Διαπίστωσαν τα τεράστια αποθέματα ιδεών, πάθους και ενεργητικότητας του εμπνευστή, ιδρυτή και προέδρου του σωματείου, Σταύρου Μπένου. Αν και όποιος έχει παρακολουθήσει τη μέχρι σήμερα πορεία του, στην πολιτική και την κοινωνική έκφραση της ζωής, γνωρίζει καλά τις αρετές και την αποτελεσματικότητά του.

Σε αρχαιολογικούς χώρους

Η Γενική Συνέλευση, η ΣΤ' κατά σειράν του σωματείου, υπήρξε η αφορμή αφ' ενός μεν για γνωριμία με τους αρχαιολογικούς χώρους της Ηπείρου, στους οποίους υπάρχουν αρχαία θέατρα -αυτά, ας μη το λησμονούμε, αποτελούν το λόγο ύπαρξης του Διαζώματος- αφετέρου δε για την ανεπανάληπτη εμπειρία της παρακολούθησης τριών συναυλιών, σε τρεις από τους τόπους αυτούς με τις πολύχρονες μνήμες.

Οι χώροι τους οποίους επισκεφτήκαμε -στην ανάδειξή τους συμμετέχει ενεργά το Διάζωμα- και γνωρίσαμε την ιστορία τους αλλά και τις προοπτικές τους, με ιδανικούς ξεναγούς τούς καθ' ύλην αρμόδιους, είναι η εκτεταμένη Νικόπολη, που αγκαλιάζεται από το Ιόνιο και τον Αμβρακικό, η Κασσώπη αντικριστά στο μνημείο του Ζαλόγγου -και οι δύο στον Νομό Πρέβεζας- τα Γίτανα, στον Νομό Θεσπρωτίας και η αξεπέραστη Δωδώνη στον Νομό Ιωαννίνων.

Οι ονειρικές διαδρομές και οι ξεναγήσεις κατέληγαν τα τρία βράδια της εξόρμησης (19, 20 & 21 Σεπτεμβρίου) σε συναυλίες, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στους αρχαιολογικούς χώρους. Για την πραγμάτωσή τους είχε επιλεγεί το κουιντέτο ξύλινων πνευστών «Αίολος». Απόλυτα ταιριαστή η επιλογή με τις δεδομένες προδιαγραφές, αφού ο ήχος ο οποίος συνόδευε τις θεατρικές παραστάσεις δράματος και κωμωδίας στην αρχαιότητα ήταν εκείνος ενός ξύλινου πνευστού, του διπλού αυλού (διαύλου) συγκεκριμένα.

Το σύνολο, το οποίο συμμετείχε υπό την αιγίδα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, συμπλήρωσε, τη φετινή άνοιξη, πέντε χρόνια ζηλευτής προσφοράς. Αποτελείται από τους δραστήριους και ταλαντούχους μουσικούς Βαγγέλη Σταθουλόπουλο (φλάουτο), Γιάννη Τσελίκα (όμποε), Αγγελο Πολίτη (κλαρινέτο), Γρηγόρη Ασωνίτη (κόρνο) και τον Γιώργο Φαρούγγια (φαγκότο).

Ετοίμασαν για τις τρεις συναυλίες τρία σχεδόν διαφορετικά προγράμματα, σχεδιασμένα με συγκεκριμένες προδιαγραφές: έναρξη με ένα έργο κλασικής τεχνοτροπίας -ο κλασικισμός ομνύει στην ελληνική αρχαιότητα- τουλάχιστον ένα έργο Ελληνα συνθέτη σε κάθε πρόγραμμα και οπωσδήποτε μουσική του Τζουζέπε Βέρντι, μια και σε λίγες μέρες, στις 10 Οκτωβρίου συγκεκριμένα, συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννησή του.

Ιπτάμενες παρτιτούρες

Εκτός από τη μοναδική συγκίνηση που προκαλεί η ακρόαση μουσικής σε τέτοιους τόπους, δύο ακόμη στοιχεία συνετέλεσαν στο ξεχωριστό των τριών συναυλιών: Στις 19 Σεπτεμβρίου, τη βραδιά δηλαδή της πρώτης συναυλίας το φεγγάρι ήταν ολόγιομο θέλοντας, προφανώς, να... δει και να ακούσει το συνώνυμό του μουσικό σύνολο ο Αίολος, που έκανε αισθητή την παρουσία του συμπληρώνοντας έτσι το μαγικό σκηνικό. Και καταπώς φαίνεται ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που... άνοιξε τον ασκό του!

