Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2022 13:36

Δοκίμια πολέμου -από το 1453 μ.Χ. έως σήμερα- (του Σπύρου Μπρίκου)

Γράφει ο Σπύρος Γ. Μπρίκος

Ιατρός και ασκών την πολεμική της γραφής

Υπ. Διδάκτορας της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Τμήμα Εικαστικών Τεχνών & Επιστημών της Τέχνης).

 

 

Α. Το παρακράτος της Εκκλησίας. Από τα «σκοτεινά» χρόνια της τουρκοκρατίας έως την Εθνική Παλιγγενεσία.

 

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453) και την οριστική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο Μωάμεθ ο κατακτητής όχι μόνο σταμάτησε τις κακοποιήσεις των χριστιανών και έβαλε τάξη στην άλλοτε πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, άλλα διόρισε Πατριάρχη και έδωσε στους νέους του υπηκόους -τους ραγιάδες- ορισμένα δικαιώματα, τα λεγόμενα προνόμια. Και ως προς τον μεν Πατριάρχη αναζήτησε τον αρχηγό των ανθενωτικών, τον Γεννάδιο Σχολάριο, και αυτόν έκανε τελικά Πατριάρχη, και απέδωσε σε εκείνον τις ίδιες τιμές που απέδιδαν οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου κατά την άνοδο στον θρόνο κάθε νέου Πατριάρχη. Ο Μωάμεθ δεν ήταν μόνο καλός στρατηγός, αλλά και καλός πολιτικός. Πρώτα και κύρια τίμησε το πρόσωπο που συντέλεσε στην πτώση της πρωτεύουσας. Ο Γεννάδιος Σχολάριος υπήρξε ο καλύτερος σύμμαχος του Μωάμεθ. Όχι μόνο έσπειρε τη διχόνοια με τα κηρύγματά του, άλλα καλλιέργησε και τον φιλοτουρκισμό. Εξάλλου αυτός, ο Νοταράς και άλλοι ομόφρονές τους, καθώς και πολλοί καλόγεροι, και τα πλήθη της Κωνσταντινούπολης που ήταν εχθροί του Παλαιολόγου και φανατικοί αντίπαλοι της πολιτικής της Ενώσεως των Εκκλησιών, είχαν ανοίξει κάθε πόρτα του Κάστρου και έβαζαν τους Τούρκους μέσα στην πρωτεύουσα, ενώ ο πιστός εις τον Παλαιολόγο στρατός πολεμούσε ακόμη. Επί της ουσίας, ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της Κωνσταντινουπόλεως συνθηκολόγησε. Κατά το ισχύον ισλαμικό δίκαιο, οι πόλεις που συνθηκολογούσαν δεν καταστρέφονταν και η παλαιά καθιερωμένη κοινωνική τάξη και διαστρωμάτωση (ιεραρχία) δεν ανατρέπονταν. Αφού λοιπόν η Πόλη, κατά μεγάλο μέρος, συνθηκολόγησε και οι φιλότουρκοι οπαδοί του Σχολάριου κατόρθωσαν να φύγουν ανενόχλητοι από την πρωτεύουσα, ήταν επόμενο ότι δεν διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο κατά τις πρώτες ημέρες της αλώσεως. Οι σφαγές έγιναν σε βάρος του πληθυσμού -εκείνου- που ήταν πιστό στον Παλαιολόγο και που φυσικά έκανε την αντίσταση.

Έτσι λοιπόν ο φιλότουρκος Γεννάδιος Σχολάριος έγινε με μεγάλες τιμές Πατριάρχης. Ο Τούρκοι σύμφωνα με το Κοράνι και τον λόγο που έδωσε ο Μωάμεθ ο κατακτητής, δεν πείραξαν ούτε τις ιδιωτικές, ούτε τις κοινοτικές, ούτε τις μοναστηριακές ιδιοκτησίες των μερών που υποτάχθηκαν θεληματικά. Μόνο σε εκείνα τα μέρη που έγινε αντίσταση δημεύθηκαν όλες οι κινητές και ακίνητες περιουσίες των χριστιανών. Γι’ αυτό οι περισσότερες επαρχίες η μία μετά την άλλη και πιο πολύ πριν από το πέσιμο της Πόλης, καλούσαν τους Τούρκους να έρθουν να τις πάρουν. Οι Αγιορείτες μάλιστα καλόγεροι τα είχανε πολύ καλά με τους Τούρκους και όταν έπεσε η Θεσσαλονίκη (1430) κάλεσαν τον Σουλτάνο Μουράτ Β' να στείλει ανθρώπους να του παραδώσουν το Όρος.

Ο Μωάμεθ παραχώρησε όντως μεγάλα προνόμια στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Έτσι υπό τη μορφή μιας ιδιαίτερης εκκλησιαστικής διοργανώσεως υφίσταντο εντός του τουρκικού κράτους και μια νέα εξουσία, μια παρακυβέρνηση των ραγιάδων, εκπροσωπούμενη από το Πατριαρχείο. Η παραχωρούμενη -μέσω μιας σειράς διαταγμάτων των Σουλτάνων (φερμανίων)- εξουσία στους Μητροπολίτες ήταν μεγάλη, και είχαν συγκεντρώσει σχεδόν όλη (μετά από τους κοτζαμπάσηδες) τη δικαστική εξουσία στα χέρια τους, απονέμοντας αυτοί και μόνο στους ραγιάδες χριστιανούς τη δικαιοσύνη. Και όχι το τουρκικό κράτος. Εκτός των δικαιωμάτων αυτών οι Δεσποτάδες, κατά παραχώρηση του Σουλτάνου, εισέπρατταν και τακτικά ετήσια δικαιώματα από τους ραγιάδες χριστιανούς. Οι προς τους Επισκόπους πληρωμένοι φόροι μεταφράζονταν σε χρήματα και σε διάφορα είδη, όπως ακριβώς συνέβαινε και στη Βυζαντινή εποχή. Τίποτα δεν είχε επί της ουσίας αλλάξει και ως προς την κοινωνική διαστρωμάτωση (τις τάξεις των εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων) αλλά και ως προς τον σκοταδιστικό, καταπιεστικό και φοροεισπρακτικό ρόλο της Εκκλησίας. (βλέπε: «Αρχεία Κοινότητας Ύδρας», τόμος 1-3. Και «Πατριαρχικόν γράμμα προς Υδραίους -πρόκειται δια τον διορισμόν του δεσπότου Αμβροσίου ως μητροπολίτου Ύδρας, Αιγίνης και Πόρου», τόμος 2, σελ.63).

