Στείλτε mail στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνό σας και την ένδειξη "ΠΑΡΕΛΘΟΝ" και μπείτε στην κλήρωση για δύο μονές προσκλήσεις.

Υπόθεση: Ενας Ιρανός (Αλί Μοσαφά) πηγαίνει στο Παρίσι για να συναντήσει την πρώην σύζυγό του (Μπερενίς Μπεζό) με την οποία πρόκειται και τυπικά να χωρίσει. Από τη στιγμή που πατά το πόδι του στο σπίτι της όμως ο φιλοξενούμενος θα βρεθεί αντιμέτωπος με μυριάδες προβλήματα ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους. Την ίδια τη γυναίκα του, τα παιδιά της από προηγούμενο γάμο, τον μελλοντικό σύζυγό της (Ταχάρ Ραχίμ) αλλά και το παιδί του τελευταίου από τη δική του σύζυγο η οποία βρίσκεται σε κώμα και ενδέχεται να πεθάνει.

Σχόλιο: Υποβλητικό, δαιδαλώδες, εξαιρετικά παιγμένο, ηλεκτρισμένο, διαρκώς σε ένταση και γεμάτο σασπένς, αν και γυρισμένο σε κλειστούς - ως επί το πλείστον - χώρους, το τελευταίο φιλμ του ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαραντί ανήκει στις πολύ μεγάλες ταινίες της νέας κινηματογραφικής σεζόν.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Φαραντί στήνει καταστάσεις και «δένει» τα πρόσωπα μεταξύ τους οφείλεται στο αλφαδιασμένο σενάριο ακριβείας που έγραψε ο ίδιος. Και είναι κυριολεκτικά αποστομωτικός αφού η ουσία αυτής της ταινίας είναι ότι καταλήγει σε ένα πολύ δυνατό σχόλιο για το πόσο δύσκολο είναι πλέον στην εποχή μας το να δημιουργήσει κανείς μια ήρεμη, χωρίς εντάσεις, φυσιολογική σχέση. Σχεδόν αδύνατο.

Ολες οι ερμηνείες των ηθοποιών βοηθούν στην ανάπτυξη της ταινίας, ωστόσο αυτή που πραγματικά ξεχωρίζει με ένα μικρό ρεσιτάλ είναι η Μπερενίς Μπεζό, η οποία «ζωγραφίζει» ενώ υποδύεται μια γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

(Γιάννης Ζουμπουλάκης ,Το Βήμα)