ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Παραλήπτης ενός δώρου

που ακόμα δε μου επιτρέπεται

να ανοίξω

 

Χρειάζεται να φτάσω στην ηλικία

που θα μπορώ να αναλάβω τις ευθύνες μου

έναντι των παραλείψεων του θεού

 

Στερημένος από ταχυδακτυλουργικά

να ονειρεύομαι με ημερομηνία λήξεως

δεν βρίσκω ησυχία στις θέσεις των θεατών

 

Θα παραφυλάω

να κοιμηθούν οι φύλακες

να δοκιμάσω τον απαγορευμένο καρπό

 

Μια μέρα θα πάρω

το παιχνιδάκι της ζωής

στα χέρια μου

και θα το σπάσω.

 

Παραθέτω εδώ το ποίημα, σαν εισαγωγή σ΄ αυτή μου την ανάγνωση της συλλογής Ιπποκράτους 15 του Θωμά Ιωάννου, για να δείξω τον άμεσο τρόπο που πραγματεύεται τα θέματά του, αλλά και για να φανερωθεί του λόγου το αληθές, ότι η ποίησή του, είναι μια φιλοσοφική αναζήτηση. Στο ποίημα αυτό, ο Ιωάννου, όπως και σε όλα τα ποιήματά του, ψάχνει τα αίτια της φθοράς, αλλά και τα αίτια κάθε πνευματικής ήττας. Καίριος, ξεκάθαρος, απλός, αλλά όχι απλοϊκός, ο λόγος του δυναμιτίζει τις σκέψεις περί αυτογνωσίας. Με την πρώτη αυτή ποιητική συλλογή ο Ιωάννου, έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά. Όλα τα ποιήματά του είναι καθρέφτες που ψάχνουν στο κάτοπτρο που απεικονίζουν την αλήθεια. Μια ξεκάθαρη όμως αλήθεια. Όχι θαμπή, ούτε σκοτεινή. Με το πάθος ενός ανθρώπου που θέλει να μάθει τα όριά του, να κρίνει την ζωή του και μάθει από τα λάθη του, οι στίχοι του είναι ένα μανιφέστο που προωθεί την σκέψη, την περισυλλογή, την αναζήτηση. Τα ποιήματα του Ιωάννου δεν είναι πρωτόλεια. Αυτό σημαίνει πως πριν εκδώσει, έχει σπουδάσει πάνω στην ποιητική τέχνη, με έναν τρόπο που φανερώνει αγάπη για το αντικείμενο και ταπεινότητα, μιας και μαθαίνει τις λεπτομέρειες αυτής της δύστροπης τέχνης, ψηλαφητά, αναγνωρίζοντας την σπουδή του πάνω σε παλιούς ποιητές, αλλά χωρίς να τους μιμείται. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εντελώς δική του φωνή. Και αυτό είναι το σπουδαίο σε έναν ποιητή που μόλις τώρα ξεκινά. Βρίσκω στον Ιωάννου όλες τις αρετές εκείνες που κάνουν την τέχνη της ποίησης να κερδίζει, και εμάς τους αναγνώστες να βγαίνουμε το ίδιο κερδισμένοι από την εμπειρία της ανάγνωσης. Ο λυρισμός του προσεγμένος, όχι υπερβολικός, η φωνή του σταθερή, οι εικόνες που περιγράφει καίριες, αισθαντικές, οι σκέψεις του προκαλούν την σκέψη:

 

Άσε με να πλησιάσω προς το φως

με την βραδυπορία του ανθρώπου

που το στερήθηκε για χρόνια

και τώρα που το ξαναβρήκε τον τυφλώνει

κι αργεί να συνηθίσει

ή ίσως αντιστέκεται

γιατί στο βάθος ξέρει πως κάθε φως

δεν είναι παρά μια προαναγγελία σκότους.

 

Ο Ιωάννου είναι ουμανιστής. Τον ενδιαφέρει ο άνθρωπος αλλά και η ζωή του στο κέντρο του κόσμου. Γνωρίζει πως την ποίηση, έχει βρει έναν τρόπο να εστιάζει στις λεπτομέρειες που συνθέτουν το είναι μας. Αποφεύγει όμως στην αισθηματολογία. Γι΄ αυτό και ο λόγος του είναι στιβαρός. Έχουμε ανάγκη τους ποιητές εκείνους που μας δίνουν ένα μέσο να συλλογιστούμε σε βάθος την ανθρώπινη υπόσταση. Ο Ιωάννου το πετυχαίνει αυτό απόλυτα:

 

Έρχομαι δίχως το μέλλον μου.

 

 

INFO: Θωμάς Ιωάννου

Ιπποκράτους 15

Εκδόσεις Σαιξπηρικόν