Τις εποχές της ευδαιμονίας, της επίπλαστης και νοσηρής αυτής πραγματικότητας μέσα στην οποία μεγάλωσαν οι 30άρηδες, οι 40άρηδες και οι 50άρηδες της ελληνικής κοινωνίας, τείνει να ισχύσει ως κανόνας η... προβατοποίηση της κοινωνίας. Και τι εννοώ με αυτό;

Όλο και συχνότερα σε συζητήσεις και στο δημόσιο διάλογο ακούμε να επικρατεί μία γενική ομολογία που προστάζει: “Όσο ακούμε αυτό που μας λένε, όσο είμαστε πειθαρχημένοι και κάνουμε αυτό που πρέπει, τόσο καλύτερα θα ζήσουμε. Τι καταλάβαμε που κάναμε τους αντάρτες;”.

Στον αντίποδα θεωρούμε φταίχτες για τα... επτά κακά της μοίρας μας εκείνους που μας λένε: “Πίστεψε στον εαυτό σου. Προσπάθησε συλλογικά. Κοίτα το διπλανό σου και βοήθησέ τον. Τίποτα δεν έρχεται χωρίς σκληρή δουλειά. Πάλεψε για τα δικαιώματά σου και για μία καλύτερη ζωή”.

Θυμίζει ίσως την περιβόητη κουβέντα του Άρη Βελουχιώτη από το μπαλκόνι της Λαμίας: “Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ' αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε: Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε. Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες”, που ορισμένοι αντέστρεψαν ως αιτία για τα δεινά που υπέφερε ο Λαός κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Πολλές φορές δε θέλουμε να παραδεχθούμε πως με κόπο, αξιοπρέπεια, προσπάθεια, δυσκολία και ιδρώτα θα καταφέρουμε να πάμε μπροστά στη ζωή μας.

Πολύ απλά γιατί στη μεταπολιτευτική Ελλάδα το μέσο, το ρουσφέτι, η αρπαχτή, το να κάνουμε την... καλή χωρίς να υπολογίζουμε αρχές και αξίες ήταν ένα μότο που επικράτησε. Και γι' αυτό και το σκάνδαλο Novartis σε πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει να πει και πολλά. Έχει συνηθίσει να στριφογυρίζει η ρεμούλα γύρω του...

Πως μπορεί αν αναταχθεί ένας ολόκληρος Λαός; Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Και αυτός που θα βρει και την απάντηση θα είναι υπηρέτης και όχι αρχηγός του Λαού του...