Eίναι κοινή διαπίστωση ότι ζούμε μια περίοδο ραγδαίων μεταβολών , συνεχών ανακατατάξεων και πρωτόγνωρων καταιγιστικών εξελίξεων τόσο στον οικονομικό όσο και στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα. Στη χώρα μας ζούμε μια βαρύτατη οικονομική κρίση που πλήττει κυρίως τα χαμηλά λαϊκά εισοδήματα και παράλληλα φτωχοποιεί μεγάλο κομάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Η κρίση αυτή  δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τη νοοτροπία του ιεροκήρυκα που αφορίζει κάποιους για τις αμαρτίες τους και επιβάλλει στο λαό δυσβάστακτα οικονομικά βάρη ,ως εξιλεωτικές θυσίες , ούτε βέβαια με τη μεθοδολογία των περίτεχνων δημαγωγικών υποσχέσεων που αποπροσανατολίζουν το λαό, υποσχέσεις που στη συνέχεια μένουν απραγματοποίητες. Αυτές οι πρακτικές ενδημούν την τελευταία 5ετία και είναι έργο  λαϊκίστικης αντίληψης  με παράλληλη έλλειψη σεβασμού προς τον ελληνικό λαό.

Είμαστε πεισμένοι από την ίδια τη ζωή, πως μόνο με την αγωνιστική διεκδίκηση και ενότητα που χτίζεται πάνω στην κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων και στους κοινούς στόχους, μπορούμε να ανοίξουμε δρόμους προς την πρόοδο, να κατακτήσουμε βήμα προς βήμα το δικαίωμά μας για μια καλύτερη ζωή .
Σήμερα ζούμε μετ΄ επιτάσεως το πρόβλημα των οικονομικών δεικτών , όμως το μέτωπο των κοινωνικών προβλημάτων , η ανεργία, η ανέχεια, η φτώχεια, οι αποκλεισμοί, το ξεθεμελίωμα του κοινωνικού κράτους και του κράτους πρόνοιας, δείχνουν, ότι οι μονόδρομοι των οικονομικών δεικτών εις βάρος των μη προνομιούχων, δεν παράγουν κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη, ισόρροπη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.

Ζούμε επίσης, την εποχή των αντιφάσεων και αντιθέσεων, μεταξύ επιστημονικών κατακτήσεων και κοινωνικών αποκλεισμών, μεταξύ χρηματιστηριακών υπεραξιών και δημοκρατικών ελλειμμάτων, προστασίας και διαφάνειας μεταξύ της θαυμαστής επικοινωνιακής τεχνολογίας και της προκλητικής οικονομικής καταστροφής, μεταξύ της έκρηξης του καταναλωτισμού και της διεύρυνσης της φτώχειας, της ανεργίας και των αλλοιώσεων του διατροφικού κύκλου.

Σίγουρο είναι πως αν κάνουμε την αποτίμηση της ιστορικής μας διαδρομής ως λαός, αβίαστα και αναντίρρητα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι δεν είναι η Ελλάδα που υποσχέθηκαν στο λαό μας οι πολιτικές του ηγεσίες, ούτε είναι εκείνη που μετά από τόσες θυσίες, τόσους αγώνες, τόσες προσπάθειες και ελπίδες, άξιζε τις σημερινές φοροεπιδρομές με απροσδιόριστη μεγέθυνση της φτώχειας.

Η σημερινή Ελλάδα έφτασε στα μέσα  του 2019, με απώλειες ιστορικού χρόνου, με αποκλίσεις και ανισότητες και μια από τις έντονες και ενοχλητικές ανισότητες είναι η περιφερειακή ανισότητα που βιώνει με σκληρό τρόπο η πατρίδα μας η 'Ηπειρος, με τους χαμηλούς κοινωνικούς και οικονομικούς δείκτες, παρά το γεγονός ότι διαθέτει αναμφισβήτητα παραγωγικό, κοινωνικό και πολιτισμικό δυναμισμό. 

Είναι φανερό ότι η έλλειψη υποδομών ανάπτυξης και κοινωνικής στήριξης έχει πολιτικές αιτίες και αυτές είναι που πρέπει να αντιμετωπισθούν, για να βρεθεί η πατρίδα μας στα επίπεδα και τους ρυθμούς εξέλιξης που δικαιούται.

