Διαβάζουμε στο musicpaper.gr:

«Το musicpaper.gr παρουσιάζει ένα εξαιρετικής σημασίας ντοκουμέντο που ίσως ρίξει λίγο φως ίσως στην πιο αινιγματική στιχουργική φυσιογνωμία της ελληνικής δισκογραφίας. Ο λόγος για τονΆλκη Αλκαίο και την διάλεξή του το 1967 με θέμα τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Αφορμή της διάλεξης ήταν η άρνηση των θρησκευτικών αρχών της Πρέβεζας να τελέσουν μνημόσυνο για έναν αυτόχειρα. Τίτλος της διάλεξης:«Κώστας Καρυωτάκης, ο ποιητής που αγαπήθηκε και μισήθηκε». Παρουσιάστηκε από τον ίδιο τον Ιανουάριο του 1967 στην Πάργα. Αργότερα κυκλοφόρησε σε βιβλίο και αποτελεί το πρώτο του έργο, που το υπέγραψε με το πραγματικό του όνομα: Ευάγγελος Λιαρός.

«Έτσι ξεκίνησα. Με ένα πεζό για έναν ποιητή.» αναφέρει ο ίδιος σε απόσπασμα από σημείωμά του το οποίο διαβάστηκε τον Ιανουάριο του 2012 στην εκδήλωση βράβευσής του, από τον Σύλλογο Παργινών Αθήνας, στην Αθήνα.

Στην αρχή της εισαγωγής μάς αναφέρει την καταφρόνηση που δέχτηκε ο Καρυωτάκης, παίρνοντας ξεκάθαρα αντίθετη θέση ο ίδιος. Φωτογραφίζει την αρνητική κριτική του Βασίλη Ρώτα, η οποία δημοσιεύθηκε όσο ζούσε ακόμα ο ποιητής, τον Φεβρουάριο του 1928 σταΕλληνικά γράμματα. Κριτική, η οποία με χαρακτηριστικές φράσεις όπως «ο τρόπος που θρηνολογεί είχε τη νοστιμάδα του, σαν το αναφιλητό που πιάνει γι' ασήμαντη αφορμή ένα μωρό παιδί» αναφερόμενος στη δεύτερη συλλογή του, Νηπενθή (1921) ή «ο «πόνος» του έχει γίνει τώρα τρόπος ζωής», μιλώντας για την τελευταία του συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες (1927), ο Ρώτας προαναγγέλλει όλες σχεδόν τις «κοινωνικές» επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν αργότερα από στενή ιστορικό-υλιστική σκοπιά, όπως παρατήρησε ο καθηγητής φιλολογίας και επιμελητής του έργου του Καρυωτάκη, Γ.Π. Σαββίδης.

Η εισαγωγή της διάλεξης μπορεί να χαρακτηριστεί σαν το προσωπικό μανιφέστο του ίδιου του 'Αλκη Αλκαίου. Σαράντα σχεδόν χρόνια πριν και, σκιαγραφώντας το ποιητικό και όχι μόνο πρόσωπο του Κώστα Καρυωτάκη, ο Αλκαίος ανακοινώνει τον δρόμο που θα βαδίσει και ο ίδιος. Κι αν ο αναγνώστης του 1967 θα το αναγνώριζε δύσκολα, για τον σημερινό μελετητή του έργου του κάτι τέτοιο είναι κάτι παραπάνω από εμφανές.

Μεταδίδοντας το φως που «έκαψε» τον Καρυωτάκη, «κινώντας την προσοχή των ανήσυχων και αφυπνίζοντας αποδειχτικά τους αδιάφορους, αναγκαστικά θα οδηγηθεί στον δρόμο που ακολουθεί ο φιλόσοφος-ποιητής. Σαν τέτοιος έχει αναπόφευκτα μέσα του μια μεγαλοφυή, απεριόριστη και φοβερή ικανότητα για πόνο"καθώς η μοίρα του τον θέλει να αναλάβει ολόκληρη την προβληματολογία για την ανθρώπινη ζωή σαν καθάριο προσωπικό πόνο και να κατοικήσει στην κόλαση", όπως πολύ εύστοχα έγραψε ένας σύγχρονος του Καρυωτάκη, ο μεγάλος στοχαστής νομπελίστας Έρμαν Έσσε στο βιβλίο του "Ο λύκος της στέπας" το 1927.

Το ντοκουμέντο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού καταδεικνύει τη μοναδική συνέπεια στην πιστή τήρηση των αρχών, που ως νέος πρέσβευε, όταν σε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό χώρο -και ιδιαίτερα στα πνευματικά ταβάνια του- δύσκολα θα βρούμε καλλιτέχνη, ο οποίος δεν έχει κάνει υποχωρήσεις, εκπτώσεις και γκρίζες συναναστροφές με οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα».