Ο β' παγκόσμιος πόλεμος υπήρξε μια τρομερή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας λόγω του μεγέθους της καταστροφής που προκάλεσε τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο, σε υποδομές και μέσα παραγωγής. Υπήρξε ένα εφιαλτικό παράδειγμα για τη δυναμική και το μέγεθος που μπορεί να αναπτύξει η βία των συμφερόντων.
Πιο συγκεκριμένα, τον πόλεμο αυτόν τον γέννησε η όξυνση των οικονομικών αντιθέσεων ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους που προκάλεσε η κρίση του 1929. Αυτό όμως από μόνο του δεν του προσδίδει κάποια ιδιαιτερότητα διότι και ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος για τον ίδιο λόγο έγινε και αν ποτέ γίνει και τρίτος τις ίδιες αιτίες θα έχει και αυτός.
Υπάρχει όμως κάτι σε αυτόν τον πόλεμο που τον κάνει ξεχωριστό και αξίζει να το μνημονεύσουμε και αυτό είναι η ταξική του διάσταση. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι σημαίνει αυτό.
Ο πόλεμος αυτός, όπως και κάθε άλλος πόλεμος, αν και γεννήθηκε από την σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων, δεν ήταν τα συμφέροντα που τον ενσάρκωσαν αλλά οι πολιτικοί τους εκφραστές, δηλαδή οι κυβερνήσεις των κρατών και οι στρατοί τους. Πιο συγκεκριμένα, τα συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων τα διαφύλαξε η εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση του Χίτλερ και ο στρατός της Βέρμαχτ. Απ' την άλλη τα συμφέροντα της αγγλικής και αμερικάνικης αστικής τάξης τα προάσπιζε ο αγγλικός και ο αμερικάνικος στρατός κ.ο.κ.
Σε εκείνον όμως τον πόλεμο κατ' εξαίρεση, υπήρξε και ένας στρατός που δεν προασπίστηκε τα συμφέροντα της δικής του αστικής τάξης, αλλά το συμφέρον της εργατικής τάξης της χώρας του αλλά και των εργατών όλου του κόσμου. Αυτός ο στρατός δεν ήταν άλλος από τον κόκκινο στρατό και το κράτος που τον είχε δεν ήταν ένα αστικό κράτος, όπως τα υπόλοιπα της τότε Ευρώπης αλλά το πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία την ανθρωπότητας. Ήταν η Σοβιετική Ένωση.
Βλέποντας λοιπόν κανείς τα γεγονότα εκείνης της περιόδου από αυτή την σκοπιά μπορεί να καταλήξει σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα αλλά και να κατανοήσει πτυχές του πολέμου που έως ένα βαθμό είναι δυσνόητες όπως π.χ. το γιατί σύσσωμη η παγκόσμια αστική τάξη χρηματοδοτούσε την πολεμική κρεατομηχανή του Χίτλερ όσο αυτός διατηρούσε μια ρητορεία που στρέφονταν αποκλειστικά εναντίον της ΕΣΣΔ. Επίσης γιατί οι συμμαχικές δυνάμεις κρατούσαν σχεδόν παθητική στάση όσο η Βέρμαχτ σφυροκοπούσε τη Σοβιετική Ένωση και μόνο όταν ξεκίνησε η αντεπίθεση του κόκκινου στρατού άνοιξαν μέτωπο από τη Νορμανδία για να προλάβουν τις εξελίξεις.
Συμπερασματικά λοιπόν μπορούμε πλέον ξεκάθαρα να διακρίνουμε πως ο β' Παγκόσμιος είχε δυο διαστάσεις. Η μια ενέχει την σύγκρουση αστικών κρατών μεταξύ τους που προασπίζουν το καθένα τα συμφέροντα της δίκης του αστικής τάξης και η άλλη, η δεύτερη διάσταση είναι πως ο πόλεμος αυτός υπήρξε και βαθύτατα ταξικός διότι σύσσωμη η παγκόσμια αστική τάξη πολέμησε ή υπονόμευσε με κάθε δυνατό τρόπο το πρώτο εργατικό κράτος. Υπό αυτή λοιπόν την έννοια η νίκη του σοβιετικού λαού σε αυτόν τον πόλεμο ήταν μια νίκη τελικά του κόσμου της εργασίας απέναντι στους καταπιεστές του.
Η καρφωμένη λοιπόν, στο Ραιχσταχ κόκκινη σημαία, εκτός από το δυνατό συμβολισμό της απέναντι στον φασισμό, υποδηλώνει και κάτι πιο πρακτικό και ουσιαστικό. Υποδηλώνει πως ο ασταμάτητος πόλεμος ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία μπορεί να έχει και απρόσμενο τέλος για τους δυνατούς αυτής της γης.