Παίζουν: Πιλάρ Λόπεζ Ντε Αγιάλα, Ινές Εφρον, Ράφα Φέρο, Κάρλα Πέτερσον.

Πρόκειται για την πρώτη ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους του αργεντινού Γκουστάβο Ταρέτο η οποία πήρε και το βραβείο «Χρυσή Αθηνά» στο 17ο Διεθνές Φεστιβάλ της Αθήνας. Βασίζεται στην ομότιτλη ταινία του, μικρού μήκους, που του χάρισε αντίστοιχα πολλά βραβεία.

O τίτλος δεν είναι τυχαίος, συμπυκνώνοντας σοφά όλο το επιχείρημα του έργου. Οι Μεσοτοιχίες αναπαριστώντας ταυτόχρονα, στην κυριολεξία, τους τυφλούς τοίχους των τεράστιων πολυκατοικιών των μεγαλουπόλεων αλλά και μεταφορικά τα «τείχη» που υψώνονται ανάμεσα στους ανθρώπους των αστικών κέντρων εμποδίζοντας την επικοινωνία.

Ο Μαρτίν ζει μόνος σε ένα διαμέρισμα στο Μπουένος Άιρες, φροντίζοντας το σκύλο της πρώην του και κερδίζοντας τη ζωή του από το web-design. Η Μαριάνα μένει στο διπλανό κτήριο, παρέα με κούκλες-μανεκέν που τις χρησιμοποιεί για να διακοσμεί βιτρίνες, μια που δεν της δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσει το επάγγελμα του αρχιτέκτονα. Έχοντας βγει και οι δύο από μια μακροχρόνια σχέση, βιώνουν μια περίοδο απαξίωσης, αδιαφορίας και αγοραφοβίας η οποία, ωστόσο, σιγά-σιγά μετατρέπεται σε αναζήτηση ενός συντρόφου, του «έτερου ήμισυ».

Η συνάντηση αυτών των δύο ανθρώπων μέσα σε μια πόλη τριών εκατομμυρίων είναι εμφανώς η κύρια βάση της πλοκής, καθιστώντας την μεν προβλέψιμη, εντυπωσιάζοντας δε ο σκηνοθέτης με το κριτικό βλέμμα που ρίχνει πάνω στο ψυχρό πρόσωπο μιας τσιμεντούπολης η οποία θυμίζει σε αρκετά σημεία την Αθήνα.

Με όχημα τις ιστορίες αυτών των δύο τριαντάρηδων, του Μαρτίν και της Μαριάνα, επιχειρεί να καταγράψει κινηματογραφικά τις «νόσους» από τις οποίες πάσχει η σύγχρονη κοινωνία του Ιντερνέτ και των μεγαλουπόλεων, όπως είναι η μοναξιά, η αίσθηση της απομόνωσης (οξύμωρο για μια πολυπληθή πόλη), ο ατομισμός, η επιφάνεια χωρίς βάθος, η έλλειψη διάθεσης για αλληλοκατανόηση και η αφάνεια της μοναδικότητας μέσα στο πλήθος.

Για να αποφορτισθεί η ατμόσφαιρα, ο Ταρέτο μάς επιφυλάσσει ένα καλό τέλος στην ιστορία του, πασπαλίζοντάς τη με ένα ρομαντισμό και θυμίζοντάς μας ότι πρόκειται για fiction και όχι για την πραγματικότητα.

Όπως και να έχει, οι «Μεσοτοιχίες» είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ click@life