Ένα “non paper” που έφτασε στα γραφεία των δημοσιογράφων στις 27/4/2018 (δείτε παρακάτω) επαναφέρει το συγκεκριμένο ζήτημα στην ατζέντα της επικαιρότητας και του δημόσιου διαλόγου.

Υπάρχουν όμως δύο όψεις του ίδιου “νομίσματος” αναφορικά με το ζήτημα αυτό και μία πιο ολιστική και οραματική λύση.

Σε μία πρώτη προσέγγιση, μπορούμε άπαντες να συμφωνήσουμε πως στις περισσότερες πόλεις υπάρχουν δημοτικά parking επί πληρωμή, γιατί έτσι κερδίζουν κάποια έσοδα οι Δήμοι και κάποιες θέσεις εργασίας, ενώ παράλληλα αποθαρρύνονται όσοι μπορούν να έχουν πρόσβαση με τα πόδια, να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους. Σωστό!

Υπάρχει ακόμη μία προσέγγιση του θέματος, που στηρίζεται σε μία ιδεολογική βάση, που θεωρεί τη δημοτική περιουσία αδιαπραγμάτευτη και προσανατολισμένη για να αξιοποιείται από τους ίδιους τους πολίτες, ως μία δωρεάν παροχή. Επίσης σωστό!

Υπάρχει όμως και μία οραματική λύση, που για όσους έχουν ταξιδέψει αρκετά στην Ευρώπη, καταλαβαίνουν πως ενδεχομένως τοποθετούμε το ζήτημα σε λάθος βάση. Και τι εννοούμε με αυτό.

Πριν εκμισθωθεί ένας δημοτικός χώρος ως parking, οι δημοτικές αρχές προσπαθούν να χτίσουν ένα δίκτυο ποδηλατοδρόμων, αγοράζουν δημοτικά ποδήλατα, δημιουργούν ευχάριστους χώρους περιπάτων και διαδρόμους, ξεκινούν καμπάνιες μέσω social media και internet για να αφήνουν οι πολίτες στο σπίτι τα αυτοκίνητά τους κ.ο.κ., δίνοντας βάρος στο ευ ζην, στα κέρδη για την ποιότητα ζωής, στην ευεξία και πολλά άλλα.

Εδώ είναι Βαλκάνια θα μου πείτε;

Ίσως να μην έχετε και άδικο.

Πάντως δύσκολα μπορεί να υπάρξει η απόλυτη αλήθεια για το τι πρέπει να γίνει με το δημoτικό parking... Και ενδεχομένως η εκμίσθωσή του να είναι η πιο “εύκολη” αλήθεια...