπίτι προσωρινής φιλοξενίας εγκύων προσφύγων διαμορφώθηκε με πολύ αγάπη και μεράκι με συλλογική δουλειά για να φιλοξενήσει τις εγκύους και τις οικογένειες τους.
Ένα ζευγάρι με τα δύο τους παιδιά που περιμένουν το τρίτο και ακόμη μία έγκυος με τη συνοδό της και το μικρό της παιδί που και οι δύο γυναίκες βρίσκονται στον ένατο μήνα της κύησής τους είναι οι πρώτοι φιλοξενούμενοι. Από σήμερα βρήκαν έστω προσωρινή ανακούφιση λίγων εβδομάδων σε ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο.
Πόσο μάλλον σε μία γυναίκα που ετοιμάζεται να γεννήσει.
Από την πρώτη στιγμή της σύστασης, της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης Πρέβεζας στους Πρόσφυγες, αναδείξαμε την αναγκαιότητα αξιοπρεπούς διαβίωσής των προσφύγων και την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία για όσο θα βρίσκονται στη χώρα, που έχουν εγκλωβιστεί ή και για πάντα αν επιλέξουν να ζήσουν σε αυτή.
Παρακολουθώντας από κοντά τις άθλιες συνθήκες της καθημερινότητας των συνανθρώπων μας στο στρατόπεδο Πετροπουλάκη στη Φιλιππιάδα αυτές τις 7 εβδομάδες, αυτές τις 49 ημέρες και έχοντας εντοπίσει και επισημάνει κατ' επανάληψη με δημόσιο λόγο (Δελτία Τύπου) τις σοβαρότατες ελλείψεις που συνεχίζουμε να βλέπουμε μέχρι και σήμερα χωρίς απολύτως καμία βελτίωση υπέρ τους, με την λειτουργία του χώρου να στηρίζεται αποκλειστικά στο φιλότιμο και την ψυχή των εθελοντών/ αλληλέγγυων, δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι.
Η δική μας επαφή με τον χώρο δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ αυτή του διεκπεραιωτή. Συμπάσχουμε με τα προβλήματα και τις ανησυχίες των συνανθρώπων μας. Μαθαίνουμε. Υποφέρουμε μαζί τους. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό άλλωστε είναι η αλληλεγγύη.
Η αμοιβαιότητα, η αλληλοπάθεια, η εγγύηση, η δέσμευση, η υπόσχεση, η συμπαράσταση. Η ενσυναίσθηση που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις αν δεν πράξεις το αυτονόητο.
Η απόφαση μου να παραχωρήσω το πατρικό μου σπίτι για την ανακούφιση των συνανθρώπων μου, για μένα ήταν μια αυτονόητη κίνηση. Καμία υπέρβαση. Έχω συμμάχους μου σε όλη τη διαδρομή της ζωής μου την οικογένειά μου, και τον σύντροφό μου, τους ευχαριστώ.
Πιστεύω, νοιώθω, πως είναι εφικτό να ανοίξουν κι άλλες πόρτες.
Απαραίτητη προϋπόθεση γι αυτό είναι η επίσκεψη όλων μας στο χώρο που διαμένουν και συνεχίζουν να υποφέρουν οι άνθρωποι που έχουν κατακρεουργηθεί στις χώρες τους, στο ταξίδι της προσφυγιάς. Θύματα στυγερής εκμετάλλευσης και εγκληματιών πολέμου. Ο καθένας ξεχωριστά έχει να σου εξιστορήσει το βιβλίο της ζωής του. Όχι απλά ένα κεφάλαιο. Όχι μια ιστορία. ΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ ΤΟΥ. Την ιστορία που γράφεται και καθορίζει την νέα ανθρωπογεωγραφία. Του πολέμου, της βίας, του χάους που επικρατεί στην χειρότερη μορφή και μπορεί κι εμείς οι ίδιοι (οι δυτικοί, οι ευρωπαίοι) να το επιτρέψαμε εις βάρος τους.*
Ίσως ακόμη και μια ημερήσια φιλοξενία για ένα γεύμα στα σπίτια μας να μας κάνει να επιχειρήσουμε και το επόμενο βήμα. Την εδραίωση μιας ανθρώπινης σχέσης ουσίας!
Είμαι βαθύτατα συγκινημένη από τα χαμόγελα ανακούφισης που είδα σήμερα στα μάτια των προσφύγων που φιλοξενούνται στο σπίτι μου.
Και είμαι αισιόδοξη για τα τηλέφωνα που δέχομαι, την ανταπόκριση και τη διάθεση της γειτονιάς και του κόσμου να τους αγκαλιάσει.
Γι αυτό πιστεύω πως θα ανοίξουν κι άλλες πόρτες.
Αν και οι ευχαριστίες μεταξύ ανθρώπων που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό είναι περιττές, εντούτοις νοιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όσους βάλαμε ψυχή ή προσφέραμε κάποια πράγματα που βρίσκονταν στην αποθήκη για να υλοποιηθεί η ιδέα.
Και βέβαια, όλο αυτό το εγχείρημα στηρίχτηκε από την πρώτη στιγμή από το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας και την Αντιρατσιστική που είναι κομμάτι της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Πρέβεζας.
