Είχα την ευλογία, την τύχη, την ευκαιρία να ζήσω μεγάλες αθλητικές στιγμές ως επαγγελματίας αθλητικός συντάκτης. Είχα όμως την ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία να ζήσω από κοντά συλλόγους, προπονητές, αθλητές, εξέδρες, που ούτε στα όνειρά μου δε μπορούσα να φανταστώ, όταν μικρό παιδάκι άρπαζα μία μπάλα και ανέβαινα μέχρι το 6ο δημοτικό για να παίξω μαζί με τους φίλους στη γειτονιά.

Ένας από εκείνους που έτυχε να ζήσω για 7 ημέρες και να δω τις προπονήσεις του, ήταν ο κύριος της παρακάτω φωτογραφίας. Το όνομα αυτού: Μανουέλ Πελεγρίνι. Μη κουράζεστε! Είναι ο προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι. Ποια σχέση μπορεί να έχει με το Φιλαθλητικό; Πιθανότατα αγνοεί την ύπαρξή του, αλλά άλλο είναι το ζητούμενο.

Ο Πελεγρίνι έκανε ομιλία στους ποδοσφαιριστές του (τότε της Βιγιαρεάλ) και τους έλεγε ("μέσες-άκρες" βάζω τα λόγια του): «Παίζετε για τους εαυτούς σας. Ούτε για την εξέδρα, ούτε για εμένα. Πρώτα πρέπει να αισθάνεστε εσείς νικητές. Αν εγώ δω στην προπόνηση ότι δίνετε το 100% και η εξέδρα στον αγώνα ότι κάνετε το ίδιο, θα είστε νικητές, όποιο σκορ κι αν γράφει ο πίνακας».

Και κάπου εδώ κολλάει ο Φιλαθλητικός Πρέβεζας.

Σημείο 1: Ο Φιλαθλητικός ξεκίνησε μία προσπάθεια το καλοκαίρι, να δημιουργήσει σιγά-σιγά τις βάσεις για μια ξεχωριστή φιλοσοφία γύρω από το βόλεϊ και τον αθλητισμό, με αφορμή και τη συμμετοχή της ομάδας των γυναικών στην Α2 Εθνική Κατηγορία. Σχεδόν η πλειοψηφία των κοριτσιών προέρχονται από τα «σπλάχνα» της ομάδας, που είναι οι ακαδημίες της. Ορισμένες είναι ανήλικες, άλλες δεν ξεπερνούν τα 25 έτη και η εμπειρίες τους από επιπέδου Α2 αγώνες είναι από μηδαμινές έως και... ελάχιστες. Λίγες νίκες να πετύχουν στην κατηγορία θα είναι αξιοπρεπέστατη παρουσία, αν κρατηθούν στην κατηγορία θα μιλάμε για επιτυχία. Το κυριότερο όμως είναι πως κάνουν ερασιτεχνικό αθλητισμό (δεν είναι το βόλεϊ η δουλειά τους) και γι' αυτό έχουν όλα τα ελαφρυντικά των «παθογενειών» του ερασιτεχνισμού! Μπορούν να κάνουν προπόνηση και να αγωνιστούν σαν επαγγελματίες παίκτριες, αλλά αυτό είναι άλλο... σημείο!

Σημείο 2: Οι αθλήτριες δεν έχουν φτάσει στο 100% των δυνατοτήτων τους. Μπορούν καλύτερα, μπορούν περισσότερα. Αν δουν την παρουσία τους στην Α2 όχι σαν... βόλτα στο πάρκο, αλλά σαν τεράστια ευκαιρία είτε για μεταγραφή σε κάποια ομάδα, είτε για να γεμίσουν από αθλητικές εμπειρίες είτε για να αισθανθούν δυνατές, τότε είναι βέβαιο πως θα βγαίνουν νικήτριες ό,τι κι αν γράφει το ταμπλό. Κι αυτό είναι ζήτημα δικό τους. Δουλειά, συγκέντρωση, προσπάθεια. Citius, Altius, Fortius... Το έλεγαν και στην αρχή της χρονιάς.

