Με βάση τον παραπάνω ορισμό μπορούμε να εισάγουμε και τη χρήση του όρου «Πολιτική Ρύπανση». Υπάρχει προφανώς σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο μια δυσμενής μεταβολή ιδεολογικών , διακυβερνητικών αλλά και λειτουργικών συνθηκών, η οποία προφανώς υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής, την ευζωία, αλλά κυρίως απειλεί το μέλλον του πολίτη ή τουλάχιστον το υποβαθμίζει σε σχέση με την προσδοκώμενη μέχρι πριν λίγα χρόνια εξέλιξη.

Παρατηρούμε σε εθνικό επίπεδο την ανυπαρξία ιδεολογίας τουλάχιστον από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος όπου πχ εξοστρακίζεται Υπουργός επειδή εξέφραζε δημόσια την πάγια διαχρονική θέση του κόμματος (Φίλης- Εκκλησία) και παράλληλα βαπτίζοντα κοινωνικές-μεταρρυθμιστικές- δημοκρατικές- αλληλέγγυες κτλ πολιτικές που κάνουν ακόμα και τους μονεταριστές να ερυθριούν.

Όμως και σε διεθνές επίπεδο τα πράγματα δεν είναι καλυτέρα και είδαμε το «αντιπαθητικό» δίδυμο Κλίντον- Τραμπ να διεκδικούν την προεδρία των ΗΠΑ, και την «Έκπληξη» να εκλέγεται ο « Μη –πολιτικός» , τον ενορχηστρωτή του Brexit Φάρατζ να δηλώνει ότι ήταν ψέμα το βασικό επιχείρημα για τα 350 εκ € που έδινε η Βρετάνια στην Ε.Ε., τη Λεπέν στη Γαλλία, αλλά και «Μονάρχες» τύπου Ερντογάν και Πούτιν να κυριαρχούν .Και αυτά συμβαίνουν στον ανεπτυγμένο κόσμο, ας μην επεκταθούμε πιο χαμηλά....

Η πολιτική ρύπανση απειλεί την υλική και πολιτιστική βάση της ζωής, τις ιδεολογίες τις ρυθμιστικές διαδικασίες ,τα παραγωγικά μοντέλα καθώς και γενικότερα όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.

Όπως τη ρύπανση μπορούμε να την διακρίνουμε σε άμεση και έμμεση, έτσι συμβαίνει και στην πολιτική. Υπάρχει η ορατή , η οποία είναι προφανής και γίνεται εύκολα αντιληπτή από τον καθένα (τα προεκλογικά ψέματα περί ΕΝΦΙΑ, 13η Σύνταξη, σκίσιμο μνημονίων κτλ) η οποία, για να αποδώσουμε τά του Καίσαρος τω Καίσαρι, δεν είναι μονοπώλιο μόνο του Κυβερνώντος κόμματος αλλα υπάρχει και η έμμεση την οποία δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα( συνύπαρξη ακραίων αριστερών και θρησκό-εθνικιστών στο ίδιο Υπουργείο πχ τα δίδυμα Γαβρόγλου –Ζουράρη και Καμένου- Βίτσα που είναι προφανώς σε πρώτη ανάγνωση παράταιρα. Και ναι μεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις προάγουν τη συνεργασία αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για δυο αντιθέτους κόσμους με μόνο συγκολλητικό στοιχείο τη λαγνεία για εξουσία. Το πρόβλημα με την έμμεση ρύπανση είναι ότι δημιουργεί μια γενιά πολιτικών, οι οποίοι είναι αριβίστες και κομφορμιστές. Έχουν σαν σημαία τους το Μακιαβελικό « Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και αν δεν βρεθεί τρόπος να αντιμετωπιστούν σε αρχικό στάδιο θα επηρεάσουν το πολιτικό περιβάλλον για παρά πολλά χρονιά. Ένα από τα πιθανά προβλήματα στο μέλλον είναι να έχουμε πολίτες απογοητευμένους από το πολιτικό σύστημα και κυρίως την πιο αντεργατική και αντικοινωνική πολιτική που εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα αυτή της «αριστερής» διαχείρισης και είτε να στρωθεί ο δρόμος σε μια φασιστική ακροδεξιά όπως στη Γάλλια με τη Λεπέν είτε να έχουμε Διάσημους-Πάμπλουτους- Νάρκισσους τύπου Μπερλουσκόνι και Τραμπ, που θα διεκδικούν (και ενίοτε θα άσκουν) την εξουσία.

Όπως στην περιβαλλοντική ρύπανση η καλύτερη μέθοδος είναι η πρόληψη. Αν αυτό δεν επιτευχτεί πρέπει να οδηγηθούμε σε τεχνικές απορρύπανσης . Αυτή μπορεί να συμβεί με δυο τρόπους: τη φυσική (μηδενική) στην οποία αφήνουμε το περιβάλλον να δράσει (κάποια στιγμή οι πολίτες απαυδισμένοι θα επιλέξουν την κατάλληλη Ηγεσία), είτε με τεχνικά μέσα που είναι ακριβή μέθοδος και είναι απαραίτητη η ύπαρξη κοινωνικών εργαστηριών και κινημάτων, συστήματα ( και βίαιης) αφαίρεσης ρυπαντών, ύπαρξη ατόμων-καταλυτών κτλ.

Το φαινόμενο αυτό είναι προφανώς αλληλεπιδραστικό. Αυτοί που προκαλούν προβλήματα στο κοινωνικό περιβάλλον προφανώς θα δεχτούν και της αρνητικές επιπτώσεις, διότι σε αυτό το περιβάλλον ζουν. Επειδή βρισκόμαστε ακόμα σε ένα πρώιμο- ορατό στάδιο, υπάρχει χρόνος αρχικά να σταματήσει οποιαδήποτε δραστηριότητα προκαλεί τέτοια προβλήματα και στη συνέχεια να αφαιρεθούν (φυσικά η τεχνικά) τα προβλήματα που έχουν ήδη δημιουργηθεί. Σε αντίθετη περίπτωση όπως λέει μια γνωστή ατάκα «Οι πολιτικοί και οι πάνες επειδή λερώνονται συχνά πρέπει να αλλάζονται και συχνά»