Η μεγάλη αγροτική μάζα κατά τα «σκοτεινά» χρόνια (έτσι βολεύει να τα αποκαλούν οι ιστορικοί που τάσσονται με τη «σωστή», την επίσημη πλευρά της ιστορίας – και δεν είναι λίγοι όσοι τούς παπαγαλίζουν και τούς μηρυκάζουν συστηματικά πλέκοντας κατά πως τους βολεύει το εθνικό μας αφήγημα) ξεκληρίστηκε, αφανίστηκε, δυστύχησε, εκφυλίστηκε, ζώντας μέσα σε καλύβες-τρύπες, μαζί με τα ζώα της, που θύμιζαν πρωτόγονη εποχή. Πολιτική τυραννία. Κοινωνική καταπίεση. Οικονομική εκμετάλλευση. Πνευματική σκλαβιά. Αλλά μακριά από την πρωτόγονη καλύβα-τρώγλη και στο καλύτερο μέρος υπήρχε ο πύργος, με τα παράσπιτά του, τα κελάρια τα λαδαριά, τις κρασαποθήκες, τους στάβλους και τα παχνιά. Εκεί έμενε ο αγάς, ο μπέης και με τον καιρό και ο χριστιανός προύχοντας. Γιατί δίπλα στους Τούρκους μεγαλοϊδιοκτήτες σχηματίστηκε και μια άλλη ολιγαρχία εκμεταλλευτών: οι χριστιανοί τσιφλικάδες-προύχοντες. Όταν το 1828 έγινε μια πρόχειρη απογραφή, βρέθηκαν στην Ανατολική Ελλάδα (Ρούμελη) 719.850 εθνικά (δηλαδή πρώην τουρκικά) κτήματα και 1.166.410 ιδιωτικά (χριστιανικά). Στη Δυτική Ελλάδα 176.270 εθνικά (πρώην τουρκικά) και 817.660 ιδιωτικά (χριστιανικά). Και στην Πελοπόννησο 1.241.052 εθνικά (πρώην τουρκικά) και 535.145 ιδιωτικά (χριστιανικά). Τα στοιχεία αυτά δείχνουν πως πριν το 1821 στην καθαυτού «Ελλάδα» το μισό μέρος της γης το εξουσίαζαν οι χριστιανοί γαιοκτήμονες. Και από αυτό πάλι οι μεγάλες ιδιοκτησίες ήταν τα τρία τέταρτα και το ένα τέταρτο ήταν η μικρή ιδιοκτησία.

Έτσι με αυτή την οικονομικο-κοινωνική διαστρωμάτωση εξηγείται γιατί κατά τη διάρκεια του εθνικού αγώνα του 1821 οι χριστιανοί τσιφλικάδες-προύχοντες για κανένα λόγο δεν δέχονταν να υποστούν μείωση των δικαιωμάτων τους -αυτών- και να αναγνωρίσουν τις νέες φιλελεύθερες αντιλήψεις των αρχηγών της Φιλικής Εταιρείας (που ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας). Την ίδια ακριβώς στάση με τους τσιφλικάδες τήρησε και ο κλήρος, τόσο κατά την Επανάσταση, όσο και μετά. Μόλις αναγνωρίστηκε διεθνώς η ανεξαρτησία του απελευθερωμένου τότε τμήματος του υπόδουλου ελληνισμού, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντέταξε πείσμονα άρνηση προκειμένου να αναγνωρίσει την Εκκλησία της Ελλάδος ως ανεξάρτητη και αυτοκέφαλη. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως επέμεινε επί μακρό χρονικό διάστημα στις αντιλήψεις του για την περαιτέρω εξάρτηση της Ελληνικής Εκκλησίας από το Πατριαρχείο και προ πάντων στη μη κατάργηση από την Ελληνική Πολιτεία των φεουδαρχικών προνομίων του κλήρου επί ζητημάτων διοικητικών, ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου. (βλέπε: Αλεξ. Βαμβέτσος «Εισαγωγή εις το ελληνικόν και εκκλησιαστικόν δίκαιον», Αθήναι 1911, σ. 121-162).

Οι εκκλησιαστικοί αφορισμοί «έπεφταν βροχή» κατά τον ξεσηκωμό των υποδουλωμένων Ελλήνων, δηλαδή των εξαθλιωμένων, των πεινώντων και διψώντων. Η Ελληνική Επανάσταση καταγγέλθηκε επίσημα από την Εκκλησία ως «Εθνική». Αυτός άλλωστε ήταν και ο πραγματικός της χαρακτήρας μιας και όσες επαναστάσεις ακολούθησαν τη Γαλλική Επανάσταση και από τις οποίες προέκυψαν τα σημερινά Έθνη-κράτη μέσα από τον τεμαχισμό της παρηκμασμένης και καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οδήγησαν στην ανάδειξη μιας νέας τάξης, της αστικής, και σε κοινωνικοπολιτικές αλλαγές μετασχηματισμού του κρατικοοικονομικού οργανισμού από φεουδαρχικό σε αστικοεμπορικό. Άλλωστε στα προεπαναστατικά χρόνια η εμπορευματική παραγωγή, οι ανταλλακτικές σχέσεις, η βιοτεχνία και η ναυτιλία γνώρισαν μεγάλη ακμή. Τα τρία νησιά (Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά) που συνέδεσαν το όνομά τους με την ιστορία του απελευθερωτικού αγώνα του 1821, από τα μέσα του 18ου αιώνα έφθασαν σε μεγάλη οικονομική ακμή, εξαιτίας του γεγονότος ότι το εμπορικό ναυτικό της Βενετίας περνούσε τότε μεγάλη κρίση και το γαλλικό εμπορικό ναυτικό βρισκόταν σε αδράνεια λόγω των αγώνων της Γαλλικής Επανάστασης εναντίον της Αγγλίας και των άλλων μοναρχικών κρατών της Ευρώπης που είχαν αποκλείσει και απομονώσει την επαναστατημένη και δημοκρατική τότε Γαλλία.

Από τους πρώτους αφορισμένους από το Πατριαρχείο με το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης υπήρξε ο μέγας των οπλαρχηγών Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αλλά και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Ο Ρήγας Φεραίος κυνηγήθηκε ανελέητα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξακολουθεί να τον καταδιώκει (βλέπε: «Ο ρόλος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε'» στο βιβλίο «Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία», Γιάννης Κορδάτος, Αθήνα 1974, εκδόσεις «Επικαιρότητα»). Η Εκκλησία -και το επαναλαμβάνουμε- ουδέποτε ευλόγησε τα όπλα του ξεσηκωμένου λαού. Το αντίθετο μάλιστα, πολέμησε τον ξεσηκωμό των υποδουλωμένων Ελλήνων λυσσαλέα και με όσα μέσα διέθετε.

Πολλά από όσα παραθέτει ο γράφοντας παραπάνω και που αφορούν τον «πόλεμο των τάξεων» κατά το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, είναι μία σύνθεση (υπό τη μορφή περίληψης) αποσπάσματων από το σπουδαίο και τεκμηριωμένο βιβλίο (παραθέτει εκτενή βιβλιογραφία) του Γιάννη Κορδάτου «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821» (Έκδοση Βιβλιοπωλείου Πέτρου Καραβάκου, Αθήνα 1946, Δ' έκδοση). Η πρώτη έκδοση του βιβλίου έγινε το 1924 ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων και ο συγγραφέας υπέστη διώξεις και απειλές, τόσο από τη δικτατορία του Πάγκαλου, όσο και από την Ιερά Σύνοδο. Όχι μόνο δημοσιεύθηκαν λίβελοι εναντίον του Γ. Κορδάτου (ενός πολυγραφότατου μελετητή της ελληνικής ιστορίας, με νομικές σπουδές), αλλά και εκατοντάδες μαθητές αποβλήθηκαν ή τιμωρήθηκαν γιατί διάβασαν το βιβλίο του. Στο Μαράσλειο Διδασκαλείο παύτηκαν οι προοδευτικοί καθηγητές και ενάντια στην Καθηγήτρια Ρόζα Ιμβριώτη οργανώθηκε συκοφαντική σταυροφορία. Το έργο του Γιάννη Κορδάτου επί της ουσίας κατέδειξε ότι η Ελληνική Επανάσταση στρεφόταν κυρίως ενάντια στη φεουδαρχία και την καταπίεση, που εκπρόσωποί της δεν ήταν μόνο οι Τούρκοι πασάδες, αλλά και οι Έλληνες προύχοντες, καθώς και το παρακράτος της Εκκλησίας.