 
Εάν συνεχιστεί το ίδιο έλλειμμα στρατηγικού σχεδιασμού, αν εξορκίζουμε το κακό και αναμένουμε το μοιραίο, τότε το κόστος δεν θα είναι μόνο δραματικό, αλλά και ιστορικό.

Κανείς δεν παραγνωρίζει το γεγονός ότι τα έργα που έχουν γίνει τις τελευταίες 10ετίες, όπως Εγνατία, Ιόνιος, Γέφυρα Ρίου-Αντιρίου, Λιμάνι Ηγουμενίτσας, είναι μεν σημαντικά , αλλά πόρρω απέχουν από ένα πλήρες πλέγμα απαραίτητων υποδομών ανάπτυξης . Ειδικά  αυτές οι υποδομές είναι απαραίτητες για την Πρέβεζα.

Ούτε επίσης παραγνωρίζεται το γεγονός ότι ακολουθήθηκε ένα μοντέλο ανάπτυξης χωρίς κανόνες, με κύριο ρυθμιστικό παράγοντα την αγορά και με μόνιμη και σταθερή επιδίωξη την αύξηση των κερδών. Τα αποτελέσματα αυτού του μοντέλου ανάπτυξης είναι γνωστά και τεκμηριωμένα μέσα από επιστημονικές μελέτες των Πανεπιστημίων μας (προβληματική θάλασσα ο Αμβρακικός, προβληματική λίμνη η Παμβώτιδα, ρύπανση των ποταμών Λούρου και Καλαμά , καθόλου ενθαρρυντικά τα αποτελέσματα των μετρήσεων και για τον Άραχθο κλπ).
Γι΄ αυτό και όλοι οι φορείς θα πρέπει να συμφωνήσουν στα θεμελιώδη και κρίσιμα, το τι είδους ανάπτυξη θέλουμε. Γιατί αν συμφωνήσουμε όλοι ότι επιδιώκουμε την αξιοβίωτη ανάπτυξη, μια ανάπτυξη που θα σέβεται τον άνθρωπο, το φυσικό και πολιτισμικό του περιβάλλον, μέσα στο οποίο ο άνθρωπος εντάσσεται ειρηνικά και δημιουργικά ως οργανικό και αναπόσπαστο μέρος του και όχι ως κυρίαρχος ιδιοκτήτης ή εκμεταλλευτής του, τότε οι προσπάθειες όλων των φορέων δεν θα αλληλοαναιρούνται, αντίθετα θα σχεδιάζονται σωστά, θα συντονίζονται συστηματικά, θα επιδιώκονται συλλογικά και μεθοδικά και θα έχουν αποτέλεσμα. 

Συναφώς προς τα παραπάνω, για να καταφέρουμε ως Ηπειρώτες με επιτυχία να καθορίσουμε στις σημερινές συνθήκες το δικό μας μέλλον, για να επιβιώσουμε και να αναπτυχθούμε ως περιοχή , διατηρώντας παράλληλα την ταυτότητά μας θα πρέπει όλοι μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να υψώσουμε τις φωνές μας για γρήγορη  ένταξη και πλήρη αποπεράτωση όλων των μικρών και μεγάλων έργων υποδομής (σιδηροδρομική σύνδεση του λιμανιού της Ηγουμενίτας με την σιδηροδρομική σύνδεση Αθηνών-Θεσσαλονίκης, διέλευση και διανομή φυσικού αερίου, κάθετοι άξονες προς Εγνατία και Ιόνιο, νέος παραλιακός δρόμος Πρέβεζας-Ηηουμενίτσας, ολοκλήρωση της Αμβρακίας-Άκτιο, κ.λ.π), έτσι ώστε με την αξιοποίηση και της κοινωνίας της πληροφορίας, να επιτρέψουν στην Ήπειρο να διεκδικήσει την αξιοβίωτη ανάπτυξή της, κυρίως στον αγροτοδιατροφικό κλάδο, που αποτελεί το συγκριτικό της πλεονέκτημα και που σήμερα βρίσκεται σε πλήρη ύφεση λόγω των γνωστών συνθηκών.

Έτσι λοιπόν η Ήπειρος θα βρεί την ισορροπία της και θα κατοχυρώσει τον καίριο και σημαντικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.