Με αφορμή την αναμενόμενη διενέργεια του δημοψηφίσματος, το οποίο ο καθένας το ερμηνεύει πραγματικά όπως... γουστάρει, θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις, που δεν είναι στο πλαίσιο πολιτικής ανάλυσης, την οποία θα επιχειρήσω τις επόμενες ημέρες, αλλά στο πλαίσιο επικοινωνίας με τον κόσμο.

1. Θα πρέπει να σταματήσει... χθες η όποια προσπάθεια να «στιγματιστεί» τόσο αυτός που θα ψηφίσει ΝΑΙ, όσο κι αυτός που θα ψηφίσει ΟΧΙ. Όποιος ψηφίσει ΝΑΙ δεν είναι τσιράκι του Σόιμπλε και... κολλητός του Μπόμπολα, ούτε φυσικά εκείνος που θα ψηφίσει ΟΧΙ συντάσσεται με τη Χρυσή Αυγή και θέλει να καταστρέψει τη χώρα. Λίγη σοβαρότητα χρειάζεται... Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι μέχρι στιγμής ιδιαιτέρως ψύχραιμη, εκτός από τους φανατικούς κάθε πλευράς και αυτό είναι εξαιρετικά ευχάριστο.

2. Η μονόπλευρη στάση της πλειοψηφίας των τηλεοπτικών καναλιών συνιστά -προσωπική άποψη και δεν αναφέρομαι στους συναδέλφους- θεσμική εκτροπή τους, αναφορικά με το προϊόν της ενημέρωσης, καθώς στέκονται φανατικά στο πλευρό του ΝΑΙ, επηρεάζοντας καταστάσεις. Δεν ανακαλύψαμε φυσικά την... Αμερική. Οι συχνότητες ανήκουν σε συγκεκριμένα επιχειρηματικά μπλοκ.

3. Ο στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου αναφέρει: «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...», πραγματικά με συγκινεί. Δέχομαι το επιχείρημα: «Εγώ έχω παιδιά και εκτός ευρώ δε θα μπορώ να τα ζήσω... Τι θα γίνουν τα παιδιά μου». Σωστό και δίκαιο ηθικά! Αλλά παιδιά έχουν και οι άλλοι! Παιδιά έχουν εκείνοι που είδαμε με τα μάτια μας να κλαίνε επειδή έχασαν τη δουλειά τους τα τελευταία χρόνια. Παιδιά είχαν και εκείνοι που καταστράφηκαν λόγω των μνημονίων και των... σωτήριων πολιτικών της Κυβέρνησης. Παιδιά είχαν και εκείνοι που έμειναν στα παγκάκια. Εκείνοι που καταστράφηκαν. Εκείνοι που έτρωγαν καθημερινά το ξύλο έξω από τη Βουλή. Εκείνοι που σύρθηκαν στη φυλακή μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις. Εκείνοι που αυτοκτόνησαν... Όσοι λοιπόν λένε: «Έχουμε παιδιά...» και το θεωρούν -και καλά κάνουν- το μέγιστο επιχείρημα για την απόφασή τους, απλά να λάβουν υπ' όψη και τα παιδιά των άλλων, τα οποία φαίνεται πως λησμόνησαν...

4. Άκουσα βέβαια και από αρκετούς 40άρηδες γονείς, που έχουν ζήσει στο... πετσί τους την κρίση και έγιναν γονείς στην κρίση- το εξής επιχείρημα: «Θέλω ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου, δε μπορεί να πάμε όπως πηγαίναμε και δε θέλω να ζήσει το παιδί μου αυτά που έζησα εγώ τα τελευταία χρόνια». Επίσης λογικό επιχείρημα για ένα γονιό! Και ηθικά δίκαιο...

5. Σοβαρή δημοσκόπηση για να υπάρξει συμπέρασμα για το αν προηγείται το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ δεν υπάρχει. Οι μέχρι τώρα συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις δύο πλευρές ήταν αριθμητικά μικρές για να φανερώσουν τάση της κοινωνίας. Ας μη γελιόμαστε: Μία οργανωμένη συγκέντρωση του ΚΚΕ (έχει διαφορετική αντιμετώπιση στο δημοψήφισμα) και σωματείων που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ, ενδεχομένως να ήταν αριθμητικά μεγαλύτερη. Οπότε είναι αυτή τη στιγμή στο επίπεδο... εκτίμησης για το ποια τάση προηγείται στο λαό!

6. Προσωπικά πιστεύω πως υπάρχει μία σημαντική μερίδα του λαού και της νεολαίας αυτή τη στιγμή, που εκφράζεται από τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος...». Και αυτό θα μετρήσει στην απόφασή τους στο δημοψήφισμα και ίσως κρίνει το αποτέλεσμα! Ίσως και όχι βέβαια...

7. Σε επόμενο άρθρο θα έχουμε την ευκαιρία να «μιλήσουμε» περισσότερο σε επίπεδο ανάλυσης!

8. Ασέβεια του Βενιζέλου στη Βουλή, όταν μίλησε για πραξικόπημα. Στην αίθουσα της Βουλής και στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ολόκληρες οικογένειες που έχουν υποφέρει από πραξικοπήματα και Χούντες! Από την άλλη βέβαια και σε αυτόν είχε κολλήσει η... ρετσινιά του δοσίλογου από την «απέναντι πλευρά». Οπότε λίγη... φειδώ στους χαρακτηρισμούς από το πολιτικό προσωπικό είναι απαραίτητη.