Ποια όμως η αξία του ερασιτεχνικού αθλητισμού στην Πρέβεζα, για ένα παιδί; Ας τρέξουμε λίγο σε προσωπικές μας εμπειρίες και ίσως κατανοήσουμε πολλά πράγματα. Θα τα αναφέρω σαν σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου...
Δύο ώρες. Τόσο κρατούσε η προπόνηση! Ξέφευγες από εκείνο το ατελείωτο «πήξιμο» των εξισώσεων, της ιστορίας, των αρχαίων και όλων εκείνων των «τυραννικών» από άποψη κούρασης, καταστάσεων, που τότε φάνταζαν βουνό, αλλά η ίδια η ζωή σε κάνει να τα νοσταλγείς με έναν βαθύ αναστεναγμό.
Έπιανες τη μπάλα και ήταν η πρώτη έξοδος στη δίωρη ελευθερία. Από σκυθρωπός «πέταγες» το πρώτο χαμόγελο, ακολουθούσε η πρώτη πλάκα με τους συμπαίκτες σου. Τα ξεχνούσες όλα για λίγο. «Ξελαπίκαρε» το μυαλό σου για να το πούμε και... ελληνικά. Και μετά ξανά στα... βάσανα. Χρήσιμα, δε λέω! Αλλά... βάσανα. Έστω κι αν ήταν πολύ χρήσιμα.
Μετά το Σάββατο ή η Κυριακή του αγώνα. Μένεις σπίτι την προηγούμενη ημέρα για να ξυπνήσεις νωρίς. Αυτή η γλυκιά αγωνία που ονειρεύεσαι, ανυπομονείς, απλά είναι κάτι το ξεχωριστό. Σε κρατά μακριά από πολλές «κακοτοπιές».
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στην Πρέβεζα, σε κάνει κάποιες φορές να νομίζεις ότι είσαι «Βασιλιάς». Δυνατός! Ο καλύτερος -γιατί όχι! Βλέπεις τις γειτονικές πόλεις, αντιμετωπίζεις καλύτερους από σένα και 'κει απλώνεις τα «φτερά» σου στον έξω κόσμο. Μαθαίνεις ότι μπορεί και να υπάρχουν καλύτεροι από 'σένα, μαθαίνεις ότι πρέπει να βελτιωθείς, να δώσεις το κάτι παραπάνω, ώστε την επόμενη φορά που θα βρεις τον συγκεκριμένο αντίπαλο στο... διάβα σου, να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό.
Φεύγεις από την Πρέβεζα, που απλώνει τη μεγάλη της «αγκαλιά», την πόλη σου όπου απολαμβάνεις το χειροκρότημα και την αναγνώριση και πας σε γήπεδ όπου σε υποδέχονται «εχθρικά». Φόβος, αδρεναλίνη, φτιάχνεις χαρακτήρα. «Χτίζεις»...
Μέσα στο παιχνίδι είναι μια ολόκληρη «ιεροτελεστία» της προσωπικότητας. Χαρά, σεβασμός στον αντίπαλο, σεβασμός στον ίδιο σου τον εαυτό. ΝΙΚΗ. Μια λέξη που ίσως δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ο ίδιος ο αθλητισμός τη γεννά. Όπως και η «μάχη» στον πόλεμο, όπως η ίδια η ζωή.
Το χειροκρότημα του leader. Εκείνου που με μια ηγετική κίνηση θα φωνάξει το τετριμμένο, αλλά τόσο ουσιαστικό: «Πάμε παιδιά, μπορούμε...». Ηγετική κίνηση. Χαρακτηριστικό προσωπικότητας που θα κουβαλά αύριο- μεθαύριο και στην ίδια τη ζωή του.
ΟΜΑΔΑ. Μια λέξη-οδηγός για όλα στη ζωή. Μαθαίνεις να λειτουργείς σε ομάδα; Έχεις μάθει να λειτουργείς ορθά και στη δουλειά, τη ζωή, την οικογένεια.
Δύο σάιτ θα ήθελα για να περιγράψω τι ακριβώς σημαίνει και τι σου δίνει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Απλά να αναφέρω ότι ο αθλητισμός της Πρέβεζας έχει «βγάλει» μια Αθανασία Τσουμελέκα, έναν Χρύσανθο Κυριαζή, τον Δημήτρη Ζήση, την Δέσποινα Παπαμιχαήλ και πολλούς άλλους αθλητές επιπέδου, για τους οποίους καμαρώνουμε και σίγουρα θα αδικήσω αν δε τους αναφέρω.
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός της Πρέβεζας, έστειλε ένα παιδάκι στον Παναθηναϊκό, τον Γιάννη Μπουζούκη, για τον οποίο δέχθηκα ένα τηλέφωνο από την Παιανία πριν από λίγες ημέρες και μου είπαν από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής: «Καλά πού τον βρήκατε αυτόν;». Στην Πρέβεζα τον βρήκαμε κύριοι, έχουμε κι άλλους σαν κι αυτόν και είμαστε και πολλοί περήφανοι γι αυτό!
Ο αθλητισμός είναι ζωή! Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό!