Στόχος αυτών των λέξεων, φυσικά, δεν είναι να καταγραφεί η ιστορία του Rock’n’Roll- κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον υπερφίαλο! Απλά το συγκεκριμένο μουσικό είδος, μαζί με τα περισσότερα υποείδη του, έχει στοιχειώσει τα αυτιά και την ψυχή μου μέσα από άπειρες …εργατοώρες ακροάσεων! Γι αυτό λοιπόν επιθυμώ να μοιραστώ κάμποσες σκέψεις μαζί σας σχετικά.
Ο Grail Marcus, περίφημος συντάκτης του περιοδικού Rolling Stone, είχε γράψει κάποτε, πως « Rock είναι η μουσική που ενοχλεί τους γείτονες»! Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να βρεθεί σαφέστερος και πληρέστερος ορισμός. Δεν είναι τυχαίο πως τόσα χρόνια μεγάλη μερίδα εφήβων το επιλέγει για μουσική υπόκρουση της καθημερινότητάς των. Προσοχή! Δεν πρέπει να συνδέουμε το Rock με επαναστατικά κινήματα. Δεν έχει τελειωμό ο κατάλογος των rock stars που είναι πλήρως ενταγμένοι στο star system με πολλά εκατομμύρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους-δε χρειάζεται να λέμε ονόματα…
Αυτό που του προσδίδει το χαρακτηριστικό της επαναστατικότητας, είναι ακριβώς το γεγονός ότι στρέφεται κατά πάντων και, όταν βαλτώνει (κάτι που έχει συμβεί αρκετές φορές) εναντίον του εαυτού του, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του punk. Είναι σαν κάθε φορά να αυτοκαθαίρεται-οποιοσδήποτε συνειρμός με την πολιτιστική επανάσταση του Μάο κατά τη γνώμη μου άστοχος.
Ο Γιάννης Πετρίδης πριν από χρόνια, καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» στην τότε Κρατική Τηλεόραση, είχε κάνει μια δήλωση, που με είχε βάλει σε σκέψεις. Είχε πει πως το rock είχε κάνει τον κύκλο του και ότι έμενε να δούμε τι θα προέκυπτε! Δε συμφωνώ, τουλάχιστον όχι απόλυτα. Για κάθε Oasis και τις αναφορές τους στους Beatles (σε βαθμό έως και εξοργιστικό), υπάρχουν και οι Arctic Monkeys, οι οποίοι παρουσιάζουν ένα αποτέλεσμα αν μη τι άλλο φρέσκο και πρωτότυπο!
Αρκετά σας κούρασα. Μονάχα μια τελευταία σκέψη: πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για αυτοκαταστροφικότητα αναφερόμενοι στους πρόωρα χαμένους μουσικούς και οπαδούς. Θα απαιτούσε ένα άλλο άρθρο για ανάλυση αυτού του ζητήματος. Θα περιοριστώ να τονίσω πως κάθε μορφή τέχνης απαιτεί και ταυτόχρονα προκαλεί δημιουργικότητα. Εξάλλου το ζήτημα της χρήσης ουσιών είναι ευρύτερο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιοριστεί και ούτε να προσαφθεί σε ένα μουσικό ιδίωμα.
Αυτά λοιπόν. Με χαρά θα δεχόμουνα οποιαδήποτε άλλη σκέψη, γνώμη, επισήμανση και βεβαίως διαφωνία!