Β. «Ευλογείτε -πάτερ- μόνον όπλα φονικά…»

Ο 15ος αιώνας για τους περισσότερους ιστορικούς σηματοδοτεί το τέλος του Μεσαίωνα και την έναρξη μιας νέας εποχής και χαρακτηρίζεται από δύο σημαντικά ιστορικά γεγονότα για την Ευρώπη, το πρώτο είναι η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 (όπως ο γράφοντας παράθεσε παραπάνω στην αρχή του δοκιμίου πολέμου Α΄), και το δεύτερο είναι το ξεκίνημα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας με την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492 από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Η ανακάλυψη βέβαια της άγνωστης έως τότε ηπείρου, του «Νέου Κόσμου» ή της «Νέας Γης» (πιθανότατα η ραγδαία ισχυροποίηση και επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την κλειστή της οικονομία να ανάγκασε τους Ευρωπαίους στην εξεύρεση νέων δρόμων και νέων κόσμων για εκμετάλλευση και κερδοφορία) δεν συνοδεύτηκε από μια πολιτισμένη -για τα δεδομένα του «χαρακτήρα» των ευρωπαϊκών κρατών- και ειρηνική συμπεριφορά απέναντι στους αυτόχθονες λαούς καθώς και στη γη στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Η μεγαλύτερη γενοκτονία που συνέβη ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία (μεγαλύτερη και από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Γερμανούς Ναζί) ήταν αυτή των Ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικανικής Ηπείρου. Σύμφωνα με τον αμερικανό ιστορικό και καθηγητή αμερικανικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης David Edward Stannard, πολύ γνωστός για το βιβλίο του «American Holocaust» (Oxford University Press, 1992), 100 εκατομμύρια Ινδιάνοι εξοντώθηκαν συνολικά από τους «πολιτισμένους» ευρωπαίους «εξερευνητές» . Εξ' αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συσχετίστηκαν με το εμπόριο δουλείας των Ιθαγενών υπολογίστηκαν στα 28 εκατομμύρια. Σύμφωνα με αναφορές του «Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans)» ο αριθμός των Ιθαγενών στη Βόρεια Αμερική το 1919 έφτανε τους 400.000, δηλαδή 18 με 19 εκατομμύρια λιγότεροι σε σύγκριση με το 1492. Επειδή η σφαγή ήταν μαζική, και μέσα σε λίγες δεκαετίες, ο πληθυσμός τους «αντικαταστάθηκε» με εκατομμύρια σκλάβων που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική από τις αποικίες τους στην Αφρική. Γράφει χαρακτηριστικά ο Καρλ Μαρξ στο «Κεφάλαιο» : «Η ανακάλυψη των στρωμάτων χρυσού και αργυρού στην Αμερική, η σταυροφορία εξόντωσης, υποδούλωσης και ενταφιασμού μέσα στα ορυχεία του ντόπιου πληθυσμού, η απαρχή της κατάκτησης και η λεηλασία των ανατολικών Ινδιών, η μεταμόρφωση της Αφρικανικής Ηπείρου σε πεδίο κυνηγιού σκλάβων, είναι και αυτά γεγονότα που αναγγέλλουν την καπιταλιστική παραγωγή». Ο Βαρθολομαίος Ντε Λας Κάζας ένας ιεραπόστολος και ιεροκήρυκας που τον καιρό εκείνο της «εισβολής» των Ευρωπαίων στον «Νέο Κόσμο» συμμετείχε και αυτός μαζί με άλλους στην αποστολή κηρύγματος και διάδοσης του χριστιανισμού στους μελλοθάνατους Ινδιάνους, κατέγραψε με λεπτομέρειες τις βιαιοπραγίες συντάσσοντας μια αναφορά που είχε το θάρρος και τη δύναμη να στείλει το 1552 στον βασιλιά της Ισπανίας. Παραθέτουμε ένα απόσπασμά της: «Είναι πια σαράντα χρόνια και τώρα ακόμα, δεν κάνουν τίποτα άλλο από να τους σκοτώνουν, να τους ταλαιπωρούν, να τους καταθλίβουν, να τους βασανίζουν, και να τους αφανίζουν με σκληρότητες πρωτοφανείς, καινούργιες, ποικίλες, πρωτοθώρητες που κανείς δεν τις είχε δει, ούτε διαβάσει, ούτε ακούσει. Θα αφηγηθώ μερικές.... Έμπαιναν στα χωριά και δεν άφηναν ούτε παιδιά, ούτε γέρους, ούτε γυναίκες σ΄ ενδιαφέρουσα κατάσταση ή ετοιμόγεννες που δεν ξεκοίλιαζαν και κατακομμάτιαζαν, σαν να είχαν να κάνουν με πρόβατα που είχαν καταφύγει στις μάντρες τους...» (βλέπε το βιβλίο: «Σύντομη ανασκόπηση της καταστροφής των Ινδιών», Βαρθολομαίος Ντε Λας Κάζας , εκδόσεις Στοχαστής 2003, καθώς και το σχετικό άρθρο του Χρήστου Σκυλλάκου στο «Περιοδικό» 20-05-2017 με τίτλο: «1492, Ο Κολόμβος “εισβάλει” στην Αμερική...και καλωσορίζει στην ανθρωπότητα τον καπιταλισμό»). Ο Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Εδουάρδο Γκαλεάνο στο σπουδαίο του βιβλίο «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (ημερομηνία πρώτης έκδοσης 1971) γράφει χαρακτηριστικά: «Η παγκόσμια κατανομή εργασίας έχει ως αποτέλεσμα το διαμοιρασμό των χωρών σε αυτές που κερδίζουν και σε αυτές που χάνουν. Η δική μας περιοχή της γης, που σήμερα ονομάζουμε Λατινική Αμερική, το βίωσε από νωρίς, ειδικεύτηκε στο να χάνει από τις παλιές εκείνες εποχές που οι Ευρωπαίοι της Αναγέννησης ρίχτηκαν στις θάλασσες κι έμπηξαν τα δόντια τους στον λαιμό της. Στη Λατινική Αμερική, όλα έχουν μεταμορφωθεί σε ευρωπαϊκό κεφάλαιο ή, αργότερα, βορειοαμερικανικό και ως τέτοιο έχει συσσωρευτεί και συσσωρεύεται σε μακρινά κέντρα εξουσίας. Όλα ξεκίνησαν με την κατάκτηση της ηπείρου. Ήρθαν. Εκείνοι είχαν τη Βίβλο κι εμείς είχαμε τη γη. Και μας είπαν: Κλείστε τα μάτια και προσευχηθείτε. Και όταν ανοίξαμε τα μάτια, εκείνοι είχαν τη γη και εμείς τη Βίβλο».

Οι χριστιανοί ιεραπόστολοι όντως έπαιξαν κεφαλαιώδη ρόλο ως προπομποί στο καθεστώς της αποικιοκρατίας των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών. Οι ιεραπόστολοι, διαδίδοντας τον χριστιανισμό, προετοίμαζαν το έδαφος για μία μονιμότερη ευρωπαϊκή παρουσία. Η αποικιακή πολιτική υπαγορευόταν, σε μεγάλο βαθμό, από τους αστούς, οι οποίοι ωφελούνταν περισσότερο από αυτήν. Οι μέθοδοι αποικιοκρατικής πολιτικής ήταν δύο: η κατάκτηση εδαφών και η καθυπόταξη των κατοίκων τους, πρακτική που εφαρμόστηκε στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά και η οικονομική διείσδυση σε ανεξάρτητα κράτη και η μετατροπή τους σε ημιαποικίες, τακτική που εφαρμόστηκε όπου ήταν αδύνατη, για λόγους διεθνών ισορροπιών, η κατάκτηση. Τα ευρωπαϊκά κράτη κατέλαβαν εδάφη στην Ασία και στην Αφρική. Η τελευταία μετατράπηκε μέσα σε λίγα χρόνια σε μία μεγάλη αποικία. Η Μεγάλη Βρετανία ήταν, αναμφισβήτητα, η ισχυρότερη αποικιακή δύναμη, μια τεράστια αποικιακή αυτοκρατορία. Κατείχε αποικίες με πληθυσμούς λευκών (Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία), και αποικίες με πληθυσμούς γηγενών (Ινδία, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Νότια Αφρική), ενώ έλεγχε και διάφορα στρατηγικά σημεία (Γιβραλτάρ, Μάλτα, Κύπρος). Η Γαλλία κατείχε αποικίες στην Αφρική (Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο, Σενεγάλη, Μαυριτανία) και στην Άπω Ανατολή (Ινδοκίνα: Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη). Έτσι, με το πέρασμα των χρόνων, την αύξηση του επεκτατισμού των ισχυρών κρατών της Ευρώπης και των συνεχών επεμβάσεών τους σε ξένα εδάφη και λαούς, κατά το 1900 περίπου το 90% των εδαφών της Αφρικής και μεγάλο μέρος των εδαφών της Ασίας βρίσκονταν υπό τον αποικιακό έλεγχο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός (λατινική λέξη imperium που σημαίνει ισχύς, εξουσία) είναι φαινόμενα σύμφυτα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη συγκεκριμένη ιστορική φάση, όπου ορισμένα εκβιομηχανισμένα ευρωπαϊκά κράτη πετυχαίνοντας υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης δημιούργησαν την ανάγκη και τις συνθήκες ώστε να βρουν νέες αγορές για τα βιομηχανικά προϊόντα τους, νέες πηγές πρώτων υλών και καυσίμων και νέες περιοχές επένδυσης των κεφαλαίων τους. Ετούτο εξασφάλιζε στα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη τον έλεγχο των θαλασσών και τον απρόσκοπτο εφοδιασμό των πολεμικών τους πλοίων και επιπλέον αποτελούσε παράγοντα ενίσχυσης του εθνικού γοήτρου. Τα αποτελέσματα της αποικιοκρατίας ήταν ότι ο πλούτος των λαών που υπέστησαν την εισβολή των «πολιτισμένων» ευρωπαϊκών κρατών λεηλατήθηκε, οι πολιτισμοί υποτιμήθηκαν, άνθρωποι σφαγιάσθηκαν, ή μετατράπηκαν σε δούλους. Οι κατακτήσεις θεωρήθηκαν από τους Ευρωπαίους αποδείξεις της πνευματικής τους ανωτερότητας και της παντοδυναμίας τους. Τα παραπάνω στοιχεία που παρέθεσε σε αυτό το σημείο ο γράφοντας προέρχονται από βιβλίο Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου (Ενότητα 15 κεφάλαιο «Αποικιοκρατία και αποικιακοί ανταγωνισμοί»). Όσα ελληνόπουλα διδάχθηκαν επαρκώς αυτό το κεφάλαιο ιστορίας και το κατανόησαν εις βάθος μπορούν με ευκολία να καταλάβουν γιατί ο πόλεμος που μαίνεται -αυτή τη στιγμή που μπαίνουν στη σειρά ετούτες οι αράδες- στην Ουκρανία είναι πόλεμος οικονομικών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, για το μοίρασμα αγορών, εδαφών και σφαιρών επιρροής. Και πως οι δυνάμεις που τον υποκίνησαν, τον υποκινούν και τον διεξάγουν, και που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα, πρέπει να καταδικαστούν από τους λαούς ώστε να σταματήσει άμεσα. Γιατί οι λαοί είναι εκείνοι που βρίσκονται -και το αποδεικνύει η ιστορία- σε δεινή θέση, στη θέση του εξ' ορισμού ηττημένου, θρηνώντας θύματα και βιώνοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Να τονίσουμε πως οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Παγκόσμια Ιστορία (όπως η πρόσφατη στην Ουκρανία την οποία καταδικάζουμε απερίφραστα) -θα αναλυθούν και παρακάτω- έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά και ομοιάζουν στις αιτίες, στους στόχους και στις αφορμές ξεσπάσματος. Η εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο (με επιλογή πλευράς στρατοπέδου) κατόπιν απόφασης των κυβερνώντων (χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του λαού), με την αποστολή όπλων, μοιάζει με προαναγγελία θανάτου, ότι δηλαδή με λίγα λόγια έπρατταν οι χριστιανοί ιεροκήρυκες ετοιμάζοντας το έδαφος για τη σφαγή που θα ακολουθούσε από τους «πολιτισμένους» εισβολείς Ευρωπαίους στους λαούς. Και παράλληλα συγχωροχάρτι σε εκείνους που με περίσσεια υποκρισίας μιλάνε για «μονομερείς κυρώσεις» και για μονόπλευρη απονομή διεθνούς δικαιοσύνης (και το εφαρμόζουν), για παραβίαση της «Διεθνούς Νομιμότητας», όταν η ιστορία δείχνει πως τα χέρια τους είναι βαμμένα με ποτάμια αίματος λαών, λόγω των καθ’ έξιν διεθνών τους παραβιάσεων, αιώνες τώρα. Ακόμα και αν προβάλλονται ως πολιτισμένα έθνη. Σημειώνουμε πως η κυβέρνηση της Ουκρανίας κατάργησε με νόμο την ελληνική μειονότητα τον Ιούλιο του 2021. Έτσι δεν χαρακτηρίζονται ως εθνικά γηγενής μειονότητα ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Λευκορώσοι, ούτε οι Ούγγροι της Ουκρανίας. Σβήνονται από τον χάρτη με λίγα λόγια οι Έλληνες της Μαριούπολης όσο και της Κριμαίας, ενώ αναγνωρίστηκαν μονάχα οι τουρκογενείς Τατάροι. Μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, έως σήμερα, υπάρχουν ακραίες παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων των μειονοτήτων αφού οι νεοναζιστές φασίστες έχουν ενσωματωθεί στις κυβερνήσεις. Να σημειώσουμε επίσης πως στο πλαίσιο της στρατιωτικής επιχείρησης Κιέβου-NATO-CIA κατά του λαού της Α. Ουκρανίας, οι ναζιστικές ορδές του Δεξιού Τομέα -που αποτελούσαν και αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της κυβέρνησης του Κιέβου- επιτέθηκαν το 2014 ενάντια σε άοπλους διαδηλωτές που βρίσκονταν στο κτήριο των Εργατικών Συνδικάτων της Οδησσού. Οι ναζιστές σφράγισαν την είσοδο και με ομοβροντία μολότοφ έκαψαν ζωντανούς τους έγκλειστους. Περίπου 40 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί ή πέθαναν από ασφυξία, με θύματα ακόμα και ηλικιωμένες γυναίκες.

