Στη χώρα μας, σε αυτόν τον ένα χρόνο περίπου διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, ο κόσμος της εργασίας, οι κάθε μορφής συλλογικότητες βίωσαν για μια ακόμη φορά τις ανατροπές που συνεπάγεται η ενίσχυση του ατομικού και της με κάθε τρόπο επίτευξης κέρδους, έναντι των αρχών της κοινωνικής αλληλεγγύης και της συλλογικής προόδου. Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, η κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής των εργαζόμενων στη διαιτησία, το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές χωρίς περιορισμούς, το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικάτων από το Υπουργείο Εργασίας, είναι ορισμένες μόνο από τις ρυθμίσεις που επανέφεραν τον κόσμο της εργασίας σε εποχές μνημονίων.
Η πανδημική κρίση του κορωνοϊού ανέδειξε τη σημασία που έχει για μια χώρα ένα ποιοτικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Τη σημασία που έχει για μια χώρα, να διαθέτει πόρους, ώστε να ενισχύει τη Δημόσια Παιδεία και την Έρευνα. Οι άνθρωποι του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, οι άνθρωποι στα Πανεπιστήμια και στα Δημόσια Ερευνητικά Κέντρα, που αντιμετωπίζουν νυχθημερόν τον κορωνοϊό, «οι μαχητές της πρώτης γραμμής» είναι αυτοί που για κάποιους θεωρούνται ως «περιττοί δημόσιοι υπάλληλοι», το «λιγότερο κράτος» που διατυμπάνιζε ο κ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία.
Γνωρίζοντας πού μπορεί να οδηγήσει η επικράτηση λογικών ακραίου ατομικισμού, που πάντα στηρίζεται στην καλλιέργεια φόβου και ανασφάλειας στο κοινωνικό σύνολο, είναι υποχρέωση του εργατικού κινήματος και των κινημάτων κοινωνικής χειραφέτησης, που μέσα από κάθε χειραφετική προσπάθεια, αναδεικνύεται, ολοκληρώνεται και εν τέλει παίρνει αξία η ίδια η έννοια του ατόμου, να αντισταθούν, να διεκδικήσουν και να επιτύχουν ό,τι συμπυκνώνει την έννοια της συλλογικής προόδου. Απέναντι στα σχέδια να μεταφερθούν οι οικονομικές συνέπειες της πανδημικής κρίσης στις πλάτες των πολλών, το εργατικό κίνημα οφείλει να αντιτάξει την ετοιμότητα για διεκδικήσεις, τη σύναψη κοινωνικών συμμαχιών, ώστε η κρίση να μην αποτελέσει αφορμή για να αποτελειωθεί ό,τι έχει απομείνει από κατακτήσεις αιώνων.
«Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις»
