Μια απαραίτητη διευκρίνιση εδώ, με τον όρο σκάνδαλο δεν εννοώ την υπόθεση εμπλοκής συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων στην υπόθεση. Αυτό πιθανόν είναι ένα άλλο πολιτικό σκάνδαλο, αλλά εννοώ το σκάνδαλο που ξεσκέπασαν οι Αμερικανικές αρχές (ορμώμενες από τον αθέμιτο ανταγωνισμό των δικών τους «αθέμιτων» φαρμακοβιομηχανιών), όπου η συγκεκριμένη εταιρεία κατηγορείται για ξέπλυμα και δωροδοκίες αξιωματούχων και χιλιάδων γιατρών στην Ελλάδα και διεθνώς. Είναι γνωστό σχεδόν σε όλους ότι στον τομέα υγείας υπήρχε μεγάλη σπάταλη και διασπάθιση των κονδυλίων. Όλοι έχουμε ακούσει για φακελάκια, ταξίδια στο εξωτερικό, συνεργασία φαρμακοποιών με γιατρούς και εταιρείες ,για προώθηση συγκεκριμένων ακριβών φαρμάκων, πολυφαρμακία, υπερβολική συνταγογράφηση και πολλά ακόμα.

Δυστυχώς όμως στην κοινή γνώμη το συγκεκριμένο σκάνδαλο ταυτίζεται με την υποτιθέμενη εμπλοκή 10 πολιτικών. Δεν γνωρίζω και προσωπικά δεν πιστεύω ότι οι συγκεκριμένοι έχουν κάποια σχέση, σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να διερευνηθεί και να τιμωρηθούν οι κατηγορούμενοι ή οι κατήγοροι αν εσκεμμένα, ψευδώς τους κατηγόρησαν . Όμως μαζί με όλους τους πολιτικούς και αυτοί έχουν σχέση με το γεγονός ότι δεν έχουν θωρακίσει το πολιτικό σύστημα από τέτοιου είδους ενέργειες. Ο νόμος (και μονο ότι ονομάζεται νόμος δυσφημεί τη λέξη) περί ευθύνης υπουργών, η ασυλία και η «άρση» της, η διαβίβαση υποθέσεων στη Βουλή, καθώς και πολλά ακόμα ευθύνονται για μια κουλτούρα ανομίας η οποία επικρατεί στην πλειοψηφία του πληθυσμού. Όταν η νομοθετική εξουσία αγνοεί τους ισχύοντες νομούς ή ψηφίζει νόμους à la carte τότε η συμπεριφορά τους αντιγράφεται από τους πολίτες και διαχέεται σε όλο το κοινωνικό σώμα. Όταν οι βουλευτές έχουν διαφορετικό αφορολόγητο, γιατί να μη φοροδιαφύγει ο πολίτης; Ο νόμος είναι ο λόγος ύπαρξης των βουλευτών, μη τηρώντας τον νόμο καταργούν τον λόγο ύπαρξης τους.

Μια πολύ γνωστή εκπαιδευτική ρήση λέει: «Δεν ξέρω αν το παράδειγμα είναι σωστός τρόπος μάθησης, αλλα ξέρω ότι είναι ο μόνος τρόπος. Οι πολιτικοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα. Οι νόμοι είναι ίδιοι για όλους. Αλλά όσο αφόρα τους πολιτικούς μπορεί να υπαρχει μια εξαίρεση. Μια ανυπόστατη κατηγορία μπορεί να καταστρέψει πολιτικά ένα πρόσωπο ή ένα κόμμα για αυτό η διερεύνηση να γίνεται αμέσως και γρήγορα, και να είναι το συντομότερο δυνατόν τελεσίδικη (θεωρώ εύλογο το διάστημα των 3 μηνών). Τότε πλάστες υποθέσεις θα γίνονται μπούμερανγκ για τους εμπνευστές τους, και το πολιτικό σύστημα θα ανακτήσει μέρος της χαμένης του αξιοπιστίας.