• Τα τελευταία 4 χρόνια η Ελλάδα βιώνει μια κατάσταση, η οποία είναι πρωτόγνωρη για τη σύγχρονη ιστορία της αφού βρίσκεται με ένα χρέος 350 δις περίπου ευρώ και με την πλάτη στον τοίχο συνομολογώντας δάνεια και υπογράφοντας μνημόνια για τον εξορθολογισμό τόσο του χρέους όσο και των διαρθρωτικών προβλημάτων που οδήγησαν στην ύπαρξη και διόγκωσή του.

• Το τελευταίο έτος από τις ευρωεκλογές μέχρι και σήμερα ζούμε την ανευθυνότητα και ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο θα όφειλε να προσδιορίσει άμεσα και από κοινού τους λόγους και τις αιτίες που μας οδήγησαν στην πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, έτσι ώστε αξιοποιώντας τον δανεισμό, αλλά και τις συμφωνίες με τους εταίρους να εκπονήσει ένα εθνικό σχέδιο με αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, προκειμένου αφενός μεν να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να επιτευχθούν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, αφετέρου δε να υπάρξει οριστική έξοδος από τον εφιάλτη των μνημονίων για να δοθεί προοπτική στον λαό μας και ιδιαίτερα στη νέα γενιά.

• Αντ’ αυτού, όμως, η προηγούμενη κυβέρνηση μετά τις ευρωεκλογές και τον τότε ανασχηματισμό απέδειξε, ότι ενδιαφερόταν μόνο για την εξουσία και τη διαχείριση αυτής κατηγορώντας, παράλληλα, την τότε αντιπολίτευση για τον πόλεμο που της έκανε, όπως παρομοίως πράττει και η νέα κυβέρνηση, η οποία κατηγορεί την σημερινή αντιπολίτευση για τον πόλεμο που της επιφυλάσσει.

• Στο μεταξύ όλοι τους, τόσο η πρώην όσο και η νυν Κυβέρνηση, προβήκανε σε ενέργειες που μας φέρανε όλο και περισσότερο σε δυσμενή θέση σε σχέση με την επιβίωση μας κατ’ αρχήν ως Έθνος και μετά σαν λαό μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικής και οικονομικής αστάθειας, τη στιγμή που στο σύνολο τους οι Έλληνες έχουν επιλέξει τη συμμετοχή μας στο περιβάλλον της ενιαίας Ευρώπης και της Ευρωζώνης.

• Αντί, λοιπόν, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να ομονοήσουν και να καταλάβουν ότι βρισκόμαστε στη δύνη ενός νέου παγκόσμιου, οικονομικού αυτή τη φορά, πολέμου, στον οποίο η πατρίδα μας αποτελεί τη θρυαλλίδα για την έναρξη του και να συνεννοηθούν μεταξύ τους για τα αυτονόητα που εκφράζονται με δύο μόνο λέξεις: σύνεση και συναίνεση, έτσι ώστε στα πλαίσια ενός κοινού ανοιχτού, ουσιαστικού και ανιδιοτελούς διαλόγου να αντιμετωπίσουνε και να επιλύσουνε τα τρία βασικά θέματα, ήτοι την διευθέτηση του χρέους, την παιδεία και την εξωτερική πολιτική που προσδιορίζουν την υπόσταση του Έθνους και του λαού μας, λειτουργούσαν και λειτουργούν ανεύθυνα, επιπόλαια αλλά και μικροπολιτικά με κίνδυνο ένα «σοβαρό ατύχημα» για τη χώρα μας και το λαό της που θα τον φέρει (αν ήδη δεν τον έχει φέρει) 40 χρόνια πίσω.

• Δυστυχώς, όμως, η πολιτική βούληση για τέτοιες υπερβάσεις απουσιάζει, διότι όπως όλοι κατανοούμε για τέτοιες υπερβάσεις χρειάζονται ηγέτες και πατριώτες που σήμερα δεν υπάρχουν καθώς το πολιτικό κόστος και το γάντζωμα στην εξουσία αποτελούν δυστυχώς «αξίες» μερικών ακόμη και σήμερα, εποχή κατά την οποία απεναντίας το ερώτημα, όπως είπαμε, είναι αν θα επιβιώσει η χώρα ή όχι με την ταυτόχρονη πιθανότητα να βρεθεί, δυστυχώς, σε απόλυτη απομόνωση και διολίσθηση με ότι αυτό συνεπάγεται.