Για την ιστορία, το τέλος της αποικιοκρατίας ξεκίνησε με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε εκατομμύρια άνθρωποι κυρίως στην Αφρική και την Ασία κινητοποιήθηκαν, δημιουργήθηκαν αντιαποικιακά κινήματα που διεκδίκησαν ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση των χωρών τους και απεξάρτηση από τους ευρωπαίους δυνάστες. Άλλωστε στο γεγονός αυτό συνέτεινε και το ότι οι μητροπόλεις (Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο κ.ά) μεταπολεμικά είχαν αποδυναμωθεί και δεν είχαν τους οικονομικούς πια όρους να τις διατηρήσουν.

Για την ιστορία, επίσης, και συγκεφαλαιώνοντας, καθώς φθάνουμε στο τέλος αυτού το Β' δοκιμίου πολέμου, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας συντάχθηκε με τη λάθος πλευρά της Ιστορίας μένοντας ανεξεταστέος στο ίδιο το μάθημα, τόσο της ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής ιστορίας, που εκτός από τις βασικές προαπαιτούμενες γνώσεις φαίνεται πως αγνοεί και το εξής: «Πως δικτατορίες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν σπείρει μόνο οι Η.Π.Α αλλά και ευρωπαϊκές χώρες. Και νιώθουν ότι θα μπορούσαν να διδάξουν τάχαμου τι σημαίνει δημοκρατία...», σύμφωνα πάντα με τα λόγια του σοφού Ουρουγουανού Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Γ. Το παγκόσμιο δικαστήριο των ΗΠΑ

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την ολοκληρωτική συντριβή της Ναζιστικής Γερμανίας, χιλιάδες φασίστες και ναζί εγκληματίες πολέμου διέφυγαν στη Νότια Αμερική σε χώρες όπως η Αργεντινή, η Χιλή, η Βραζιλία, η Παραγουάη, σε κάποιες εκ των οποίων τα δικτατορικά τους καθεστώτα ήταν εύκολα προσβάσιμα μέσω της Ισπανίας του Φράνκο, αλλά και του Βατικανού το οποίο είχε πολλούς ιερείς με ιδιαίτερη συμπάθεια στο ναζιστικό καθεστώς. Η ναζιστική οργάνωση «Odessa» (που επί της ουσίας ήταν μια οργανωμένη επιχείρηση από την παντοδύναμη μυστική οργάνωση των SS της ναζιστικής Γερμανίας), η λιγότερο γνωστή οργάνωση «Die Spinne», καθώς και εκπρόσωποι της Χριστιανικής Εκκλησίας βοήθησαν σε αυτή τη μαζική διαφυγή όσων ναζί δεν συνελήφθησαν ώστε να δικαστούν στη δίκη της Νυρεμβέργης. Σε μια μυστική συνάντηση που έγινε τον Αύγουστο του 1944 στο Στρασβούργο γερμανοί μεγαλοεπιχειρηματίες (βιομήχανοι και τραπεζίτες) αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν τη δημιουργία δικτύων διαφυγής στελεχών του ναζιστικού κόμματος, με την ελπίδα δημιουργίας ενός «Τέταρτου Ράιχ» τα επόμενα χρόνια. Ο «γιατρός» των αποτρόπαιων πειραμάτων του Άουσβιτς, Γιόζεφ Μένγκελε, υπεύθυνος για τον θάνατο 4,5 εκατομμυρίων Εβραίων, κατάφερε να ξεφύγει από την αιχμαλωσία και να καταφύγει στην Αργεντινή του Περόν και στη Βραζιλία στον Αμαζόνιο. (βλέπε βιβλίο: «Οι ναζί της διπλανής πόρτας», εκδόσεις Ποταμός, 2016, Eric Lichtblau). Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Franco Fracassi, -γνωστός για το βιβλίο του «IV Reich» (Τέταρτο Ράιχ)- σε μία κωμόπολη των ΗΠΑ, στην περιφέρεια του Σινσινάτι (αμερικανική πολιτεία Οχάιο) διέφυγαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι χειρότεροι Ουκρανοί εγκληματίες πολέμου. Όλοι αυτοί οι ναζί, σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει o Fracassi στο βιβλίο του, έφτασαν στην κορυφή της πυραμίδας, συνεργάστηκαν με τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες και με πολυεθνικές εταιρείες (ο φασισμός πάντα χρηματοδοτείται άλλωστε από το μεγάλο κεφάλαιο), ώστε να επιστρέψουν πάλι στην Ευρώπη, συγκεκριμένα στην Ουκρανία, και να την κατακτήσουν εκ νέου. Ο Fracassi μας δίνει να καταλάβουμε μέσα από τα βιβλία και τις συνεντεύξεις του, ότι πίσω από τους ναζί και τους φασίστες βρίσκονται οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ που τους κατευθύνουν ώστε να εξυπηρετούν τα στρατηγικά τους σχέδια. Η οργάνωση «Odessa» σύμφωνα με τον Fracassi βρίσκεται στο κέντρο εδαφικών διεκδικήσεων, στις αυριανές στρατηγικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη σύνθεση κυβερνήσεων. «Ο ναζισμός δεν ανήκει στο παρελθόν, αλλά υπάρχει τώρα στην Ευρώπη, στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Τσεχία, την Εσθονία», αναφέρει σε πρόσφατη συνέντευξή του. Το πιο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ουκρανίας. Από το 2014 μετά το πραξικόπημα των φασιστών έως σήμερα 14.000 ρωσόφωνοι έχουν χάσει τη ζωή τους από εγκλήματα των νεοναζιστικών ταγμάτων. Σε ειδική έκθεση του Γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις Παραβιάσεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, το φασιστοτάγμα «Ντονμπάς», το οποίο ευλόγησε ο Ουκρανός Πατριάρχης Φιλάρετος (κατά κόσμο Μιχαήλ Ντενισένκο), ενοχοποιήθηκε για λεηλασίες, δολοφονίες αμάχων με συνοπτικές διαδικασίες, και βιασμούς, συμπεριλαμβανομένων ανηλίκων. Η έκθεση του ΟΗΕ επικεντρώνεται μεταξύ άλλων και στις αναφορές από τη μάχη στην περιοχή του Ιλοβάισκ όπου μέλη του φασιστοτάγματος «Ντονμπάς» βασάνισαν απάνθρωπα πολίτες, τους οποίους είχαν φυλακισμένους σε Δημοτικό Σχολείο, και αργότερα στην αυλή ανακαλύφθηκε ομαδική ταφή με τρία πτώματα αμάχων. Σύμφωνα με μαρτυρίες που συλλέχθησαν από αξιωματούχους του ΟΗΕ, τους αμάχους δολοφόνησαν οι φασίστες των ταγμάτων «Ντονμπάς» και «Ντνιεπρ-1». Στη 14η έκθεση του Γραφείου του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών περιγράφεται μια περίπτωση ομαδικού βιασμού από φασίστες των ταγμάτων «Ντονμπάς» και «Αζόφ» ενός ψυχικά αρρώστου ατόμου, η οποία οδήγησε σε σημαντική επιδείνωση της υγείας του. Σύμφωνα με την έκθεση, ο αριθμός των βιαστών κυμαινόταν από 8 έως 10 άτομα. Ο Πατριάρχης της Ουκρανίας Φιλάρετος, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει στην πανδημία του κορονοϊού ως «τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες των ανθρώπων», όντως ευλογούσε τα φασιστικά όπλα κηρύττοντας πως το “ου φονεύσεις” πρέπει να παραβιαστεί αφού η ρίζα του κακού βρίσκεται σε εκείνους τους ανθρώπους (τους άθεους) που ζουν στο Ντονμπάς καθώς και σε αυτούς που βρίσκονται στη Μόσχα. (Η παράθεση των παραπάνω στοιχείων προέρχεται από το άρθρο του Γρηγόρη Τραγγανίδα «Πατριάρχης Ουκρανίας Φιλάρετος: Ο παπάς των ναζί.», «Το Περιοδικό», 13-09-2020).

