Σήμερα στην Ελλάδα τί σημαίνει να είσαι αριστερός και τί είναι αριστερή πολιτική, αποτελεί ένα αγωνιώδες ερώτημα για τους αριστερούς. Κι αυτό γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα ,πρέπει να απαντηθεί στην πράξη και όχι μόνο θεωρητικά, το ζήτημα της αριστερής διακυβέρνησης σε καπιταλιστικές συνθήκες. Πρέπει να απαντηθεί στην πράξη, αν μπορεί η αριστερά να κυβερνήσει σε ένα αστικό κράτος ή πρέπει να βρίσκεται στην αντιπολίτευση και να αναλάβει εξουσία μόνο σε ένα σοσιαλιστικό κράτος, πράγμα βέβαια που παραπέμπει στην «δευτέρα παρουσία».
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεωρίζεται, αμήχανα πολλές φορές, ανάμεσα στα όνειρα και τα οράματα της αριστεράς και τη σκληρή πραγματικότητα της κυβερνώσας αριστεράς, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Η σιγουριά της αριστερής ταυτότητας αμφισβητείται. Μερικοί μπροστά σε αυτό το δίλημμα επέλεξαν την αναδίπλωση στην ασφάλεια της ιδεολογικής καθαρότητας, που καμμιά πραγματικότητα δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Άλλοι καλοπροαίρετα κι άλλοι υστερόβουλα λένε, να φύγει η κυβέρνηση της αριστεράς και να αναλάβουν άλλοι να εφαρμόσουν αυτά που δεν ταιριάζουν με την ιδεολογία της. Αυτό βέβαια στην ουσία αποτελεί την από τα «αριστερά» υποστήριξη της «αριστερής παρένθεσης». Όμως δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ να τα παρατήσει τώρα, περιμένοντας αν και πότε θα τον ξανακαλέσει ο λαός;
Και μετά ποιος θα δώσει τις μάχες, κάτω από ποιες συνθήκες; Kαι με ποιους συσχετισμούς, καλύτερους ή χειρότερους; Και οι συνθήκες και οι συσχετισμοί που επικρατούν τώρα είναι αιώνιοι, δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν;
Και είναι περισσότερο αριστερό να αφήσει το κράτος σ’αυτούς που το λυμαίνονται χρόνια τώρα; Ή μήπως πρέπει να δώσει τη μάχη με όσα μέσα διαθέτει; Ποια είναι λοιπόν η αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση που έχει υποβληθεί από τα αριστερά; Είναι καιρός η αριστερά να ξεφύγει από τις μεταφυσικές βεβαιότητες, να πατήσει γερά τα πόδια της στην πραγματικότητα, να πάρει τη θέση που της αξίζει στην ιστορία της χώρας και να πετύχει τις ρήξεις και τις αλλαγές που επιδιώκει. Κι αυτή είναι ιστορική ευκαιρία και ιστορική ευθύνη που δεν πρέπει να χάσει, με το φόβο ότι θα αποκλίνει από τα «ιερά κείμενα» και την ιδεολογική νομιμοφροσύνη. Όμως ταυτόχρονα θα πρέπει να ορίσει και τον στρατηγικό της στόχο. Τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Γιατί όταν δεν ορίζεται ο στρατηγικός στόχος, η ρήξη μόνη της, χωρίς ρεαλιστικό σχέδιο οδηγεί στην ήττα .Όπως επίσης, χωρίς στρατηγικό στόχο, η επίκληση της «πραγματικότητας» και η προσαρμογή σ’ αυτήν, θα γίνεται όλο και περισσότερο ελαστική. Η πολιτική θα αλλάζει καθημερινά και θα επιτρέπει την αποδοχή των «περιστάσεων» ως κύριας βάσης για τις τρέχουσες επιλογές και αποφάσεις.
Ο οδικός χάρτης λοιπόν που πρέπει να ακολουθήσει η αριστερά, στην πορεία της προς τον προοδευτικό κοινωνικό μετασχηματισμό, απαιτεί κατ’αρχήν την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της κομματοκρατίας και του πελατειακού κράτους, την αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου. Όπως επίσης απαιτεί προσήλωση στο στόχο, μεθοδικότητα και χρόνο.
Δεν είναι δηλαδή ένα επεισόδιο που θα συμβεί σε ενεστώτα χρόνο με το πάτημα ενός κουμπιού. Αντίθετα είναι μια πορεία με πολλά επεισόδια και διάρκεια. Έχουμε συνηθίσει βέβαια στα στερεότυπα μιας αριστεράς των αγώνων, των θυσιών, των διώξεων, με τα χιλιάδες θύματα, που μπορεί να μην κατάφερε να πάρει μέχρι τώρα την εξουσία, αλλά αυτή την ηρωική αριστερά που κράτησε ψηλά την καθαρότητα της ιδεολογίας, την ύμνησαν οι ποιητές και οι συνθέτες. Έτσι κάθε καινούργιος δρόμος ή αναζήτηση που ξεφεύγει απ’ αυτά τα στερεότυπα θεωρείται συμβιβασμός ή προδοσία. Και δυστυχώς στην αριστερά πολύ συχνά ηθικοποιούμε τις διαφορετικές πολιτικές επιλογές και με ευκολία χαρακτηρίζουμε κάποιους συνεπείς και κάποιους άλλους προδότες. [Πλουμπίδης,Άρης κλπ].
Κι αν κοιτάξουμε πίσω μας έχουμε απογοητεύσεις, καταστροφές και όνειρα που έγιναν εφιάλτες. Φοβάμαι μόνο ότι σήμερα, αυτή την αριστερά που ξεφεύγει από τα γνωστά στερεότυπα του παρελθόντος, την αριστερά του ρεαλισμού, της μετριοπάθειας, την αριστερά που λερώνεται και δεν μένει στον αποστειρωμένο σωλήνα του ιδεολογικού εργαστηρίου, την αριστερά που βγάζει τον ηρωικό μανδύα και φοράει τα πεζά ρούχα της καθημερινότητας, δε θα βρεθούν ποιητές και συνθέτες να την υμνήσουν.
Όμως «αλίμονο στην κοινωνία που έχει ανάγκη από ήρωες», έλεγε ο Μπρεχτ.