Ο χειμώνας πέρασε, άλλος ένας απ' αυτούς που στην αρχή φαίνονταν αδιαπέραστοι.

Τον καβαλήσαμε λοιπόν και τούτον τον χειμώνα μπροστά στην τηλεοπτική μας τρομοκρατία.

Τον καβαλήσαμε και μπήκαμε ολοταχώς στην άνοιξη, με το βλέμμα στραμμένο στον Μάη, με την ελπίδα της επανάληψης.

Να'τανε ξανά το '12.

Αλλά την αθωότητα πάντα την κλαίμε πρώτη.

Έφτασε και το Πάσχα. Καλή Επ-ανάσταση. Χαλάλι, καλή και η ανάσταση...

Aλλά με αυτά κι αυτά ο καιρός πέρασε.

Ξημερώνοντας Δευτέρα,με την αύριο του Αϊ Θωμά πήραμε την απόφαση να κινήσουμε πάλι μπροστά.

Είχαμε μόνο 21 μέρες και ο νομός αραιοκατοικημένος, έπρεπε να πάμε παντού.

Να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε. Τα διακυβεύματα πολλά.

Εθνικές Οδοί Πρέβεζας - Ηγουμενίτσας και Ιωαννίνων. Λάκκα και Φανάρι. Κοιλάδα του Λούρου.

Αγιά - Κανάλι - Τουρκοπάλκο - Πολυστάφυλλο – Αϊ Γιώργης - Λούρος - Καναλάκι - Καντζάς - Βουβοπόταμος -Σκιαδάς - Τσαγγαρόπουλο....

Κάθε απομεσήμερο ξεκινάγαμε και για αλλού. Για να προλάβουμε να πάμε παντού, χωριζόμασταν σε ομάδες.

-Εσείς πάτε από 'κει, εμείς από 'δω, και το βράδυ θα βρεθούμε για το τσιπουράκι μας.

Τυχερός, δεν οδηγούσα εγώ, προσφερόταν πάντα ο Νιόνιος κι αφού είχα ελεύθερα τα χέρια μου έπιασα τη φωτογραφική.

Οι λόγοι και πρακτικοί, τα καθημερινά δελτία τύπου απαιτούσαν φωτογραφικό υλικό. Το χέρι όμως αληταριό . Οι λήψεις αυθόρμητες.

Κάθε βράδυ, ξεδιαλέγοντας το υλικό, αρχίζει να αναδεικνύεται παράλληλα ο τόπος, ο ευρύτερος,

η απώλεια και η φθορά κι ανάμεσα τους η μνήμη και η νοσταλγία για την πατρίδα της παιδικής ηλικίας που χάνεται, γι’ αυτόν τον τόπο που αγαπάμε να μισούμε.

Ο Νιόνιος οδηγάει κι όταν δεν Συριζοκουβεντιάζουμε, ένα τραγούδι μου τριβελίζει το μυαλό: "Could we start again please".

Ευχαριστώ τον Βασίλη Τζίμα και τον Τάκη Λιάσκο για τον δανεικό εξοπλισμό.

 

Χ.Κ. ΙΙΧ/2014