Ας πεισμώσουν, ας προσπαθήσουν, ας παλέψουν, ας δουλέψουν και όταν παίξουν στο επίπεδο που μπορούν, τότε δε θα έχει καμία σημασία τι γράφει ο πίνακας του σκορ. Χαμηλά το κεφάλι και είναι βέβαιο, πως δε χρειάζονται ούτε συμβουλάτορες, ούτε προστάτες! Καλούνται όμως από κορίτσια να γίνουν γυναίκες, σε καθαρά αθλητικό επίπεδο.

Σημείο 3ο: Για τον Χρύσανθο Κυριαζή ως προπονητή βόλεϊ μπορούν να ειπωθούν πολλά. Κριτική όμως ως προπονητή, μπορούν να του κάνουν μόνο όσοι γνωρίζουν το άθλημα και το γνωρίζουν καλά! Ασφαλώς και όλοι έχουν το δικαίωμα στη γνώμη, αλλά σε τεχνικά αθλήματα, όπως το μπάσκετ, το πόλο, το βόλεϊ, πρέπει να το «κατέχεις το τόπι για να μιλήσεις...». Αλλιώς κάνεις... καφενείο.

Ο προπονητής ζει με την κριτική και έτσι πρέπει να είναι! Σαν αθλητική προσωπικότητα όμως, αυτό που δεν αμφισβητείται στον Κυριαζή είναι το πνεύμα νικητή και πως γνωρίζει άριστα τι πρέπει να κάνεις ως αθλητής για να φτάσεις ψηλά. Πολύ απλά γιατί αυτός έφτασε! Και το σημαντικό είναι πως ξεκίνησε από τα ίδια χώματα που πατούν, όλα τα παιδιά της πόλης αυτής. Και σημαντικό είναι πως τα ίδια όνειρα με αυτόν κάνουν αγόρια και κορίτσια που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Έφτασε στην Εθνική ομάδα, ήταν πρωταγωνιστής. Είχε το «μέταλλο» για να φτάσει εκεί. Άρα το να λέει κάποιος πως ο Κυριαζής δεν έχει το πνεύμα του νικητή, είναι... ανέκδοτο!

Και κάπου εκεί φτάνουμε και στον Κώστα Αμάραντο, ο οποίος αποχώρησε από τον πάγκο του ΠΣ Πρέβεζα.

Μπορεί να πει κάποιος πως ο Κώστας Αμάραντος «δεν έκανε» για τον ΠΣ Πρέβεζα, γιατί η προπόνησή του δεν ήταν καλή. Μπορεί να πει ότι δεν κοουτσάρει καλά στο παιχνίδι. Μπορεί να κάνει κριτική με βάση αγωνιστικά κριτήρια.

Δε μπορεί όμως να μη σέβεται τον ιδρώτα, τον κόπο και το μεράκι ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει στην καρδιά του τον ΠΑΣ Πρέβεζα και κάθε Κυριακή άκουγε συνεχώς πως «τρώγεται»... Αυτό τον αδικεί. Και πολύ μάλιστα. Άλλωστε οι ίδιοι δεν έλεγαν τα ίδια, όταν την περασμένη σεζόν ήταν στον πάγκο της ομάδας στη Γ' Εθνική!

Άλλο αυτό και άλλο η κριτική με καθαρά τεχνικά χαρακτηριστικά και αγωνιστικά κριτήρια!

Εν κατακλείδι: Ο αθλητισμός στην Πρέβεζα περνάει δύσκολα. Είναι και οι κοινωνικές ανάγκες τέτοιες. Αξίζει σεβασμός στον ιδρώτα όλων εκείνων που προσπαθούν να τον κρατήσουν όρθιο, την ώρα που ο Δήμος Πρέβεζας για παράδειγμα είναι αθλητικά ανύπαρκτος (είναι άλλη και μεγάλη συζήτηση αυτή...).

Ο αθλητισμός στην Πρέβεζα δεν έχει ανάγκη από χειροκροτητές, αλλά φιλάθλους. Είμαστε πολύ μικρή πόλη, ώστε να μη μπορούμε να νικήσουμε την αθλητική... μιζέρια.

Κατά το αμερικανικό (ή αισωπικό): «United we stand, divided we fall». Ενωμένοι στεκόμαστε, διαιρεμένοι πέφτουμε...

Σκεφτείτε το!

 

ΥΓ: Όποιος έχει δει τον Άγιαξ, καταλαβαίνει τι σημαίνει αθλητισμός. Τέλος!