Το ξέρω πως θα με ακούσεις. Γιατί συνεννοούμασταν με κωδικούς και ξέραμε τα χούγια μας.

Μας χώριζε το στενό σοκάκι που βγάζει στο μώλο.

Σαν διάβαινες με μια τσάντα με ολόφρεσκα ψάρια στο ένα σου χέρι και στο άλλο κόκκινο γαρύφαλλο για μαγκιά το έβαζες στο πέτο και χαμογέλαγες.

Κοντοστεκόσουν στους ατέλειωτους δρόμους σου και καλημέριζες με το δικό σου τρόπο όλους τους διαβάτες.

Μεγάλη αγάπη σου η θάλασσα κι απάγκιο σου το λιμάνι.

Άκρη άκρη την όργωνες αποβραδίς. Προτού φέξει ο αυγερινός στα δίχτυα σου σπαρτάραγαν λαχταριστά και ολόφρεσκα ψάρια.

Έτσι κι αυτή τη νύχτα έκανες το στερνό σου δρομολόγιο.

Φτάνοντας στο κουντρι πλάι στην ταβέρνα του «Στρατελια» σε πρόδωσε η καρδιά σου.

Πιάστηκες από το πριάρι για να ανέβεις.

Για δαύτο είχαν τα χέρια σου μουράβια. Πέταξες και τις μπότες για να ‘σαι ανάλαφρος, μα πάλι δεν μπόρεσες να κρατηθείς.

Κι έτσι άφησες την ψυχή σου να πλανιέται κάπου εκεί συντροφιά με τα θαλασσοπούλια. Και το κορμί να το βαράει η αρμύρα.

Η Μυρτώ και ο Θανάσης σε φέραν.

Ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς γέμισε την εκκλησία του Αγ. Θωμά κι όλο το προαύλιο.

Κι άλλοι να το μάθαιναν θα έρχονταν να σε αποχαιρετήσουν.

Γιατί εσύ ήσουν ή χαρά.

Μιλούσες με τα μάτια σου κι εμείς θα σε θυμούμαστε πάντα σαν τον παλαίμαχο αγωνιστή της ζωής.

Το θαλασσόλυκο της θάλασσας.

Καλό σου ταξίδι.

Κατερίνα Πέτρου Κωστούλα Μίχου

Αγ. Θωμάς Πρέβεζας