Ζούμε σε μία εποχή, που ο κάθε ένας αρπάζει ένα πληκτρολόγιο, γράφει το μακρύ και το κοντό του και θεωρεί -και θεωρούν και όλοι οι άλλοι μαζί του- ότι κάνει δημοσιογραφία. Έλα όμως που η δημοσιογραφία έχει συναισθήματα, έχει σκέψεις, έχει διαδικασίες, κόπο, είναι τα γραφεία μιας εφημερίδας που από το τσιγάρο δεν μπορείς να δεις, είναι ξενύχτια και κυρίως: Μαθαίνεις από άλλους που κάνουν αυτή τη δουλειά. Δε γεννιέσαι μαθημένος…
Φθινόπωρο του 2005 και ένα τηλέφωνο από την Πρέβεζα με ειδοποιούσε για ένα διαγωνισμό… Εφημερίδα λέει, άρθρο λέει και η συνοδευτική ατάκα: «Αφού βρε μ… θα κερδίσεις, γιατί δε στέλνεις». Η σχέση μου με το τι είναι υπολογιστής, ίντερνετ κτλ. ανύπαρκτη. Στο χαρτί το έγραψα, φίλος το δακτυλογράφησε. Τελικά πήρε μία μίνι-υποτροφία.
Ατάκα νούμερο 1: «Θα χρειαστεί να μοιράσετε το σουβλάκι στα δύο για να ζήσετε ως δημοσιογράφοι».
Μετά δουλειά! Πρώτο ρεπορτάζ και πρώτη… αποδόμηση. Δεν υπήρχε πια γραπτό στο χέρι! Οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν κομπιούτερ. Οπότε ξεκίνημα με δακτυλογράφηση κάποιων αστείων κειμένων έτσι για να συνηθίσω.
Ατάκα νούμερο 2: «Στη δημοσιογραφία θα κάνεις 1.000 καλά και 1.000 επιτυχίες, αλλά όλοι θα θυμούνται τη μ… που θα κάνεις».
Σαν… χαζός έζησα την πρώτη μου εμπειρία ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος σε αγώνα CL, σαν… χαζός έζησα την πρώτη φορά που είδα θέμα μου να δημοσιεύεται στην πρώτη σελίδα (ο «Καπετάνιος» να μιλάει για τη Ριζούπολη).
Ατάκα νούμερο 3: «Δε δουλεύεις για τον αναγνώστη. Δουλεύεις πάντα για τον επόμενο εργοδότη σου».
Και έτσι είναι. Στη χώρα γεμίσαμε «δημοσιογράφους» που με το λαϊκισμό τους χτίζουν καριέρες και γίνονται σούπερ-ήρωες, αλλά όχι δημοσιογράφοι.
Ακολούθησαν έντυπα, περιοδικά, αποστολές στο εξωτερικό (δε θα σας κουράσω με το βιογραφικό μου – όσοι ξέρουν, ξέρουν…), συνεντεύξεις με προσωπικότητες που θαύμαζα από μικρό παιδί. Ένας κόσμος ονειρικός, αλλά μακριά από όσα αγαπάς.
Ατάκα νούμερο 4: «Μικρέ το έχεις. Συνέχισε έτσι».
Και την 1η Μαρτίου του 2012 γεννήθηκε το atpreveza.gr. Με πρώτα ρεπορτάζ μία συνέλευση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ν. Πρέβεζας και μία κατάληψη του Δημαρχείου από τους εργαζόμενους.
Ατάκα νούμερο 5: «Εδώ είναι Πρέβεζα. Ισχύουν άλλα. Ξέχνα αυτά που ήξερες…».
Και το κατάλαβα πολύ σύντομα. Με ξενύχτια, ξενύχτια, ξενύχτια, κόπο και αγωνίες.
Ατάκα νούμερο 6: «Έλα μωρέ… Τι ανάγκη έχετε εσείς; Για εσάς είναι η ζωή! Όλη μέρα έξω…».
Για εμάς είναι η ζωή και σίγουρα θα έχουμε να υπερηφανευόμαστε ότι στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα φιλοξενήθηκαν και αρχηγοί κομμάτων σε αποκλειστικές συνεντεύξεις, δημοσιεύσαμε εκατοντάδες αποκλειστικά θέματα και τοποθετήσαμε το ρεπορτάζ και τη δημοσιογραφία στο διαδίκτυο ως άποψη. Και εν τέλει δικαιωθήκαμε.
Ατάκα νούμερο 7: «Παιδιά, στο atpreveza.gr έχετε κάνει τη διαφορά».
Η αναγνώριση! Η ηθική επιβράβευση πάντα φέρνει χαμόγελα. Μέχρι να… τσιγκλήσεις λίγο τα πράγματα. Μετά τα ίδια πρόσωπα σε αποκαλούν άσχετο.
Ατάκα νούμερο 8: «Δημοσιογράφοι της Πρέβεζας. Χμμμ, γελάω!».
Αυτή είναι και η μοίρα του δημοσιογράφου! Να μιλούν για τη δουλειά του όλοι. Είτε γνωρίζουν είτε όχι…
Ατάκα νούμερο 9: «Γίνατε πολλοί…».
Έλα που εγώ νομίζω ότι γινόμαστε ολοένα και λιγότεροι…
Ατάκα νούμερο 10: «Καλά το atpreveza.gr έχει ήδη 4 χρόνια;»
Και ετοιμάζετε να τα κάνει 44… Τα καλύτερα έρχονται τον 5ο χρόνο…
ΤΑ ΛΕΜΕ στους δρόμους της φωτιάς…