Και τι δεν ακούμε τούτες τις μέρες , αρχή μιας σύντομης , fast track , προεκλογικής περιόδου.

Τι για "περάσματα του Ρουβίκωνα", τι για «οβιδιακές μεταμορφώσεις» , τι για «ψεύτες» , τι για αντίπερα όχθη, τι για προδοσίες , τι ;

Ακούγοντας λοιπόν όλα αυτά τα «συντροφικά» αποστάγματα πήγε το μυαλό μου στην ιστορία. Πάντα κάτι έχει να μας διδάξει και αυτή.

Πήγε λοιπόν σε μια από τις τελευταίες δουλειές του αξιολογότατου Κωστή Παπαγιώργη που μας άφησε πέρυσι στα 67 του.

Τίτλος της δουλειάς του «Τα καπάκια» δηλαδή οι μυστικές (ως επί το πλείστον) συμφωνίες των οπλαρχηγών της Ρούμελης (κύρια) με τους Τούρκους τα οποία θεωρούνταν γενικά εθνοφελή στρατηγήματα (βλ. τακτικές κινήσεις). Αυτά γίνονταν πάντα από ανάγκη όταν οι «δικοί μας» βρίσκονταν κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο. Όποιος έβαζε «καπάκι» ή ψευτοκάπακο έσωζε τους πληθυσμούς από σφαγές και λεηλασίες και συνάμα κέρδιζε πολύτιμο χρόνο για να υπηρετήσει τον μεγάλο αγώνα. Χρόνο ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα επέτρεπαν την επόμενη κίνηση. Σε καπάκια λοιπόν κατέφυγαν αρκετοί οπλαρχηγοί όπως ο Βαρνικιώτης , ο Ίσκος , ο Σαφάκας , ο Καραϊσκάκης και φυσικά και ο Ανδρούτσος. Ήταν δηλαδή μια τακτική γνωστή σε όλους και αποδεκτή. Από όλους ; Όχι βέβαια . Ο Μαυροκορδάτος, γνωστός και ως ποστέλνικος , ο Κωλέττης και λοιποί «εθνοπατέρες» κατέστησαν τα καπάκια πέτρα σκανδάλου και πανίσχυρο πολιτικό επιχείρημα. Με πρόσχημα τις επαφές με τον εχθρό έστρεψαν τον ένα οπλαρχηγό ενάντια στον άλλο με απώτερο σκοπό την επικράτηση και κυριαρχία των ιδίων.

Τα αποτελέσματα γνωστά.

Ο Καραϊσκάκης δικάστηκε για προδότης, ο Βαρνακιώτης εξοβελίστηκε ενώ ο Ανδρούτσος είχε το οικτρό τέλος που ξέρουμε. Έτσι μπήκαν οι βάσεις για το πρώτο – και διαρκές από τότε - ξεπούλημα την νέας Ελλάδας.

Λίγη ιστορία λοιπόν με μια καλή ανάγνωση της ποτέ δεν βλάπτει.

Διονύσης Παπανίκος