“ΤΑ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΓΑΘΑ

Το δάσος του Αλωνακίου οι παραλίες αλλά και η ευρύτερη περιοχή ήταν , είναι και θα είναι δημόσια αγαθά άρρηκτα συνδεδεμένα με την κοινωνική ζωή των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών του. Από τα δικαιώματα βοσκής της απόφασης της Επιτροπής Απαλλοτριώσεων Πρέβεζας (12/1927) έως και σήμερα της ελεύθερης πρόσβασης στις παραλίες και του δάσους του, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του Φαναρίου. Η επερχόμενη τουριστική ανάπτυξη δε, καθιστά λόγω της επισκεψιμότητάς του το Αλωνάκι και τις γύρω παραλίες, γνώριμες στα πέρατα της οικουμένης. Είναι και ο όρμος του Οδυσσέα, όπου πιθανολογείται ότι πρόσφερε τις χοές προς τους θεούς ο Οδυσσέας , πριν συνομιλήσει με τους νεκρούς του στο Νεκρομαντείο.

Το δάσος της Βαλανιδορράχης είναι ο τόπος μας, οι παραλίες μας, τα δάση μας αλλά και η πολιτισμική μας κληρονομιά που μήτε εκχωρείται μήτε πωλείται.

Η εν λόγω έκταση διεκδικείται σήμερα βάσει δικαστικών αποφάσεων από ιδιώτες. Φέρεται να αγοράσθηκε το 1931 από Οθωμανούς του Μαργαριτίου, που προφανώς είχαν μείνει με το ειδικό καθεστώς, καθώς οι αγοροπωλησίες μετά την απελευθέρωση και τη Συνθήκη της Λωζάνης δεν ήταν θεμιτές, ενώ τα μουσουλμανικά κτήματα περνούσαν στο ελληνικό Δημόσιο και στα ανταλλάξιμα.

Το επίμαχο δάσος φέρεται στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου του Υπουργείου Γεωργίας (υπ` αρ. 5/1927), εκτάσεως ουχί μεγαλυτέρας των 750 στρεμμάτων. Ανέρχεται σε 1993,625 στρεμμάτων στις δικαστικές αποφάσεις, ανυψώνεται στα 2206 από τη διαχειριστική επιτροπή των ιδιωτών του δάσους της Βαλανιδοράχης, ενώ απογειώνεται από τους εκπροσώπους των συνιδιοκτητών στα τοπικά δημοσιεύματα στα 2.500 στρέμματα.

Ιστορικά είναι γνωστό ότι οι αγοροπωλησίες από τους εύπορους Έλληνες των μουσουλμανικών κτημάτων που έφευγαν, δυσχέραιναν τη λειτουργία του νεοσύστατου Κράτους, προκαλούσαν εντάσεις μέχρι και εξεγέρσεις των ακτημόνων ενάντια στους τσιφλικάδες. Γι' αυτό το Κράτος εξαναγκάστηκε να νομοθετήσει, ώστε να περιέλθουν στο Δημόσιο οι μουσουλμανικές ακίνητες περιουσίες προχωρώντας και σε αναγκαστικές απαλλοτριώσεις.

Αν δεν υπήρχε τεσσαρούφ, η έκταση θεωρείτο δημόσια γη. Στις περιπτώσεις που υπήρχε τεσσαρούφ κατά το χρόνο προσάρτησης (1913 για την Ήπειρο), ορίστηκε ότι τι δικαίωμα εξουσίασης μετατρέπεται αυτοδικαίως από την 20η.5.1917 σε δικαίωμα πλήρους και αμετάκλητου κυριότητας των 4/5 εξ αδιαιρέτου, ενώ στο Δημόσιο απέμενε το 1/5, το οποίο αποτελούσε ποσοστό συνδιακατοχής σε αντάλλαγμα της παραχωρούμενης κυριότητας. Με το οθωμανικό νόμο «Περί Γαιών» του 1856 και με το νόμο «Περί Ταπίων», θεωρούνταν ως ιδιωτικά μόνο τα δάση που κατέχονταν με ταπί. Στο τσιφλίκι της Βαλανιδορράχης, όπως αναγράφεται στα επίσημα έγγραφα, το ταπί (τίτλος ιδιοκτησίας), που φέρνει το μονόγραμμα του Σουλτάνου, μήτε οι Οθωμανοί μήτε οι αγοραστές και οι κληρονόμοι τους προσκόμισαν σε καμία πράξη λόγω απώλειας.

Επειδή οι δημόσιοι χώροι δεν είναι δυσεπίλυτα νομικά ζητήματα αλλά βαθιά πολιτικά, διερωτόμαστε ποιο Κράτος εκδικάζει δημόσια αγαθά σε ιδιώτες, δεν νομοθετεί και δεν προβαίνει σε αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, χωρίς αποζημιώσεις, οι οποίες αποτελούν και το μήλον της έριδος για τις διεκδικήσεις των συνιδιοκτητών.

Σε μια περίοδο όχι πια κλιματικής αλλαγής αλλά κλιματικής κρίσης τα οικοσυστήματα, όπως είναι και το επίμαχο δάσος υψηλού φυσικού κάλλους, οφείλεται να προστατεύονται και να μην περιέρχονται στα χέρια ιδιωτών με τις οποιεσδήποτε επενδυτικές ή μη ορέξεις, οπωσδήποτε όμως κερδοσκοπικές.

Με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των κατοίκων της Βαλανιδορράχης και όχι μόνο, αναδείχθηκε η σοβαρότητα του ζητήματος. Τα δάση και οι παραλίες είναι κοινωνικά αγαθά που δεν ιδιωτικοποιούνται, γι' αυτό και πρέπει να δοθεί από όλες/όλους μας ένας κοινός αγώνας, να παραμείνει ο τόπος μας λαϊκή περιουσία χωρίς εμπορευματική χρήση.

Ο αγώνας μας είναι δίκαιος”.