Υποψήφιο για τα Tiger Awards,του 40ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρότερνταμ

Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Γιαν Φόγκελ

Παραγωγοί: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Γιώργος Καρναβάς

Συμπαραγωγοί: Φεντερίκο Πιέτρα, Διονύσης Μπουγάς,

Συνεργάτης Παραγωγός: Κωνσταντίνος Κοντοβράκης

Παραγωγή: Stefi Productions, Oxymoron Films

Δ. Παραγωγής: Αλίκη Κούβακα

Δ. Φωτογραφίας: Γιαν Φόγκελ, Μανού Τιλίνσκι

Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης

Σκηνικά: Γιάννης Ξηντάρας

Κοστούμια: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Αλίκη Κούβακα

Σχεδ. ήχου: Λέανδρος Ντούνης, Γιάννης Χαλκιαδάκης

Μιξάζ: Κώστας Φιλακτίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Καρολίνα Ζαπατίνα

Μουσική: Στέφανος Κωνσταντινίδης, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Νάσος Σωπύλης (Φ A B R I K A Sonic Arts Studio)

Παίζουν: Χάρης Μάρκου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Αρθούρος Κιβιλιόβ, Τζέισον Γουάστωρ, Μαρία Σκουλά, Σύλλας Τζουμέρκας, Μαρία Κυρώζη, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Γιώργος Κακανάκης, Γιάννης Τσορτέκης, Γιάννης Οικονομίδης, Εύα Χαλκιαδάκη.

Φιλική συμμετοχή: Θέμις Μπαζάκα, Τανια Σαβοπούλου

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Υπάρχουν κάποιες ταινίες που γίνονται με την αίσθηση του επείγοντος. Ανήκουν σε αυτή την ειδική κατηγορία που πρέπει να γίνουν ή τώρα ή ποτέ. Το Wasted Youth είναι σίγουρα μία από αυτές.

Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε το Wasted Youth, δεν είχαμε ακριβώς ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Στην πραγματικότητα, δεν είχαμε καν σενάριο – μόνο πέντε σελίδες από μία ιστορία την οποία μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για τα γυρίσματα. Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι θέλαμε να δουλέψουμε μαζί και, το κυριότερο, ότι θέλαμε να κάνουμε μία ταινία για αυτή την ιστορία άμεσα.

Στην ουσία, η ταινία αυτή είναι το πορτραίτο μία πόλης που βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μία ταινία που αναφέρεται στην πραγματική υπόσταση της εφηβείας, τη ζωντάνια και την ενέργεια που σιγοκαίει μέσα της. Η ιστορία ενός εφήβου στην Αθήνα μπορεί, δυστυχώς, να είναι και η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς που παλεύει να κάνει ό,τι κάνουν οι νέοι άνθρωποι, μη γνωρίζοντας ότι το μέλλον τους μπορεί να χαραμιστεί – και, μερικές φορές, κυριολεκτικά χαραμίζεται…»

Αργύρης Παπαδημητρόπουλος

Jan Vogel

Κριτική του Ορέστη Πλακιά (Cinemanews)

Καλοκαίρι στην Αθήνα. Ο καύσωνας χτυπάει την πόλη. Ένας έφηβος skateboarder ξεκινά για μία συνηθισμένη μέρα με τους φίλους του. Ένας μεσήλικας προσπαθεί σκληρά για την επιβίωση της οικογένειάς του, με μία δουλειά την οποία απεχθάνεται και με έναν επικείμενο νευρικό κλονισμό.

