Λ.Κ, ετών 55, κάτοικος Αθήνας, απολύθηκε από την πολυεθνική που δούλευε χρόνια, η γυναίκα του τον άφησε για ένα άλλο μισθό, συζήτησε με τα παιδιά του να διακόψουν τις σπουδές τους στην επαρχία γιατί δεν μπορεί να τα βοηθήσει και αυτά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Άνεργος και ανασφάλιστος, χαμογελάει πικρά βλέποντας τη συνταγή με τα αντικαταθλιπτικά, αν είχε να τα πληρώσει δε θα είχε και κατάθλιψη.
Κ.Τ., ετών 49, δημόσιος υπάλληλος με ένα μισθό που δε φτάνει να συντηρήσεις ούτε τον εαυτό σου, απέκτησε δύο σπίτια, άλλαξε το αμάξι του τρεις φορές στην πενταετία, χτίζει τώρα ξενώνες στα Ζαγοροχώρια, έστειλε και δύο παιδιά στο εξωτερικό για σπουδές, σύζυγος άεργη, ερωμένη καλλονή με απαιτήσεις. Κάτι του ψιθύρισαν ότι ελέγχεται από το ΣΔΟΕ και αγχώνεται.
Γ.Σ., ετών 42, μαθηματικός, δουλεύει περιστασιακά σερβιτόρος και πάντα μαύρα για 25 ευρώ μεροκάματο, μένει με τους γονείς του, ντρέπεται γιατί αρρώστησε ο πατέρας του και αυτός σκέφτεται και τη σύνταξη που θα χάσει η οικογένεια γιατί χωρίς αυτή θα πεινάσει.
Μ.Σ., ετών 54, ελεύθερος επαγγελματίας με πετυχημένη επιχείρηση με την οποία έφτιαξε περιουσία πληρώντας μέχρι τώρα φόρο ούτε χίλια ευρώ το χρόνο. Πλέον πληρώνει πολλά και πέσαν και οι δουλειές, δυσανασχετεί και βρίζει την κυβέρνηση, βγάζει ακόμα αρκετά για να μη τρώει από τα έτοιμα αφού απέλυσε και το μισό προσωπικό, τι να κάνει δηλαδή κι αυτός, η δουλειά δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, εδώ είμαστε για να βγάλουμε λεφτά, όποιος τους συμπονεί ας τους προσλάβει εκείνος.
Δ.Φ., ετών 24, τελειώνει τη σχολή του, μαζεύει χαρτιά για να μεταναστεύσει αμέσως και ας κηρυχτεί ανυπότακτος, θα πάει στη Γερμανία, συμφωνούν και οι γονείς του, να γυρίσει άλλωστε στο χωριό να κάνει τι, δύο φίλοι του είναι εκεί από πέρυσι και θα τον βοηθήσουν.
Τ.Ι., ετών 28, πρώην οργανωμένος οπαδός μεγάλης ομάδας, νυν στέλεχος ανερχόμενου δυναμικού κόμματος, του δίνουν και εκεί ένα χαρτζιλίκι, κρατά αμήχανα το στειλιάρι με τη σημαία, δεν ξέρει να κάνει και τίποτα άλλο και έτσι είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα.
Μια αμερικάνικη παροιμία λέει ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Και αν πείτε ότι τα παραδείγματα είναι ακραία, θα συμφωνήσετε ωστόσο ότι πολλοί ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες και δεν έχουμε ίδιες ευκαιρίες, ίδιες προοπτικές, ίδια προβλήματα και ίδια συμφέροντα. Η ζωή μας βάζει απέναντι και αυτό που είναι καλό για κάποιον θα είναι κακό για κάποιον άλλο, ενώ οι διαφορές είναι τόσες που οι συγκρίσεις χάνουν το νόημά τους. Έχουμε όμως ακόμα κάτι κοινό.
Έχουμε όλοι από μία ψήφο.
Email για σχόλια- παρατηρήσεις: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.