Ήταν καλοκαίρι του 1984. Όπως όλα τα καλοκαίρια βοηθούσα τον πατέρα μου στο μικρό λεωφορειάκι της άγονης γραμμής στα χωριά της Λάκας Σουλίου. Εκτός από επιβάτες όμως μεταφέραμε τα πάντα, από τρόφιμα μέχρι και τροφές για τα ζώα. Στο Πολυστάφυλο διατηρούσε ένα μικρό παράρτημα της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών ο Λάκης Κιτσούλης,(Παππούς της Τζαβέλαινας, όπως ο ίδιος αποκαλεί Κατερίνας Θάνου). Είχαμε πάει να φορτώσουμε καλαμπόκι και έπιασαν με τον πατέρα μου συζήτηση για τον επόμενο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Και οι δυο φαινόταν να υποστηρίζουν τον Στεφανόπουλο αλλά δεν είχαν καθαρή εικόνα ποιος θα βγει. Τότε ο Λακιτσιούλης με ρώτησε, εσύ ρε μικρέ(11 ετών) ποιον θέλεις για πρόεδρο τον Μητσοτάκη ή τον Στεφανόπουλο; Χωρίς να έχω καμιά σχέση , χωρίς να γνωρίζω από πολιτικές ιδέες ή πολιτικά πρόσωπα, ίσως και γιατί το όνομα του συνδετόταν από τα δυο υποκοριστικά του πατέρα μου ( Μήτσος και Τάκης) απάντησα άμεσα και αυθόρμητα: Ο Μητσοτάκης!!!
Άλλοι μαθητές δημοτικού ερωτεύονται τη δασκάλα τους, εγώ εκείνη την μέρα ερωτεύτηκα πολιτικά τον επόμενο αρχηγό του κόμματος μας, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Πέρασε καιρός, παρακολούθησα στην ασπρόμαυρη SABA την εκλογική μάχη του ΄85 και στη συνέχεια την κορύφωση του ’89 με τις 3 συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου στηρίζαμε τα δυο Κ.Μ( Κώστα Μητσοτάκη και Καλδή Μερόπη). Στις τελευταίες μάλιστα τον Απρίλιο του ‘90 ψήφισα για πρώτη φόρα. Το 1989 στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας ο Μητσοτάκης θα επισκεπτόταν την Πρέβεζα. Κάναμε κοπάνα με αρκετούς συμμαθητές από το 2ο Λύκειο και πήγαμε να τον ακούσουμε στην παραλία όπου τον περίμενε πλήθος κόσμου και αν θυμάμαι καλά είχε έρθει από το Άκτιο συνοδεία πολλών βαρκών . Από εκείνη την συγκέντρωση είναι και η φωτογραφία που κρατώ στο άλμπουμ των παιδικών μου χρόνων. Αισθανόμουν δέος που έβλεπα από κοντά ένα μεγάλο πολιτικό, και δυστυχώς ήταν η μοναδική φορά που τον είδα από κοντά.
Για όλους εμάς ανάμεσα στα 40-50, ο Μητσοτάκης είναι αυτός που μας μύησε στο φιλελευθερισμό. Είναι ο άνθρωπος που μας έμαθε ότι η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού αλλά η τέχνη της υπέρβασης. Υπέρβαση για να κρατήσεις τη χώρα σου όρθια, υπέρβαση για να κρατήσει ένας ακόμα άνθρωπος τη δουλειά του, υπέρβαση για να πεις και να κάνεις πράγματα με πολιτικό κόστος για σένα αλλά ωφέλημα για τη χώρα. Δεν θα μιλήσω για τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν θα μιλήσω για την Μακεδονία, δε θα μιλήσω για τις πολλές προβλέψεις του. Μίλησε η ιστορία και ευτυχώς τον δικαίωσε όσο ήταν εν ζωή.
Είχα στο μυαλό μου από την προηγούμενη μέρα ότι η επόμενη είναι μια αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό λόγω της Άλωσης την Κωνσταντινούπολης, δεν μπορούσα να φανταστώ όμως ότι ο θάνατος ενός ΜΕΓΑΛΟΥ θα την έκανε ακόμα πιο θλιβερή .Από σήμερα, όπως η 25η Μαρτίου είναι μέρα διπλής γιορτής κάθε 29η Μαΐου θα είναι μέρα διπλού πένθους
Εάλω Ο Πρόεδρος.
Καλό ταξίδι Προεδρέ μας!
