Και ήρθε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα να ταρακουνήσει μισοκοιμισμένες συνειδήσεις και να γκρεμίσει το νέο σχεδιασμό. Μαχαιριά στην αδιαφορία όπως και στις κλεφτές ηδονικές ματιές μεγάλης μερίδας πληθυσμού προς τις πρακτικές της νεοναζιστικής οργάνωσης. Μερίδας που είτε αδιαφορούσε, είτε είχε αποδεχτεί, είτε επικροτούσε τα ρατσιστικά πογκρόμ, τις «αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες» και το «ποδόσφαιρο με κεφάλια Πακιστανών».

Παρόλα αυτά, μια κουτοπόνηρη δεξιά η οποία σέβεται τον εαυτό της και ανησυχεί για τη συστημική της ύπαρξη (εν μέσω μνημονιακής καταιγίδας μάλιστα), φροντίζει να βγει «καβάλα στο άλογο» ακόμη και στη νέα πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώνεται μετά και το βράδυ της δολοφονίας.

Η πρώην μεγάλη παράταξη της Δεξιάς, η οποία είχε επιστρατεύσει εργαλεία του συστήματος προκειμένου να καλλωπίσουν το τρομακτικό πρόσωπο της στρατιάς του Μιχαλολιάκου, προσπαθεί για πολλοστή φορά να εμφανιστεί ως εγγυητής της σταθερότητας. Κι ενώ τις τελευταίες εβδομάδες στελέχη της Κυβέρνησης έκαναν δημόσιες τοποθετήσεις περί «συνεργασίας» και περί «ευρύτατης συνεννόησης», τώρα ανακαλύπτουν ξαφνικά «εγκληματικές συμμορίες», στέλνουν «σκληρά μηνύματα» και κινητοποιούν τις αρχές.

Με λίγα λόγια και με πρακτικές… τρόικας, τόσο καιρό έψαχναν τρόπο να διαχωρίσουν τη Χρυσή Αυγή σε καλή και κακή με στόχο να απορροφήσουν το καλό κομμάτι, (βλέπε δημοσιογράφους που έψαχναν εναγωνίως έναν «πιο σοβαρό συνομιλητή για την κυβέρνηση»), ενώ τώρα βρίσκουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τη ξεφορτωθούν, ανακαλώντας από το συρτάρι της υποκριτικής, τις δημοκρατικές ευαισθησίες τους.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο η υποκρισία των τελευταίων ωρών που περισσεύει. Καλλιεργούν με αμείωτο ρυθμό τη λογική της έντασης. Φροντίζουν με κάθε τρόπο να συντηρήσουν τη ρητορική των «δύο άκρων», με διαρροές και δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών, αποσκοπώντας σε διπλό πολιτικό όφελος, έχοντας τη σύγχυση του κόσμου ως πλοηγό.

Εύκολα γίνεται κατανοητό σε όλους, πως ο Αντώνης Σαμαράς και τα κόμμα του δε σκοπεύουν να εγκαταλείψουν τα επικίνδυνα μονοπάτια του πρόσφατου παρελθόντος. Η πολιτική μετάλλαξη τους συνεχίζεται αμείωτη. Ψάχνουν τρόπο να κυριαρχήσουν στο χώρο της ακροδεξιάς κι όχι να τον εξοντώσουν. Δε διδάχτηκαν τίποτε∙ δεν υποχωρούν από την ακροδεξιά ατζέντα μα κι από τις λογικές που έφτασαν να απειλούν μέχρι και την κυριαρχία τους στο δεξιό χώρο.

Βρήκαν σανίδα σωτηρίας στις μαχαιριές Ρουπακιά. Στις μαχαιριές ενός απόβλητου. Κι αντί να κοιτάξουν να διορθώσουν κάπως τις τρέλες τους, να μετατοπίσουν ελάχιστα το πολιτικό του καλαντάρι, επιμένουν. Ας ελπίσουμε μόνο πως αυτή τη φορά, οι συνέπειες των πολιτικών τους κατακρημνίσεων να επηρεάσουν αυτούς και μόνο αυτούς. Φαντάζει δύσκολο, όχι ακατόρθωτο όμως.