Κατά την άποψη μου βεβαία ζούμε μια αντίστροφη μέρα της Μαρμίτας. Στην Αμερικάνικη ταινία του 1993 ο πρωταγωνιστής ( ένας αλαζονικός μισάνθρωπος μετεωρολόγος )βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο στο χρόνο και αναγκασμένο να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Αφού υποκύπτει στον ηδονισμό και σε αμέτρητες απόπειρες αυτοκτονίας, αρχίζει σιγά σιγά να επανεξετάζει τη ζωή του και τις προτεραιότητές του έχοντας όμως την δυνατότητα να μαθαίνει από τα λάθη του, να τα διορθώνει και να μπορεί να μην τα επαναλάβει την επόμενη ήμερα.

Στην Ελλάδα μάλλον κάνουμε το αντίθετο. Αν εξαιρέσουμε τον πρωταγωνιστή (άλαζονικός και με αντιφιλελεύθερες εμμονές ) οι κινήσεις μας είναι οι ανάποδες. Και ενώ ζούμε την ίδια μέρα ξανά και ξανά, αντί να διδαχτούμε από τα λάθη της προηγούμενης φόρας, επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και αν κατά λάθος είχαμε κάνει την προηγούμενη φόρα κάτι σωστό, αυτή την φορά φροντίζουμε να το κάνουμε και αυτό λάθος.

Όσο η αξιολόγηση δεν κλείνει παραμένει ο φόβος σε όλους τους Έλληνες. Φοβούνται ένα Grexit, φοβούνται κούρεμα καταθέσεων, φοβούνται να επενδύσουν κτλ. Τις τελευταίες 45 μέρες μειωθήκαν οι καταθέσεις κατά 2,5 δις και αυτό δείχνει την εκτίμηση που έχουν οι Έλληνες για την πορεία της χώρας.

Υπάρχει διάχυτος ο φόβος ότι θα έχουμε επανάληψη των γεγονότων του 2015 με τη συνεχή κωλυσιεργία, και στο τέλος μετά από 20+ ώρες διαπραγμάτευσης αυτή την φορά ο πρωθυπουργός θα αποδεχτεί ένα νέο πρόγραμμα, με αυστηρότερα capital control, αλλά και δυσμενείς εξελίξεις στα εργασιακά, το φορολογικό και τα δημοσιονομικά.

Αλλα αυτό θα είναι το μικρότερο κακό, πιθανόν να ζητήσει αμέσως μετά ως γνήσιος επαναστάτης ένα ακόμα ακατανόητο δημοψήφισμα, με πραγματικό όμως δίλημμα την παραμονή ή όχι στο Ευρώ. Και αυτή την φορά , ενώ ο ψηφοφόρος έχει στο νου το προηγούμενο (ανώδυνο λόγω μη εφαρμογής) δημοψήφισμα (ορίστε ένα σωστό που είχε γίνει τότε) δεν είναι σίγουρο ότι τα πράγματα θα συμβούν έτσι. Ο πρωταγωνιστής επηρεασμένος από τις ιδεοληψίες και πιστός αντίπαλος και υπονομευτής της τάξης και της αστικής δημοκρατίας πιθανόν να ηγηθεί και να υλοποιήσει το αποτέλεσμα .

Η όλη κατάσταση θυμίζει την παροιμία που βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, η φύση γνώριζε το αποτέλεσμα, οι ψηφοφόροι δυστυχώς αγνόησαν της επιταγές της φύσης και το δοκίμασαν.

Όπως ισχύει στις ασθένειες έτσι και στα οικονομικά συμβάντα η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη. Σε περίπτωση όμως που έχουμε εκδήλωση ενός γεγονότος όσο ποιο γρήγορα το αντιμετωπίσουμε τόσο συντομότερη και λιγότερο επώδυνη θα είναι ανάρρωση- ανάκαμψη. Συνεπώς η μόνη ελπίδα είναι οι εκλογές πριν νομοτελειακά συμβούν δομικές αλλαγές που η διόρθωση τους να είναι αδύνατη.