«Η γραφή ούτε διαπραγματεύεται, ούτε ενσωματώνει την ήττα μέσα της. Γιατί έτσι θα αποτελεί πάντα το δεκανίκι του συστήματος».

Μονομερής όπως ήταν επιδόθηκε σε ένα σπορ. Και καθηλώθηκε από την αρχή στο στόχο. Τα χέρια του δυο σωληνωτά μελανοδοχεία. Τα δάχτυλά του μικροσκοπικές γραφίδες , για διαρκή παραγωγή κειμένων. Όμως ο γραπτός του λόγος αιμορραγούσε χρονίως. Ο πάσχων συγγραφέας έγινε γρήγορα αναιμικός.

Η χρόνια γραφή του έχασε την αντοχή της και ο ίδιος βαριανάσαινε στην πρώτη ανηφόρα. Στο δέκαθλο της ζωής, αυτός επέλεξε έναν ημιτελή μαραθώνιο.

Επιμύθιο: Οι δεκαθλητές της ζωής αποφεύγουν τους αναίτιους τραυματισμούς. Υπερπηδούν τα εμπόδια. Δεν καθηλώνονται στον εγωπαθή τους στόχο. Εκχωρούν τα πνευματικά δικαιώματα στην κοινωνία που τους ανέθρεψε. Γράφουν με ένα πέμπτο μέλος. Δανεικό. Μα ανθεκτικό. Με το βραχίονα και το νευρώδη πήχη της εργατικής τάξης.