Τη δεκαετία του '80, ο Δήμος της Πρέβεζας με Δήμαρχο τότε το Νίκο Γιαννούλη, είχε ξεκινήσει μαζί με την τοπική κοινωνία μία προσπάθεια να παραχωρηθούν στο Δήμο και στην πόλη της Πρέβεζας όλες εκείνες οι εκτάσεις που χρησιμοποιούνταν είτε από τις ένοπλες δυνάμεις είτε από το κεντρικό κράτος. Οι διεκδικήσεις μάλιστα που ενίοτε ήταν και δυναμικές, έχουν περάσει στην ιστορία. Ένας από τους χώρους όπου είχε “μπει” τότε ο Δήμος Πρέβεζας και είχε προχωρήσει σε παρεμβάσεις ήταν και ο Βοτανικός Κήπος (άνηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και πέρασε αργότερα στο Υπουργείο Οικονομικών).

Κατά τη διάρκεια της δημαρχιακής θητείας του Μιλτιάδη Κλάπα, ο χώρος αυτός επιχειρήθηκε να περάσει στο Δήμο Πρέβεζας. Και βρέθηκε μάλιστα και μία συγκεκριμένη φόρμουλα, καθώς η τότε δημοτική αρχή είχε καταφέρει να παραχωρηθεί επ' αόριστον και δωρεάν στο Δήμο Πρέβεζας από το Υπουργείο Οικονομικών το συγκεκριμένο ακίνητο, μόνον για χρήσεις αναψυχής.

Έκτοτε ο Δήμος Πρέβεζας ήταν και είναι αρμόδιος για τη συντήρηση και αξιοποίησή του και τα θεσμικά όργανα του Δήμου αρμόδια για τις χρήσεις που επιτρέπονται.

Ως δημοτική περιουσία το κατέγραφε και το υπολόγιζε κατά τη διάρκεια της θητείας του και ο Χρήστος Μπαΐλης. Είχε συντηρηθεί και καθαριστεί κάποιες φορές ο χώρος, αλλά γενικώς ήταν παρατημένος για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Οι τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου Πρέβεζας, είχαν ετοιμάσει μάλιστα πριν από τις εκλογές ένα προσχέδιο για να μεταφερθεί εκεί ο θερινός δημοτικός κινηματογράφος -λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου που βρίσκεται σήμερα- με την αγορά μηχανής που θα εξυπηρετούσε και το χειμερινό αλλά η πρόταση αυτή δεν προχώρησε τελικά.

Κτηματολογικά ο ΚΑΕΚ (Κωδικός Αριθμός Εθνικού Κτηματολογίου) του οικοπέδου δείχνει πως είναι μεγαλύτερο σε έκταση και καταλαμβάνει λίγο χώρο ακόμη.

Σε κάθε περίπτωση θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πως θα αξιοποιηθεί ο συγκεκριμένος χώρος.

Περιπτώσεις πάντως σαν αυτή του Βοτανικού Κήπου υπάρχουν πολλές στο Δήμο της Πρέβεζας και σε γειτονικούς Δήμους. Και δημιουργούν μία πολιτική βάση συζήτησης για τις διεκδικήσεις των Δήμων απέναντι στο κεντρικό κράτος, με γνώμονα την ποιότητα ζωής των πολιτών.