Τίτλος ιστορίας: Συνομιλώντας με τον εαυτό μας…
-Φοβάσαι;
-Ναι.
-Ευτυχώς, γιατί και εγώ φοβάμαι…
-Τί φοβάσαι εσύ;
-Φοβάμαι μήπως αρρωστήσω, μήπως πεθάνω εγώ ή οι αγαπημένοι μου. Εσύ;
-Εγώ φοβάμαι πως θα χάσω τη δουλειά μου και αυτό για μένα ίσως είναι χειρότερο από την αρρώστια. Οι υποχρεώσεις βλέπεις τρέχουν…
-Τόσα χρόνια ζούμε μαζί και δεν ήξερα ότι φοβάσαι. Πάντα έμοιαζες δυνατός, σκληρός, σε είχα πιστέψει για τέτοιον.
-Τόσα χρόνια προσπαθούσα, έσφιγγα τα δόντια και άντεχα, όμως τώρα δεν μπορώ, λυγίζω!
Άνθρωποι αρρωσταίνουν, πεθαίνουν, ο κόσμος γύρω μου καταρρέει…
-Σε πειράζει που νιώθεις φοβισμένος και ανήμπορος;
-Ναι, δεν μου ταιριάζει, δεν ήμουν τέτοιος…
-Τί ήσουν;
-Ήμουν δυνατός, όλα τα άντεχα, όλα τα κατάφερνα. Τώρα όμως είμαι ανίκανος, νιώθω ανίκανος.
-Ξέρεις, αυτή σου την πλευρά που εσύ τη λες ανίκανη, εμένα μου αρέσει!
-Γιατί;
-Γιατί μένεις μαζί μου, με φροντίζεις, μου μιλάς, μου λες τι νιώθεις, τι φοβάσαι…
-Μα και αν ακόμα γίνεται αυτό, εγώ τι κερδίζω; Έξω γίνεται πόλεμος και εγώ νιώθω άοπλος!
-Κερδίζεις εμένα! Κερδίζεις εσένα!
Χρόνια παρακαλούσα να με δεις,
χρόνια σου έστελνα μηνύματα,
χρόνια σε αναζητούσα… αλλά εσύ είχες υποχρεώσεις, δεν είχες χρόνο, είχες δουλειές.
-Μα τώρα που σε βρήκα δεν το διάλεξα, μου το επέβαλλαν…
-Και τι μ’ αυτό; Εγώ ήθελα πάντα να με βρεις.
-Και να σε κάνω τι; Τώρα, τι να σε κάνω;
-Να με μάθεις να καταλαβαίνω πότε πονάς, πότε υποφέρεις, πόσο αντέχεις…
Ζούμε τόσα χρόνια στο ίδιο σώμα και ακόμα σε ψάχνω…
-Μα αυτά για να στα μάθω, θέλω χρόνο!!!
-Ε, ας αρχίσουμε λοιπόν, τώρα πια έχουμε χρόνο…
Δημιουργός ιστορίας-αφήγηση: Μουτογεώργου Λίτα
Ψυχολόγος Κέντρου Κοινότητας Δήμου Πρέβεζας