Ας ρίξουμε όμως μια τελευταία ματιά στα γεγονότα ανοίγοντας το πλάνο θέασης, και βλέποντας σε μεγαλύτερη κλίμακα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξαν και διαπράττουν ανενόχλητα και χωρίς διεθνείς κυρώσεις εκείνοι στους οποίους ανήκει το παγκόσμιο δικαστήριο, το οποίο καταδικάζει μέχρι σήμερα που μιλάμε ακόμα ολόκληρη τον πλανήτη, εκτός από τον δικό τους χρόνιο και αιματηρό και ακατάπαυστο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Το μεγαλύτερο σε έκταση δοκίμιο πολέμου που γράφτηκε ποτέ και που γράφεται στην παγκόσμια ανθρώπινη ιστορία αφορά εκείνους ακριβώς, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με μία συγκλονιστική νέα σχετικά έκθεση που συντάχθηκε από τον καθηγητή David Vine στο Ινστιτούτο Watson του Πανεπιστημίου Brown εκτιμά ότι 37 εκατομμύρια άνθρωποι, που ισοδυναμούν με ολόκληρο τον πληθυσμό του Καναδά, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα καταγωγής τους ή έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά από τον εικοσαετή ατελείωτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ. Η ανάλυση στοχεύει στην ποσοτικοποίηση του αριθμού των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ από τότε που ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους κήρυξε «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» τον Σεπτέμβριο του 2001 μετά τις επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο. Ο καθηγητής Vine και οι συνεργάτες του σημειώνουν ότι 37 εκατομμύρια των εκτοπισμένων είναι μια «πολύ συντηρητική εκτίμηση», με τον πραγματικό αριθμό να πλησιάζει τα 48-59 εκατομμύρια. Αριθμός ίδιος ή και μεγαλύτερος από όλα τα εκτοπισμένα άτομα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεπώς μεγαλύτερος από οποιονδήποτε άλλο πόλεμο τον περασμένο αιώνα. Είναι δύσκολο να διατυπωθούν τα επίπεδα δυστυχίας, της φτώχειας, των ταραχών, των συγκρούσεων, του πόνου και του θανάτου που έπληξαν ολόκληρες κοινωνίες και υπέστησαν εκατομμύρια άνθρωποι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Υεμένη, η Σομαλία, οι Φιλιππίνες, το Ιράκ, η Λιβύη και η Συρία. Καθ' όλη τη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», εκτιμάται ότι μεταξύ 770.000 και 801.000 πολιτών και μαχητών από όλες τις πλευρές έχουν πεθάνει στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, το Πακιστάν και την Υεμένη. (Πηγή: INFOWAR, 10-09-2020, άρθρο: Τα θύματα δύο δεκαετιών «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ. Βλέπε και πρωτότυπο άρθρο στο World Socialist Web Site «WSWS.ORG», Jacob Crosse, 09-09-2020).

Και επειδή το ρεσιτάλ ΝΑΤΟ-φροσύνης και υποκρισίας δίνει και παίρνει αυτή τη στιγμή που «μιλάμε» μέσα στα προσκυνημένα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας κράτους-προτεκτοράτου που «ακούει» ακόμα στο όνομα Ελλάς), ο γράφοντας με περίσσεια αγάπη για τους λαούς (και φυσικά για τον λαό του) παραθέτει -αντί επιλόγου- σημαντικές πληροφορίες για το «μεγαλείο» των δράσεων και επεμβάσεων του ΝΑΤΟ κατά της ανθρωπότητας. Η παρακάτω συνοπτική καταγραφή των άμεσων ή έμμεσων επεμβάσεων του ΝΑΤΟ είναι από την Έκδοση του Μορφωτικού Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΔΟΝ:

