Χρυσός Αλέξανδρος καλύτερης ταινίας στο 50ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2009
Υποψήφιο για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 2010
Στείλτε mail στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνό σας μέχρι τα μεσάνυχτα της Κυριακής και μπείτε στην κλήρωση για 2 μονές προσκλήσεις!
Στη Γιάφα του Ισραήλ, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί συζούν μέσα σε μια έκρυθμη κατάσταση συνεχούς διαχωρισμού, πάλης και αντιπαράθεσης. Το Ajami είναι μια μουσουλμανική συνοικία της Γιάφας, οπού η φτώχια και η αβεβαιότητα κυριαρχούν. Ένα πιτσιρίκι αφηγείται την αρχή της ιστορίας που ξεκινάει με το τέλος μιας ζωής.
Δυο επιβαίνοντες σ' ένα μηχανάκι σκοτώνουν εν κινήσει τον γείτονα του μικρού αγοριού. Όμως ο στόχος τους ήταν ο μεγάλος αδερφός του, ως ο μεγαλύτερος άντρας της οικογένειας για μια βεντέτα που άνοιξε ο θείος τους. Η βεντέτα πρέπει να σταματήσει με κάθε τρόπο για να επιτρέψει στην οικογένειά τους να ζήσει μια, όσο γίνεται, πιο ήρεμη ζωή...
Η παραπάνω παρουσίαση της ιστορίας είναι ένα μικρό κομμάτι ιστοριών που διασταυρώνονται και αποκτούν σφιχτούς δεσμούς, ώσπου να καταλήξουν όλες μαζί σε ένα ολοκληρωμένο και πάρα πολύ καλά δομημένο φινάλε. Το «Ajami» των Scandar Copti και Yaron Shani θα μπορούσε να έχει 5 διαφορετικές περιγραφές που ισόποσα θα προλόγισαν μια από τις πιο αληθινές, αδιάκριτες και συγκλονιστικές ματιές στο θέμα του μεσανατολικού. Οι καθημερινές σχέσεις των ανθρώπων είναι γεμάτες με κρυφό ή φανερό μίσος, προκατάληψη και πολλά ακόμα ακραία συναισθήματα και πρακτικές που συντηρούν τις διαφορές των θρησκειών, σε ένα τόπο που η θρησκεία καθορίζει τον άνθρωπό, κι όχι ο άνθρωπος τη θρησκεία. Στην εικόνα μας μεταφέρονται στιγμές και των τριών θρησκειών, διαφορετικών οικογενειακών δομών και σεκάνς που διεισδύουν στην σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Μέσης Ανατολής. Με έναν μαγικό τρόπο, μέσα από την αδιαμφισβήτητη αυθεντικότητα της γοητείας των δρόμων, οι άνθρωποι και οι χαρακτήρες εκφράζουν συναισθήματα που περνούν στην δική μας ψυχοσύνθεση, που όμως μόνο στιγμιαία μπορεί να καταλάβει και να αφουγκραστεί τον ψυχισμό των ανθρώπων που ζουν με αυτές τις εικόνες στην καθημερινότητα τους.
Αυτή η τόσο ενδελεχής και οριακή ένταση, είτε συναισθηματική είτε οπτικοακουστική, οφείλεται στον τρόπο που το δίδυμο των σκηνοθετών χειρίστηκε το υλικό του. Η ταινία χωρίζεται σε κεφάλαια. Τα 3 πρώτα έχουν μια γραμμική συνέχεια, με το τέλος του καθενός να σχετίζεται με την αρχή του επόμενου. Τα δυο τελευταία είναι πιο αυτόνομα, ξεκινούν με τα ίδια πρόσωπα και έχουν διαφορετική κατάληξη, αλλά κυρίως καταπιάνονται με την επεξήγηση αποριών που δημιουργήθηκαν στα προηγούμενα κεφάλαια. Κάθε όμως κεφάλαιο θα μπορούσε να είναι μια μικρού μήκους ταινία. Η πλοκή δεν βρίσκεται σε μια ευθεία γραμμή αφού μέχρι το τρίτο κεφάλαιο δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι συμβαίνει τώρα και ποια είναι η ακριβής χρονική σειρά των γεγονότων. Αυτή η απάντηση δίνεται στα δυο τελευταία κεφάλαια. Το σενάριο δεν δόθηκε στους ηθοποιούς, αν και υπήρχε. Κάθε ενότητα της ταινίας γυρίστηκε με άλλη σειρά, με τους σκηνοθέτες να αποκαλύπτουν σκηνή με τη σκηνή τη συνέχεια στο cast. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να βγάλουν στην επιφάνεια πιο αληθινά και πιο αινιγματικά συναισθήματα.
Ως ένα άλλο «City of God» χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς σε ένα σκηνικό που θυμίζει 'Favelas', αλλά σε μια πιο οριακή πραγματικότητα με δισεπίλυτα προβλήματα. Το «Ajami» καταφέρνει να σε κρατήσει προσηλωμένο στις εικόνες του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, των Αράβων και των Εβραίων, στις σχέσεις και την ζωή μιας κοινωνίας, που τα όρια της άλλοτε υπάρχουν παντού και άλλοτε δεν φαίνονται πουθενά. Εξαιρετικά δοσμένο, απόλυτα αληθινό και συγκινητικό, καταφέρνει να δώσει μια πρωτότυπη αφήγηση σε δύσκολες και συναρπαστικά διαπλεκόμενες ιστορίες...
