Δυο έφηβοι, ένας ελεγκτής εισιτηρίων, ένα ζευγάρι, μετανάστες, παιδιά, στριμωγμένοι στον τοίχο ενός αδιέξοδου χωματόδρομου στη καρδιά της Αθήνας.
Μια ασπρόμαυρη σπονδυλωτή ταινία με ιδιαίτερη αισθητική, λιτή - μη γραμμική αφήγηση και σκληρό λόγο. Αποκλεισμός, βία, ψυχολογικός κανιβαλισμός και αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος σκιαγραφούν μία κοινωνία στα όριά της, ξεχασμένη στο σκοτάδι.
Θύτες και θύματα σε ρόλους που εναλλάσσονται, αποκαλύπτουν μία μηχανή πιο ισχυρή από τη βούληση τους: Την κρεατομηχανή των ληγμένων λογαριασμών, των άδειων καρτών και των πτωχευμένων ονείρων, που κινεί τη δράση έως το αδιέξοδο.
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το Tungsten στο 8th Romania International Film Festival (Ro-IFF) (Trophy of the Festival 2012)
Υποψήφιο για 2 βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου:
Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη (Γιώργος Γεωργόπουλος) / Βραβείο ΄Β Ανδρικού Ρόλου (Βαγγέλης Μουρίκης).
4 Βραβεία για το Tungsten στο 6th Cyprus International Film Festival:
(Καλύτερης Ταινίας - Χρυσή Αφροδίτη, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Μοντάζ).
'Special Mention Prize' για το Tungsten
στο 18e Festival International du Cinéma Méditerranéen de Tetouan
Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης έγραψε για την ταινία
Γκρεμισμένοι έρωτες, ανεξόφλητα δάνεια, οικογένειες που δεν μπορούν να αναπνεύσουν, νέα παιδιά που κάνουν παρέα με το τίποτε και το πουθενά αλλά και μια αίσθηση βίας συνεχώς στον αέρα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να δείξει τα δόντια της, πλάθουν το σύμπαν της ταινίας «tungsten» (Ελλάδα, 2010) του Γιώργου Γεωργόπουλου: κεντρικά πρόσωπα ένας ελεγκτής εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (Βαγγέλης Μουρίκης), ένας υπεύθυνος πρόσληψης σεκιούριτι (Τάσος Νούσιας), η κοπέλα του (Κόρα Καρβούνη) και δυο περιπλανώμενοι νέοι (Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Ομηρος Πουλάκης). Πιόνια στη λασπωμένη σκακιέρα μιας απειλητικής, επιθετικής και ενίοτε απάνθρωπης πόλης. Της Αθήνας.
Εχουμε ξαναδεί σε ελληνικές ταινίες διαφορετικές ιστορίες να διασταυρώνονται μέσα στον δραματουργικό χρόνο μιας ημέρας. Το έχουμε ξαναδεί αλλά ποτέ έτσι όπως το βλέπουμε στο «tungsten» (που είναι μια μορφή ατσαλιού στα γερμανικά). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ένα κοκτέιλ-δυναμίτης που θα ζήλευε ο Τζον Κασαβέτις ο Γεωργόπουλος καταφέρνει να βγάλει στην επιφάνεια όλη την απόγνωση, όλο το αδιέξοδο αλλά και όλο το κρίμα που εδώ και καιρό κυκλοφορούν σαν τα ζόμπι γύρω μας. Και το κάνει στους δρόμους, σε φυσικούς χώρους περιοχών όπως το Ρουφ, ο Ταύρος και ο Ελαιώνας _ εκεί όπου σπανίως κινηματογραφικοί φακοί πλησιάζουν.
Ο 37χρονος Γεωργόπουλος είναι ίσως το πιο υποτιμημένο ταλέντο κινηματογραφικού σκηνοθέτη της γενιάς του. Αν και περσινή ταινία, το «tungsten», δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τον δρόμο στις αίθουσες, προφανώς επειδή το «φοβήθηκαν».
Τους καταλαβαίνω. Γιατί ναι, το «tungsten» είναι μια πολύ σκληρή ταινία. Και ναι, είναι μια ασπρόμαυρη ταινία. Και ναι, αποτυπώνει τη μουντή εικόνα μιας Αθήνας βυθισμένης στη μιζέρια, μιας Αθήνας που αν και βρίσκεται δίπλα μας, βρωμάει και ζέχνει. Μιας Αθήνας που προτιμούμε να αποφεύγουμε.
Το «tungsten» είναι μια ταινία φτιαγμένη με όλα τα υλικά που δεν θα μπορούσαν ποτέ να τη βοηθήσουν στον εμπορικό τομέα.
Ομως τέτοια ειλικρίνεια, τέτοια γεωμετρία σκηνοθετικής αντίληψης, τόσο φυσικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς (μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω κάποιον) τέτοιο αλφάδιασμα σεναρίου μα και τόσο σωστός σχολιασμός-γροθιά για τη σύγχρονη Ελλάδα, να με συγχωρείτε πολύ, αλλά πολύ σπάνια έχω δει σε πρώτη μεγάλου μήκους ταινία έλληνα σκηνοθέτη που έχει επίσης γράψει το σενάριο! Και αν αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γεωργόπουλου, ένας θεός ξέρει τι θα πρέπει να περιμένουμε από τη δεύτερη.