1950, Κορέα: Αμερικανική απόβαση στην Κορέα. 1951, Αίγυπτος: Βρετανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν αιγυπτιακές πόλεις. 1952, Τυνησία, Μαρόκο: Ξεκινά η τετραετής «εκπολιτιστική» δράση των Γάλλων «Λεγεωνάριων» της τιμής στην Τυνησία και στο Μαρόκο. 1953, Ιράν: Με την επίβλεψη της CIA εκδηλώνεται πραξικόπημα στο Ιράν. Η «ανεπιθύμητη» κυβέρνηση Μοσαντέκ ανατρέπεται και τη θέση του παίρνει ο διορισμένος από τη CIA Σάχης που αναλαμβάνει την αποστολή της βιολογικής εξαφάνισης των κομμουνιστών. 1954, Γουατεμάλα: Στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Η νόμιμη δημοκρατική κυβέρνηση Αρμπένσα ανατρέπεται βίαια και εγκαθιδρύεται καθεστώς φασιστικής δικτατορίας. 1956, Αίγυπτος: Άγγλο-γαλλικά αεροπλάνα αρχίζουν τον βομβαρδισμό της Αιγύπτου. 1958, Λίβανος: Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στον Λίβανο. Καταλαμβάνουν τη Βηρυτό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους κυριότερους συγκοινωνιακούς κόμβους της χώρας. 1958, Αραβικά Εμιράτα: Αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στο Άντεν, στο Κουβέιτ, στο Ομάν και στο Μπαχρέιν. Ιούλης 1958, Ιράκ: Αμερικανικά και αγγλικά στρατεύματα από το Λίβανο και την Ιορδανία εισβάλλουν στο Ιράκ. Αύγουστος 1960, Κονγκό: Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποφασίζει την ανατροπή και τη δολοφονία του εθνικού λαϊκού ηγέτη του Κονγκό, Πατρίς Λουμούμπα. Απρίλης 1961, Κούβα: Χιλιάδες Αμερικανοί μισθοφόροι με την υποστήριξη αεροπορίας εισβάλλουν στην Κούβα. 1964, Βιετνάμ: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προβαίνει σε γενοκτονία στο Βιετνάμ. Στη διάρκεια της εννιάχρονης επέμβασης ο πόλεμος εξαπλώνεται σε όλες τις χώρες της Ινδοκίνας (Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη). Γενάρης 1966, Παναμάς: Αμερικανοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ ενάντια σε ειρηνική λαϊκή εκδήλωση στον Παναμά. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν την επιστροφή της διώρυγας στους κατόχους της. 1966-1967, Γουατεμάλα: Νέα επέμβαση Αμερικανών πρασινομπερέδων εναντίον εξεγερμένων. 21 Απρίλη 1967, Ελλάδα: Αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα αναλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα με τη συμβολή της CIA. 1967, Αραβικές Χώρες: Αμερικανοί και Άγγλοι μισθοφόροι και στρατιωτικοί σύμβουλοι συμμετέχουν στον πόλεμο των έξι ημερών του Ισραήλ κατά των αραβικών λαών. 1969-75, Καμπότζη: Αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων και δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού. Εξαπολύονται βομβαρδισμοί κατά του λαού της χώρας. Πάνω από 2.000.000 οι νεκροί. Σεπτέμβρης 1973, Χιλή: Ο απόφοιτος της στρατιωτικής σχολής δικτατόρων των ΗΠΑ Αουγκούστο Πινοσέτ σε συνεργασία με τη CIA δολοφονεί τον Πρόεδρο Αλιέντε και εγκαθιδρύει αμερικανόδουλο φασιστικό καθεστώς. Χιλιάδες οι νεκροί, οι ανάπηροι, οι αγνοούμενοι, οι φυλακισμένοι. Οκτώβρης 1973, ΑίγυπτοςΣυρία: Οι Αμερικανοί με αερογέφυρα εφοδιάζουν τους Ισραηλινούς που επιτίθενται ξανά ενάντια στην Αίγυπτο και τη Συρία. Ιούλης 1974, Κύπρος: Αμερικανόδουλο χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Μακαρίου, σε συνεργασία με την ντόπια ΕΟΚΑ Β. Οι τούρκοι εισβάλουν στην Κύπρο και καταλαμβάνουν το 37% του κυπριακού εδάφους το οποίο κατέχουν παράνομα μέχρι σήμερα. 1978, Λίβανος: Στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στην εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο. 1979, Τσαντ: Αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στο Τσαντ για να υποστηρίξουν το φιλοδυτικό καθεστώς Χάρμπε ενάντια στη μεταβατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας. 1981-90, Νικαράγουα: Ναυτικές δυνάμεις και πράκτορες της CIA κατευθύνουν τις επιδρομές των «Contras» και στρέφονται εναντίον της επανάστασης. Αύγουστος 1981, Λιβύη: Αμερικανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν τη Λιβύη, με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι. Αύγουστος 1982, Λίβανος: Νέα στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο Λίβανο. Τα κανόνια του πολεμικού πλοίου «Νιου Τζέρσεϊ» σκορπούν στη Βηρυτό τη φωτιά και τον θάνατο. Οκτώβρης 1983, Γρενάδα: Οι Αμερικανοί εισβάλλουν στη Γρενάδα. Πνίγουν στο αίμα τη λαϊκή αντίσταση. 1987 - 88, Ιράν: Οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στον πόλεμο Ιράκ- Ιράν υπέρ της Βαγδάτης με ναυτικές δυνάμεις, χημικά βιολογικά όπλα και βομβαρδισμούς. Δεκέμβρης 1989, Παναμάς: Οι Αμερικανοί επεμβαίνουν για να ανατρέψουν το καθεστώς του Παναμά, με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Γενάρης 1991, Ιράκ: Οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί τους εξαπολύουν στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράκ Καταιγίδα της Ερήμου» - Πόλεμος του Κόλπου). Δεκέμβρης 1991: Η ΕΟΚ αποφασίζει επίσημα τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, επισημοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια. Οι Αμερικανοί συμμετέχουν, «τορπιλίζοντας» κάθε διπλωματική προσπάθεια τερματισμού του πολέμου. Οκτώβρης 1992-94, Σομαλία: Οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟικοί της σύμμαχοι επεμβαίνουν στη Σομαλία για «ανθρωπιστική» βοήθεια λόγω εμφυλίου πολέμου και λιμοκτονίας. 1994, Βοσνία: Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, έχοντας «βαφτίσει» τους Σερβοβόσνιους «μοναδικούς υπεύθυνους» για τον πόλεμο, χρησιμοποιούν το ΝΑΤΟ, που εξαπολύει τον Απρίλη βομβαρδισμούς. Αϊτή, 1994-96: Με πρόσχημα την επιβολή της τάξης στο χάος που προκάλεσε δικτατορία στηριζόμενη από τη CIA, οι ΗΠΑ προχωρούν σε ναυτικό αποκλεισμό της Αϊτής. 1995, Κροατία: ΑμερικανοΝατοϊκοί βομβαρδισμοί αεροδρομίων των Σέρβων της Κράινα. Μάρτης 1999, Γιουγκοσλαβία: Μαζική δολοφονική αεροπορική επίθεση ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για «ανθρωπιστική βοήθεια» στους Κοσσοβάρους αυτονομιστές. 2001, ΠΓΔΜ: Δυνάμεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ υποστηρίζουν Αλβανούς αυτονομιστές που μάχονται τον στρατό της χώρας, ζητώντας την ανεξαρτητοποίηση και ένωση των αλβανόφωνων περιοχών στα Βαλκάνια. Οκτώβριος 2001, Αφγανιστάν: ΗΠΑ - Βρετανία βομβαρδίζουν το Αφγανιστάν για να συντρίψουν, όπως διατείνονται, τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα. Σφαγές χιλιάδων αμάχων. Μάρτιος 2003, Ιράκ: Εισβολή των ΗΠΑ/Βρετανίας στο Ιράκ με χιλιάδες νεκρούς αμάχους και κατοχή ΝΑΤΟικών στρατευμάτων μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, οι ΗΠΑ επισείουν απειλές κατά της ΛΔ Κορέας. 2006, Λίβανος: Στρατιωτικές επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού ενάντια στον Λίβανο. 2009, Παλαιστίνη: Οι ισραηλινοί συντελούν εν ψυχρώ μαζική δολοφονία εκατοντάδων Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας. Επικαλούμενοι και πάλι την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και με τις πλάτες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ο στρατός του Ισραήλ δολοφόνησε εκατοντάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά. Η επίθεση αποτελεί την πιο αιματηρή, συνέχεια της ισραηλινής κατοχής από το 1947. 2011, Λιβύη: Με αφορμή τον εμφύλιο πόλεμο, το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει τη διοίκηση των επιχειρήσεων και εισβάλει στη χώρα. 2011, Συρία: Σημειώνονται οι πρώτες συγκρούσεις μεταξύ ομάδων εξοπλισμένων και εκπαιδευμένων από τις ΗΠΑ με τη Συριακή κυβέρνηση. Από τις δυνάμεις αυτές αναδύθηκε «το τέρας» του «Ισλαμικού κράτους». 2013, Μάλι: Γαλλικά στρατεύματα με την υποστήριξη της Αμερικανικής αεροπορίας επεμβαίνουν στο Μάλι. 2014, Ουκρανία – Σήμερα (2022): Εκδηλώνεται πραξικόπημα από ακροδεξιές δυνάμεις και καταλαμβάνεται η εξουσία. Οι νεοναζιστικές ομάδες στηρίζονταν τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ε.Ε. ούτως ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο επικράτησης των φιλορωσικών δυνάμεων. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη μεγάλη στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας με δυνάμεις του ΝΑΤΟ αποτέλεσαν τις συνθήκες ξεσπάσματος του σημερινού πολέμου. Τον τελευταίο μόνο χρόνο οι ΗΠΑ έχουν δώσει στην Ουκρανία 650 εκατομμύρια δολάρια σε πολεμικό εξοπλισμό και υπηρεσίες, ενώ η χώρα κατατάσσεται ως ο 4ος μεγαλύτερος αποδέκτης στρατιωτικής χρηματοδότησης από τις ΗΠΑ (παρόλο που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ). 2018, Συρία: Με πρόσχημα τη χρήση χημικών όπλων από την κυβέρνηση Άσαντ οι ΗΠΑ εξαπολύουν πυραυλική επίθεση κατά της Συρίας. Οι ισχυρισμοί δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ και η πρόταση για έρευνα από εμπειρογνώμονες απορρίφθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

