Υπόθεση: Τα πρώτα χρόνια της φτώχειας, η διαδρομή από την Μπελβίλ στη Νέα Υόρκη, η άνοδος και η δόξα, οι παθιασμένες ερωτικές σχέσεις της, όπως αυτή με τον Ζαν Κοκτό, οι μακρόχρονες και έντονες φιλίες της, όπως αυτή με την Μάρλεν Ντίτριχ, χρωματίζουν το πορτρέτο μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας, της Εντίθ Πιαφ που το όνομά της είναι συνώνυμο του πάθους.

Σκηνοθεσία:Olivier Dahan

Σενάριο:Olivier Dahan, Isabelle Sobelman

Cast: Marion Cotillard (Edith Piaf), Sylvie Testud (Mômone), Emmanuelle Seigner (Titine), Jean-Paul Rouve (Louis Gassion), Gérard Depardieu (Louis Leplée), Jean-Pierre Martins (Marcel Cerdan)

Λίγα Λόγια από το Σκηνοθέτη για την ταινία

"Με τη Μαριόν δεν είχαμε πολύ χρόνο για να κάνουμε πρόβες. Ξεκινήσαμε γρήγορα και τη μισή της μέρα την περνούσε στο μακιγιάζ. Της ζήτησα να κάνει έρευνα πάνω στη ζωή της Πιαφ, να διαβάσει βιβλία. Και παρά το βαρύ Make Up έκανα σαφές στη Μαριόν ότι ήθελα να τη βρω κάτω από αυτό. Δεν ήθελα μίμηση, ήθελα η Μαριόν και η Έντιθ να συνυπάρξουν. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που είχα μια τόσο στενή και μακριά συνεργασία με ηθοποιό. Ευτυχώς μοιραστήκαμε την ίδια οπτική απέναντι στο πρόσωπο της καλλιτέχνιδας."

"Ηθελα να γυρίσω μια ταινία πάνω στο τι εμπνέει έναν καλλιτέχνη. Για μένα η περίπτωση της Πιαφ είναι το απόλυτο παράδειγμα του καλλιτέχνη που δεν έχει όρια μεταξύ της ζωής και της τέχνης της. O αληθινός άνθρωπος της τέχνης δεν γνωρίζει σύνορα ανάμεσα στην ύπαρξή του και αυτό που κάνει. Γνώριζα μερικά πράγματα για τη ζωή της και φυσικά τα τραγούδια της. Η ιδέα για να γίνει η ταινία ήταν μια φωτογραφία που έπεσε στα χέρια μου από τα νιάτα της Πιαφ. Ηταν ένα ανυποψίαστο κορίτσι με τη φίλη της Μομόν. Λίγοι άνθρωποι έχουν την εικόνα της τόσο νέα, γιατί οι περισσότεροι την ξέρουν με το μαύρο φόρεμα μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Εκείνη η φωτογραφία του κοριτσιού για μένα αποκαλύπτει ένα ακατέργαστο διαμάντι. Διάβασα τα πάντα γι' αυτήν, όλα όσα υπήρχαν κατά τη διάρκεια της ζωής της και έως σήμερα. Προσπάθησα να συνδυάσω αυτά που μάθαινα από το διάβασμα με όλα όσα ένιωσα ότι εκπροσωπούσε η Πιαφ και νομίζω ότι έχω σχηματίσει μια αρκετά καλή ιδέα για το πώς αισθάνεται ένας καλλιτέχνης. Δεν επιθυμούσα απαραίτητα να είναι βιογραφική η ταινία, αλλά οπωσδήποτε ήθελα να διαθέτει ρεαλισμό".