Τρία χρόνια πέρασαν από την 1η Μαρτίου του 2012. Τρία χρόνια από την πρώτη στιγμή που το www.atpreveza.gr, βρέθηκε online και συντροφεύει τις ζωές μας και τη δική σας ενημέρωση.
Τότε ήταν μια ψευτοσαμπάνια των 5 ευρώ, που σήμανε το ξεκίνημα, μαζί με πολλά όνειρα, λίγο ύπνο, θυσίες, όρεξη για δουλειά και ένα όραμα για μία ηλεκτρονική εφημερίδα, που θα κάνει τη διαφορά στο Νομό Πρέβεζας.
Αν ήμασταν καλοί ή όχι αυτό θα το κρίνετε εσείς. Αν πετύχαμε ή όχι, αυτό θα το κρίνετε πάλι εσείς.
Προσωπικά για εμένα το atpreveza ταυτίστηκε με την επιστροφή μου στην ιδιαίτερη πατρίδα, κάνοντας αυτό που έκανα και στην Αθήνα (και οι φήμες λένε πως το έκανα καλά, αλλά γι' αυτό πιο αρμόδια είναι τα τότε αφεντικά μου). Και η αλήθεια είναι πως αυτή την επιστροφή, όπως και το atpreveza τα έβαλα στην καρδιά μου και δε θα τα άλλαζα με τίποτα.
Πρώτα απ' όλα γιατί συνεργάστηκα με ένα φίλο, ο οποίος κέρδισε το συναδελφικό σεβασμό μου με τις ικανότητές του και επιπλέον επειδή δώσαμε αγώνα για να κάνουμε δημοσιογραφία, σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα και όχι σύμφωνα με αυτά που είχαν συνηθίσει ίσως οι περισσότεροι.
Και να καταδείξουμε κυρίως πως δημοσιογραφία στο internet δεν είναι μόνο μια λακκούβα, ένα τροχαίο ατύχημα, ένα σκυλί που δάγκωσε κάποιον άνθρωπο, ένας τσαμπουκάς ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Για να εξηγηθούμε: Φυσικά και ό,τι αποτελεί κατά μία έννοια είδηση, έχει τη χρησιμότητά του. Μη γελιόμαστε! Αλλά δημοσιογραφία δεν είναι αυτό! Αρκετοί -και εδώ στην Πρέβεζα- που ξέρουν και κάνουν αυτή τη δουλειά, μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς εννοώ!
Θα ήθελα επίσης να πω, κάνοντας έναν απολογισμό τριών ετών, πως οι απογοητεύσεις είναι περισσότερες από τις στιγμές ικανοποίησης.
Πείτε με πεσιμιστή, πείτε με αρνητιστή, μεμψίμοιρο, αλλά έτσι αισθάνομαι! Και ειδικότερα, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, κυρίως από συμπεριφορές ανθρώπων, αλλά και γενικότερα από την καθημερινή τριβή με καταστάσεις.
Από την άλλη είμαι σίγουρος πως το atpreveza θα συνεχίσει να υπάρχει και να βελτιώνεται για πολλά χρόνια ακόμη! Και πέρα από το διαδίκτυο, έγινε ραδιοφωνικό και στο μέλλον και... κάτι ακόμη!
Και είμαι σίγουρος γιατί είμαστε αποφασισμένοι να μην κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω. Και αν μου επιτρέπετε μια παρένθεση γιατί τη φράση αυτή (ούτε ένα βήμα πίσω) την βλέπω μέχρι και σε χρυσαυγίτικα σάιτ και τα νεύρα μου γίνονται... κρόσια με την αμάθεια του κόσμου: Πρόκειται για τη διαταγή Νο 227, που εκδόθηκε από τον ίδιο τον Στάλιν στη Μάχη του Στάλινγκραντ το 1942. «Ούτε ένα βήμα πίσω» διέταξε ο τυπάς με το μουστάκι και έγραψε ιστορία. Τώρα πως αισθάνονται τα μέλη της Χ.Α. που έχουν κάνει σε διαδικτυακά μέσα σύνθημά τους, τη φράση του Στάλιν; Άββυσος η ψυχή των νεοελλήνων...
Δε θα κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω λοιπόν από τις αρχές, τα θέλω, τα πιστεύω και την αξιοπρέπειά μας. Όχι επειδή είμαστε ηθικολόγοι, ρομαντικοί ή αφελείς - αν θέλετε.
Επειδή... έτσι πρέπει να γίνει, που λέει και η Μαίρη Δημητριάδη. Και μιας και πιάσαμε στίχους και τραγούδια, μία αφιέρωση προς όλους όσοι δε... χαίρονται με τα τρία χρόνια μας (εμείς πάντως χαιρόμαστε πάρα πολύ) που θα γίνουν... 43: «Μη καρτεράτε να λυγίσουμε...», που έγραψε και ο Θωμάς Μπακαλάκος.
Και κάτι από τα «Μαλαματένια Λόγια» του Μάνου Ελευθερίου:
«... Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς».
Και εδώ κολλάει ένα τσιτάτο: Ειλικρινά ευχαριστούμε! Χρόνια μας πολλά...