Το «Παραμύθι της Ιδανικής Οικογένειας»:  Μέρος πρώτο: ΣΥΖΥΓΙΑ

Κεφάλαιο 1^ο: «Έρωτας με την πρώτη ματιά». Ο έρωτας με την πρώτη ματιά έχει σίγουρη ημερομηνία λήξης. Γιατί τα μάτια βλέπουν μόνο την επιφάνεια, την ουσία δεν τη βλέπουν. Και οδηγούμαστε σε λάθος επιλογές, επιφανειακές. Μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά. «Πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά»; ρωτάνε πολλοί. «Όχι», απαντάνε μερικοί, «πιστεύω στον έρωτα με την καρδιά».

Κεφάλαιο 2^ο: «Το άλλο μου μισό». Αυτός που ψάχνει το άλλο του μισό είναι ο ίδιος μισός, δηλαδή ανάπηρος και ψάχνει κάποιον άλλον που να του μοιάζει, κάποιον να τον ολοκληρώσει. Όποιος είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα δεν ψάχνει ένα άλλο μισό για να τον ολοκληρώσει, ένα σύντροφο να του μοιάζει, αλλά ένα σύντροφο διαφορετικό από τον ίδιο για να τον συμπληρώσει.

Όπως όλα τα παραμύθια και αυτό διαρκεί λίγο. Τα μάγια λύνονται, η άμαξα γίνεται κολοκύθα, ο αμαξάς ποντίκι και το ταίρι μου με όλα τα χρυσοκεντημένα φορέματα και στολίδια φοράει παλιόρουχα και καθαρίζει πιάτα.  Όχι δε γίνεται να τελειώνει έτσι το παραμύθι.

Μέρος δεύτερο: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 Κεφάλαιο 1^ο: «Το πρώτο παιδί». Έρχεται το πρώτο παιδί φορτωμένο με όλα τα ανεκπλήρωτα όνειρα και επιθυμίες μου, τις οποίες δεν κατάφερε να εκπληρώσει ο σύντροφός μου. Τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα πρώτα χρόνια της συμβίωσης, το παιδί ανταποκρίνεται στις φαντασιώσεις μου. Είναι το τέλειο παιδί, όπως ακριβώς το ονειρευόμουν. Αλλά δεν θα αργήσει η στιγμή που θα με διαψεύσει και το παιδί μου. «Όχι δε σου μοιάζω. Δεν είμαι ίδιος με σένα».

Κεφάλαιο 2^ο: «Το δεύτερο παιδί». «Το πρώτο μου παιδί είναι ανεύθυνο, μοιάζει στο σύντροφό μου. Το δεύτερο παιδί σίγουρα θα μοιάζει σε μένα». Τα δεύτερα παιδιά όμως ανεξαρτητοποιούνται πιο γρήγορα. Και έρχεται ακόμα μία διάψευση των προσδοκιών μου, ακόμα ένα πλήγμα στο ναρκισσισμό μου.

Μέρος τρίτο: ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Και τότε γράφω ένα άλλο παραμύθι, γιατί το πρώτο δεν μου άρεσε. Και διαλέγω άλλους ήρωες, άλλους πρωταγωνιστές. Μόνο τον εαυτό μου δεν άλλαξα, μόνο ο εαυτός μου έμεινε ίδιος. Είναι όμως βέβαιο ότι και αυτό το παραμύθι θα αποτύχει. Γιατί δεν έφταιγαν οι ήρωες του πρώτου παραμυθιού. Φταίει το ίδιο το παραμύθι. Αυτό το είδος της ιστορίας έχει εκλείψει. Δεν υπάρχουν πλέον παραμύθια. Το ρολόι σύντομα θα χτυπήσει πάλι μεσάνυχτα. Τα μάγια θα λυθούν. Και θα ψάχνω εκ νέου μια άλλη πριγκίπισσα,  που να χωράει σε ένα μικροσκοπικό, άβολο, γυάλινο γοβάκι. Α, δεν το μάθατε! Και τα γοβάκια έχουν καταργηθεί προ πολλού. Οι αληθινοί ήρωες, οι ήρωες της καθημερινής ζωής φοράνε παντόφλες.

Καλούμαστε να δημιουργήσουμε μία πραγματικότητα, όχι να ζήσουμε σε ένα παραμύθι. Η πραγματικότητα είναι ζωντανή έχει πόνο, έχει στενοχώρια, αλλά έχει και χαρές. Η λύτρωση ποτέ δεν έρχεται με αντικατάσταση του άλλου. Ο σύντροφός μου, τα παιδιά μου δεν είναι αναλώσιμοι. Hλύτρωση ως απουσία πόνου, δυσκολιών είναι μία θλιβερή φαντασίωση που οδηγεί στην κατάθλιψη. Ο Καρυωτάκης που έβλεπε μπροστά του θάνατο και κάργιες ήταν καταθλιπτικός. Και τότε θα βλέπω κι εγώ ως άλλος Καρυωτάκης θανάτους, φυλακές, κάργιες, ψέματα και θα αναλώνομαι με συνωμοσίες και διαπλοκές. Μη γελιόμαστε. Η σχέση ποτέ δεν είναι θάνατος. Η σχέση είναι ζωογόνος, δημιουργεί ανθρώπινες ζωές, απογόνους. Ο χωρισμός είναι θάνατος. Ο σύντροφός σου και τα παιδιά σου θρηνούν, πενθούν την απώλεια της οικογένειας όπως την είχαν ονειρευτεί.

            ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Αρχικά δημιούργησα ένα είδωλο για τον σύντροφό μου και μετά τον κατηγόρησα γιατί δεν είναι είδωλο, δηλαδή ψεύτικος. Στη συνέχεια έψαξα για είδωλα στα παιδιά μου, αλλά ούτε και εκεί βρήκα. Μέχρι που έκανα είδωλο τον εαυτό μου. Ο νάρκισσος έμεινε μόνος του και δυστυχισμένος να αντικρίζει το είδωλο του εαυτού του σε μία λίμνη.  Η κατάληξη του νάρκισσου γνωστή. Δεν κατάφερε να βγει από το είδωλό του και πνίγηκε

Ο επίλογος του έργου όμως δεν γράφτηκε ακόμα. Τον επίλογο θα τον γράψουν τα παιδιά σε λίγα χρόνια, όταν τα συσσωρευμένα αισθήματα θυμού, πόνου, οργής,  ενοχής βγουν στην επιφάνεια. Ένα κύκλωμα συναισθημάτων, όταν βραχυκυκλώσει θα κάνει μία μεγάλη έκρηξη. Η έκρηξη αυτή θα είναι εξωτερική ή εσωτερική. Και μετά θα αναρωτιόμαστε όλοι. Τα παιδιά ήταν μια χαρά και στο σπίτι και στο σχολείο. Τι έγινε έτσι ξαφνικά;

 

Αντωνία Παπαμιχαήλ

Ψυχολόγος, Msc στη Σχολική Ψυχολογία

Εκπαιδεύτρια Σχολών Γονέων

Επιμελήτρια Ανηλίκων του

Δικαστηρίου Ανηλίκων Πρέβεζας