Το «Wasted Youth» είναι μια ταινία που μας αφορά όλους. Συμβαίνει τώρα αλλά γενικά θα μπορούσε να συμβαίνει πάντα. Ρεαλισμός που ξεγελάει τις αισθήσεις αναμιγνύοντας ετερόκλητα στοιχεία που ενδεχομένως αναπαριστούν την πραγματική διάσταση του σήμερα, σε μια κοινωνία που έχει νοσήσει μεν, αλλά δεν δείχνει δυστυχώς σημάδια ανάρρωσης. Οι εξαιρετικά αληθινές ερμηνείες της ταινίας, οι άνθρωποι της καθημερινότητας και οι ατάκες, που διαδέχονται ασταμάτητα η μία την άλλη, ανακατεύουν τα γεγονότα με τις εικασίες, υποστηρίζοντας ξεκάθαρα την πολιτική χροιά του εγχειρήματος.

Οι Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και Jan Vogel, είναι δυο νέοι και άφθαρτοι δημιουργοί που καλούνται εν προκειμένω να μεταφέρουν στο κινηματογραφόφιλο κοινό την αίσθηση του επείγοντος. Παρουσιάζοντας την ταινία τους ενώπιον κοινού 1.300 ατόμων, στην επίσημη πρεμιέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, βάλθηκαν να εξηγήσουν το 'τώρα' και το 'γιατί' με όρους που επιβάλουν την άμεση ανάγκη για δράση, για αλλαγή και αναγέννηση. Δείχνουν πλήρως συνειδητοποιημένοι και έτοιμοι να αναλάβουν τον πολιτικό αντίκτυπο μιας ταινίας που φωτογραφίζει ανεπιτήδευτα εκείνες τις πλευρές της Ελληνικής πραγματικότητας οι οποίες σκοπίμως παραμένουν άγνωστες. Το «Wasted Youth» χρησιμοποιεί τα υπέροχα πλάνα του για να φωτίσει κρυφές πτυχές στο χαρακτήρα του μέσου Έλληνα και καταπιάνεται με μια ηλικία τόσο δύσκολη, όσο η προοπτική ανάκαμψης μιας χώρας η οποία καταφανώς έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.

Το «Wasted Youth», μια παραγωγή που στοίχισε περίπου 300.000 Ευρώ, έχει πάθος και οργή, τόσο όμορφα αναμεμιγμένα που δίνουν τελικά μια αίσθηση καινοτομίας. Η μαγεία του δεν οφείλεται τόσο στην ιστορία την ίδια, όσο στον τρόπο που αυτή αποδίδεται. Το φετινό 'talk of the town' καταφέρνει να αποδώσει με τον πιο πιστό τρόπο μια εναλλακτική αναπαράσταση της νεανικής κουλτούρας του σήμερα και δείχνει να αντιλαμβάνεται πλήρως την ηθική συνέπεια της ιστορικότητας που φέρει. Τιμά τον κοινωνικό του αντίκτυπο και στέκεται αντιμέτωπο με τους επίκαιρους προβληματισμούς της νιότης. Αποδομεί, ειρωνεύεται, ξαναδημιουργεί και ξανακαταστρέφει. Δρα παράλληλα και αντιδιαμετρικά με τις βασικές κοινωνικές δομές ενώ ταυτόχρονα, ανασαίνει, περπατά και προβληματίζεται στους δρόμους της καθημερινότητάς σου. Μα πάνω απ' όλα ζει! Η ταινία των Παπαδημητρόπουλου και Vogel ανήκει στο είδος του κινηματογράφου που γεννιέται από τις ανάγκες του σήμερα και άσχετα από την οποιαδήποτε κινηματογραφιστική του προσέγγιση, οφείλει να αντιμετωπιστεί σαν μια βαρυσήμαντη κοινωνικοπολιτική δήλωση

Στα τεράστια ατού της ταινίας συγκαταλέγεται η τέλεια επεξεργασία του ήχου. Ο Λέανδρος Ντούνης με εμμονές σε πλασματικά ηχοτοπία αλλά και μια ξεχωριστή ικανότητα σε ευαίσθητο ηχητικό χειρισμό, υποβάλει τον θεατή σε πειραματικά μονοπάτια και προετοιμάζει κάθε φορά τη σκηνή με διαφορετική ακουστική προοπτική.