Πολυαγαπημένη μας Δήμητρα. Ειρηνική μας Συνύπαρξη. Φεύγεις και σε αποχαιρετάμε, παίρνοντας μαζί σου την θλίψη ενός μισοτελειωμένου τραγουδιού. Είχες πολλά ακόμα να πεις, να μάς πεις, και ακόμα περισσότερα να δημιουργήσεις ως άνθρωπος της δράσης που ήσουν σε όλη σου τη ζωή. Με την πεισμονή σου, με την χρήση των νόμων της διαλεκτικής σε καθημερινή βάση, μέχρι το τέλος σου, ανυποχώρητη, ασυμβίβαστη, πληθωρική, ισοδυναμούσες με πολλούς. Με την βαθιά σου πίστη σε αυτό που εμείς οι υλιστές, οι άνθρωποι της διαλεκτικής μεθόδου και ιδεολόγοι μαζί, αναφέρουμε, ότι δηλαδή η πράξη είναι αυτή που εγγράφει, που ανατροφοδοτεί αδιάλειπτα τη θεωρία. Έτσι ακριβώς και εσύ με τις πράξεις σου, στάθηκες ως υγειονομικός πιστή στο καθήκον σου, δίπλα σε κάθε άνθρωπο, βοηθώντας αμέτρητους συμπολίτες μας, Πρεβεζάνους, στα νοσοκομεία στα οποία υπηρέτησες, και στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας που ήσουν, με την ακεραιότητα της επιστημονικής σου κατάρτισης που άγγιζε την γνώση και την εμπειρία ενός ολοκληρωμένου γιατρού. Στάθηκες με όλη σου την καρδιά δίπλα στον φτωχό, δίπλα στον παρία, στον πρόσφυγα, στην μετανάστρια γυναίκα, την έγκυο, και τα παιδιά που ήταν θύματα του πολέμου, δίπλα στον ταλαίπωρο, στον κοινωνικά αποκλεισμένο, δίπλα σε αυτούς που ονομάζουμε κολασμένους της γης αυτής. Με πολιτική συνείδηση, ψυχή βαθιά και ατσαλωμένη, με ιδανικά ριζωμένα ως το μεδούλι σου, μπροστά σε έναν δρόμο που είχε χαράξει ο αγωνιστής πατέρας σου, ο Αποστόλης, ιδανικά που κρατούσανε από την φλογερή τότε μάχη της Πρέβεζας, από τον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας, και την αυτοκυριαρχία του λαού στον τόπο του. Ειρηνική μας Συνύπαρξη, είσαι η δική μας Δήμητρα, ήσουν για όλους εμάς και φίλη και μάνα, και φεύγεις με την θλίψη ενός μισοτελειωμένου τραγουδιού στα χείλη σου, σαν τους ύμνους της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, αφήνοντάς μας μισές κι ανολοκλήρωτες τις ιστορίες σου, τις αφηγήσεις σου για την Εθνική Αντίσταση, για τα χρόνια της εξορίας, στην Γυάρο και την Μακρόνησο, στο Τρίκερι, για τα πέτρινα χρόνια της Πρέβεζας, για την άλλη Πρέβεζα, όπως μαζί την ονομάσαμε, και τους ανθρώπους της που δώσανε τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ήσουν πηγή με ανεκτίμητες πληροφορίες, μεταλαμπαδεύοντας στους νεότερους ένα σημαντικό μέρος της άγραφης ιστορίας της πόλης μας, με λεπτομέρειες που αγνοούσαμε, ακριβείς κοινωνικές αναφορές, με μια εκφορά λόγου, με μια προσωπική και ιδιαίτερη εξιστόρηση, συναισθηματική, σημαίνουσα, αλληγορική και πολλές φορές αυτοσαρκαστική. Ήσουν ο συνδετικός κρίκος του χθες με το αύριο και με το μέλλον.

Θα θυμάμαι, πάντα, τα όσα είχαμε κατά καιρούς ανταλλάξει σαν απόψεις και ιδέες, πληροφορίες και βιβλιογραφικές αναφορές για το Υγειονομικό Σύστημα στο βουνό, για τον Δημοκρατικό Στρατό, για τον αντάρτη χειρουργό Πέτρο Κόκκαλη, για την σπηλιά που λειτουργούσε ως νοσοκομείο στο Βροντερό στις Πρέσπες, την ονομαστή Σπηλιά του Κόκκαλη, που είχες την ευρηματικότητα και το θάρρος να ενσωματώσεις με δεδομένα και τεκμηριωμένες ιστορικές αναφορές σε μια επιστημονική σου ομιλία για τις πρώτες βοήθειες και την βασική υποστήριξη της ζωής. Με την ίδια ευρηματικότητα προσάρμοσες τις γνώσεις σου πάνω στις δικές μου λογοτεχνικές, αφηγηματικές φόρμες όταν μίλησες τον Νοέμβρη του 2015 για το βιβλίο μου, δίνοντας σάρκα και οστά στην πολιτική και ιστορική έννοια του «Ιατρικού παράδοξου». Αυτό δεν το ξεχνώ ποτέ. Αγαπημένη μας Δήμητρα, και επειδή οι αναφορές μας στα συνωμοτικά, τα συνθηματικά, μιας και οι ιδέες μας για έναν καλύτερο κόσμο, μέχρι την τελική, την οριστική τους δικαίωση, θα είναι ως τότε παράνομες και ανεπιθύμητες, θα σε φωνάζω πάντοτε και εγώ Ειρηνική Συνύπαρξη, μιας και αυτό είναι το βαπτιστικό των ιδεών σου το όνομα, που κρατά από την εποχή του στρατηγού Σαράφη, του ηγέτη του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Γιατί η δύναμή σου αθροιστική, πηγαία, στήριγμα στους γύρω σου, καθόρισε το προσωπικό σου, το καθαρά δικό σου στίγμα στον χάρτη των ανθρώπων, με άστρο φωτεινό, κεντημένο πάνω σε γυναικείο μαυροσκούφικο μπερέ. Δήμητρα είσαι πάντα εδώ και θα είσαι για πάντα εδώ δίπλα μας, γιατί έχεις μπει μέσα στις καρδιές όλων μας και σε βαστάμε ολοζώντανη μέσα στα ερυθρόχρωμα αγγεία μας.

Να στείλεις τους χαιρετισμούς μας σε όλα τα αντάρτικα αστέρια του ορίζοντα, που αχνοφέγγουν μέσα στο πορφυρό του σκήνωμα, στον Αποστόλη, στον Μήτσο τον Καταραχιά, στον Αβραάμ Λεσπέρογλου, και σε όλα τα λαϊκά εκείνα ονόματα που θαλασσοπλέουν πάνω από την τρικυμιώδη Πρεβεζάνικη ιστορία μας. Και θα τα ξαναπούμε, εκεί που πάντα συναντιόνταν η ψυχή, η καρδιά και το μυαλό μας. Στα πεδία των τίμιων μαχών των ιδεών μας, στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο, που δεν προδίδει τις καρδιές μας, παρέα με όλους τους νέους, τους νεοφερμένους αλλά και τους αγέννητους. Έως τότε σε αποχαιρετώ και σε φιλώ με την θλίψη και με την πικρή γεύση ενός μισοτελειωμένου τραγουδιού, ενός ύμνου λαϊκού που δεν λέει πια να βγει μέσα από τα δικά μου χείλη.