Ένα απόσπασμα κριτικής από το «Βήμα»:

“Στην περίπτωση της Ζυράννας Ζατέλη φαίνεται να βρίσκει πανηγυρική δικαίωση αυτό που είχε πει κάποτε ο Μορίς Μπλανσό για τον εαυτό του, ότι «η ζωή του είναι εντελώς ταγµένη στη λογοτεχνία και στη σιωπή που της προσιδιάζει». Η ακριβοθώρητη συγγραφέας επιµένει ότι «η γραφή είναι ο µόνος τρόπος να είµαι εγώ, ο µόνος τρόπος να υπάρξω». Εν προκειµένω το ζην και το γράφειν έχουν καταστεί αδιαχώριστα και ισορροπούν «ανάµεσα σε µια µύχια τρέλα και µια φοβερή διαύγεια συνάµα». Το βιβλίο αυτό µπορεί να ιδωθεί είτε σαν ένας γυάλινος προθάλαµος (για όσους δεν έτυχε ποτέ να διαβάσουν) του ζατελικού σύµπαντος είτε σαν µια ήσυχη αίθουσα αναµονής για όσους περιµένουν το καθιερωµένο πλέον γεννοβόληµα της συγγραφέως (ως άλλη ελαφίνα) ανά επταετία. Σε κάθε περίπτωση πάντως η Ζατέλη παρέχει µε αυτόν τον τόµο µια ακτινογραφία της τέχνης της, εξηγείται εν τίνι τρόπω εαυτοίς και αλλήλοις, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι οι υπόγειες ουσίες της γραφής της αποκαλύπτονται στη µυσταγωγική παραφορά της αναγνωστικής εµπειρίας, ούτε προηγούνται ούτε έπονται αυτής.”

του Γρηγόρη Μπέκου,