Η παρουσία του Αίολου ήταν ιδιαίτερα έντονη τις δύο πρώτες βραδιές. Τη δεύτερη μάλιστα προκάλεσε μικρή αναταραχή, καθώς σκόρπισε τις παρτιτούρες του φλάουτου, από προγραμματισμένο έργο του Αλκη Μπαλτά, στον γκρεμό της Κασσώπης. Ευτυχώς, οι προνοητικοί μουσικοί είχαν αντίγραφα στις αποσκευές τους και το έργο ερμηνεύτηκε την επόμενη βραδιά.

Η πρώτη συναυλία πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο της Νικόπολης. Το πρόγραμμά της δομήθηκε με το Ντιβερτιμέντο αρ. 1 σε σι ύφεση μείζονα του Χάιντν, σε μεταγραφή Χάρολντ Πέρι -περιέχει το όμορφο Χορικό του Αγ. Αντωνίου, που ενέπνευσε τον Μπραμς στις περίφημες παραλλαγές του- τους Δέκα ελληνικούς σκοπούς για κουιντέτο πνευστών του Γιάννη Κωνσταντινίδη, την εισαγωγή από την όπερα Ναμπούκο του Βέρντι σε μεταγραφή Γιόαχιμ Λίνκελμαν, το Ηπειρώτικο χρονικό του Τάκη Καλογερόπουλου, τους Παλιούς ουγγρικούς χορούς του Φέρεντς Φάρκας και τέσσερις επιλογές από την κινηματογραφική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι - το Νυχτερινό σε διασκευή Γιάννη Σαμπροβαλάκη, και Τα παιδιά κάτω στον κάμπο, Μεσ' σ' αυτή τη βάρκα και Ο Γλάρος, διασκευασμένα εξαιρετικά με τη μορφή άτυπης σουίτας από τον Γιάννη Τσελίκα.

Ο αρχαιολογικός χώρος της Κασσώπης, σε υψόμετρο 550 μέτρων, φιλοξένησε τη δεύτερη συναυλία. Ερμηνεύτηκαν το Κουιντέτο πνευστών, έργο 56, αρ. 2 του Φραντς Ντάτσι, το πρελούδιο από τον Ερνάνη και η εισαγωγή από τη Δύναμη του πεπρωμένου του Βέρντι - σε μεταγραφή Τσελίκα το πρώτο, Λίνκελμαν η δεύτερη. Η προγραμματισμένη Μικρή σουίτα του Αλκη Μπαλτά ατύχησε πρόσκαιρα, όπως προαναφέρθηκε. Η τρίτη συναυλία είχε ως εξαίσιο σκηνικό το Θέατρο της Δωδώνης αριστερά και το σχεδόν γεμάτο φεγγάρι δεξιά.

Οι συνεπαρμένοι ακροατές απήλαυσαν την εισαγωγή από το Μαγικό Αυλό του Μότσαρτ -μεταγραφή Λίνκελμαν-, τη Μικρή σουίτα του Αλκη Μπαλτά-, αντικατέστησε την προγραμματισμένη επανερμηνεία του Ηπειρώτικου χρονικού του Τάκη Καλογερόπουλου-, την εισαγωγή από το Ναμπούκο του Βέρντι και το κινηματογραφικό τετράπτυχο του Μάνου Χατζιδάκι.

Παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες -άνεμος τις δύο πρώτες βραδιές, χαμηλή θερμοκρασία τη δεύτερη και την τρίτη- οι πέντε μουσικοί του συνόλου «Αίολος» αφοσιωμένοι στο έργο τους συγκίνησαν πραγματικά με τις ερμηνείες τους.

Ο ήχος τους υπήρξε πειθαρχημένος και ομοιογενής, η ευαισθησία ήταν ευδιάκριτη κάθε στιγμή και έδινε την πραγματική μουσική υπόσταση σε κάθε έργο, η δημιουργική διάθεση εξαφάνιζε την όποια αγωνία.

Η δυσκολότερη βραδιά ήταν ασφαλώς η δεύτερη. Εκεί στα ορεινά της Πρέβεζας ο άνεμος μαστίγωνε με τις ριπές του και η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους 15 βαθμούς. Τα νίκησε, όμως, και τα δύο η μεγαλοσύνη της μουσικής δημιουργίας. Ηταν πραγματικά ηρωική η προσπάθεια των μουσικών και είχε ως αποτέλεσμα μια μικρή μουσική πανδαισία, μια μυσταγωγία.

Για τις ευτυχισμένες μουσικές στιγμές, τις οποίες βίωσαν οι παρευρισκόμενοι, δεν ήταν αμελητέα η αρωγή, εκείνη τη βραδιά, εθελοντών ακροατών, που προσφέρθηκαν να κρατήσουν τις παρτιτούρες. Και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει εθελοντισμός για τον Ελληνα. Ακόμη περισσότερο το γνωρίζει το Διάζωμα, που στηρίζεται πολύ σε αυτόν.