• Αν δούμε ποιες ήτανε οι ενέργειες – απαντήσεις των δύο τελευταίων κυβερνήσεων στις απαιτήσεις των δανειστών θα καταλάβουμε ότι όλες οι επιλογές τους στηρίζονταν σε φοροεπιδρομές μέσω των φορολογικών μεταρρυθμίσεων, που συνεχώς προωθούνταν απομυζώντας έτσι τόσο τα λαϊκά στρώματα όσο και τις επιχειρήσεις στερώντας τόσο τα πρώτα όσα και τις δεύτερες από την κυκλοφορία του χρήματος και την απαραίτητη ρευστότητα.

• Πουθενά και ποτέ δεν υπήρξε ποσοτικοποίηση μέτρων για μείωση δαπανών του Δημοσίου, μέτρα αναδιάρθρωσης της μαύρης τρύπας του ασφαλιστικού που συνεχώς διευρύνεται, μακροοικονομικές προβολές για τα εργασιακά και ποιοτικές ιδιωτικοποιήσεις, χωρίς τα οποία δυστυχώς οδηγούμεθα με μαθηματική ακρίβεια στο «ατύχημα», για το οποίο ο λαός μας δε θα τους συγχωρέσει ποτέ.

• Σήμερα όμως βρισκόμαστε σε μια διαφορετική πραγματικότητα με μια νέα αριστερή κυβέρνηση που κατά τα λεγόμενα της και τις πράξεις της προσπαθεί να αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο, τις πρακτικές και πολιτικές που εφαρμόζονται, επιχειρώντας να συγκρουστεί με το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, απέναντι στο οποίο όμως η χώρα μας είναι υπερχρεωμένη, ούσα ταυτόχρονα και εξαρτημένη από αυτό και το οποίο, ως γνωστών, λειτουργεί με την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική.

• Πρέπει λοιπόν την ώρα που:

• στεγνώνουν οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων,

• στεγνώνουν οι κουμπαράδες των ταμείων για να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες της Χώρας,

• οι επενδύσεις είναι ανύπαρκτες, ενώ όσες έχουν γίνει προσπαθούν να επιβιώσουν στο φαινόμενο οικονομικό αδιέξοδο,

• άλλες χώρες που βρισκόταν σε παρόμοια με τη δική μας θέση έχουν ήδη μπει σε τροχιά ανασυγκρότησης έχοντας κάνει το «σεμνά και ταπεινά» σύνθημα και την συνεννόηση πράξη,

• η αντοχή των Ελλήνων έχει ξεπεραστεί προ πολλού και η στασιμότητα στην οικονομία είναι φανερή,

για μια και μόνο φορά στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος, οι Πολιτικοί να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές και διαφωνίες μπορεί να έχουν, να φερθούν ως πατριώτες και πραγματικοί ηγέτες και να καταλάβουν ότι πρέπει να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια εθνική προσπάθεια και ένα εθνικό πρόγραμμα που θα λύσει πρωτίστως την επιβίωση του Έθνους και του λαού μας, διευθετώντας το χρέος με τους δανειστές μας και δευτερευόντως να εκπονήσουν ένα νέο εθνικό σχέδιο για την ανόρθωση της οικονομίας, το οποίο «σπάζοντας αυγά» θα υλοποιήσει όλα αυτά, τα οποία δεν τολμούσαν να αγγίξουν όλες οι κυβερνήσεις στο παρελθόν και τα οποία θα θέσουν τις κοινές βάσεις για μια νέα Ελλάδα:

• Μια νέα Ελλάδα που δε θα χρειάζεται δανεικά, μνημόνια και εξαρτήσεις,

• Μια νέα Ελλάδα που θα εφαρμόσει ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα,

• Μια νέα Ελλάδα που θα εκφράζεται με την Παιδεία της και την εξωτερική της πολιτική και

• Μια νέα Ελλάδα που θα δώσει δικαίωμα στο λαό της να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.

Δηλαδή μια νέα Ελλάδα που θα προκύψει από την σύνεση και την συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων αφήνοντας σε δεύτερο χρόνο τις όποιες ιδεοληψίες και διαφωνίες σε επί μέρους θέματα.