29764521 spyros brikos1

Είναι τόσο μεγάλο το δοκίμιο ή αφήγημα του πολέμου και των θυμάτων του, που έτσι εξηγείται μάλλον γιατί οι Πρόεδροι των ΗΠΑ όπως ο Μπάρακ Ομπάμα, ο Γουίλσον, ο Ρούσβελτ, ο Τζίμι Κάρτερ, αλλά και αντιπρόεδροι όπως ο Αλ Γκορ τιμήθηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης. Είναι οι γνωστές εκείνες αμερικάνικες βόμβες της «Ειρήνης», του «εκδημοκρατισμού» και του «εκπολιτισμού» των λαών, για τις οποίες κανένας δεν τολμά να πει τίποτα. Είναι και το αναθεματισμένο παγκόσμιο δικαστήριο που τους ανήκει «δικαιωματικά» και ολοκληρωτικά. Όπως επίσης, δικαιωματικά πάντα, τους ανήκει και η απόλυτη ξεφτίλα.



Σημείωση: Η κεντρική εικόνα του κειμένου είναι ο πασίγνωστος πίνακας «Γκουέρνικα» του μεγάλου ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο που απεικονίζει τη φρίκη και την τραγωδία από τον βομβαρδισμό της βασκικής πόλης Γκερνίκα στην Ισπανία από ναζιστικά γερμανικά και ιταλικά αεροσκάφη τον Απρίλιο του 1937. Το έργο σήμερα βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη. Μια αναπαραγωγή (αντίγραφο) της Γκουέρνικα (μια μεγάλη ταπετσαρία) δέσποζε για πάνω από τρεις δεκαετίες στον τοίχο του διαδρόμου που οδηγεί στην είσοδο της αίθουσας όπου συνεδριάζει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να «ευαισθητοποιεί» τους διπλωμάτες για τη φρίκη του πολέμου. Στις 27 Γενάρη του 2003, η ταπετσαρία αυτή με τη Γκουέρνικα στον ΟΗΕ καλύφθηκε με μία τεράστια μπλε κουρτίνα σύμφωνα με το «Art Daily». Ο λόγος ήταν μάλλον ότι ο πίνακας εμφανιζόταν πίσω από τους Τζον Νεγκροπόντε και Κόλιν Πάουελ, καθώς αυτοί προωθούσαν την αμερικανική άποψη ότι έπρεπε να κηρυχθεί πόλεμος κατά του Ιράκ -με τα παιδιά, τις γυναίκες και τα ζώα που απεικονίζει ο Πικάσο να επισημαίνουν ταυτόχρονα τη φρίκη των βομβαρδισμών…(πηγή: Εφημερίδα «Ριζοσπάστης» 6 Φλεβάρη 2003, άρθρο «Στοπ στον πόλεμο κατά του Ιράκ»). Τον Φλεβάρη του 2021 η εν λόγω ταπετσαρία με τη Γκουέρνικα του ΟΗΕ απομακρύνθηκε και ανακτήθηκε από τους κατόχους του (Νέλσον Ροκφέλερ τζούνιορ, της γνωστής οικογένειας Ροκφέλερ -μιας εκ των πλουσιότερων των ΗΠΑ), χωρίς να δοθούν εξηγήσεις. Έναν χρόνο αργότερα (Φλεβάρης του 2022) το αντίγραφο (ταπετσαρία) της Γκουέρνικα επιστρέφει στην αίθουσα του ΟΗΕ. Στις 25 Φεβρουαρίου 2022 στον ΟΗΕ πρέσβεις από τα ευρωπαϊκά κράτη μπροστά από την ταπετσαρία της Γκουέρνικα φωτογραφίζονται με τη σημαία της Ουκρανίας στα χέρια ως εγγυήτριες δυνάμεις της Παγκόσμιας Οικονομικής τάξης (επί της ουσίας) και όχι φυσικά της Ειρήνης των λαών. Ως γνήσιοι εκπρόσωποι μιας Παγκόσμιας καλοστημένης Σπέκουλας. Το σπουδαίο όμως αυτό έργο του Πικάσο θα στέκεται πάντοτε σαν ζωντανός εφιάλτης πάνω από τα κεφάλια τους, πιο επίκαιρο από ποτέ, καθαρό και ρηξικέλευθο, χωρίς ιδεολογικές υπονομεύσεις και νοθεύσεις νοημάτων από τη μεριά τους, για να τους υπενθυμίζει πως το αιμάσσον σώμα της Παγκόσμιας Ιστορίας των λαών σύντομα θα τους καταδικάσει. Στο μεγάλο δικαστήριο της Συνείδησης.

Βιβλιογραφία

«Αρχεία Κοινότητας Ύδρας», τόμος 1-3. Και «Πατριαρχικόν γράμμα προς Υδραίους -πρόκειται δια τον διορισμόν του δεσπότου Αμβροσίου ως μητροπολίτου Ύδρας, Αιγίνης και Πόρου», τόμος 2, σελ.63.

Αλεξ. Βαμβέτσος «Εισαγωγή εις το ελληνικόν και εκκλησιαστικόν δίκαιον», Αθήναι 1911, σ. 121-162.

Γιάννης Κορδάτος, «Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία», εκδόσεις «Επικαιρότητα», Αθήνα 1974, βλέπε κεφάλαιο: «Ο ρόλος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε'».

Γιάννης Κορδάτος, «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821», Έκδοση Βιβλιοπωλείου Πέτρου Καραβάκου (Δ' έκδοση), Αθήνα 1946.

David Edward Stannard, «American Holocaust», Oxford University Press, 1992.

«Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans)»

Καρλ Μαρξ «Το Κεφάλαιο», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Τόμος 1, 2.

Βαρθολομαίος Ντε Λας Κάζας, «Σύντομη ανασκόπηση της καταστροφής των Ινδιών», εκδόσεις Στοχαστής, 2003.

Χρήστος Σκυλλάκος, «1492, Ο Κολόμβος “εισβάλει” στην Αμερική...και καλωσορίζει στην ανθρωπότητα τον καπιταλισμό», «Το Περιοδικό», 20-05-2017.

Εντουάρντο Γκαλεάνο, «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», εκδόσεις Κουκίδα, 2008, (ημερομηνία πρώτης έκδοσης 1971).

Βιβλίο Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου, Ενότητα 15, Κεφάλαιο «Αποικιοκρατία και αποικιακοί ανταγωνισμοί».

Eric Lichtblau, «Οι ναζί της διπλανής πόρτας», εκδόσεις Ποταμός, 2016.

Franco Fracassi, «IV Reich» (Τέταρτο Ράιχ).

Γρηγόρης Τραγγανίδας, «Πατριάρχης Ουκρανίας Φιλάρετος: Ο παπάς των ναζί.», «Το Περιοδικό», 13-09-2020.

INFOWAR, Τα θύματα δύο δεκαετιών «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ, 10-09-2020.

Jacob Crosse, World Socialist Web Site, «WSWS.ORG», 09-09-2020.

Έκδοση του Μορφωτικού Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΔΟΝ, «70 αιματοβαμμένα χρόνια ΝΑΤΟ».

Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», «Στοπ στον πόλεμο κατά του Ιράκ», 6 Φλεβάρη 2003.