Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ισχυρίζονται ορισμένοι που θέλουν πάση θυσία να διατηρηθούν στον... αφρό της επικαιρότητας ότι δεν υπήρξαν νεκροί τις ημέρες του Πολυτεχνείου. Ή ότι δεν υπήρξαν θύματα της Χούντας.
Ας τους προτείνουμε κάτι απλό! Στο χώρο του ιστορικού κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας, σε μία από τις αίθουσες, κατά τη διάρκεια των ετήσιων εκδηλώσεων, είναι συγκεντρωμένες οι μάνες των θυμάτων εκείνων των ημερών. Μάνες που δεν είδαν ποτέ τα παιδιά τους να επιστρέφουν στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν να τα αγκαλιάσουν, να τους πουν πόσο τα αγαπάνε...
Ας κοιτάξουν όλοι αυτοί που αμφισβητούν τους νεκρούς, στα μάτια τις μάνες αυτές και να τους πουν: «Τα παιδιά σας δεν πέθαναν ποτέ...». Τι τραγική ειρωνεία αλήθεια...
Νεκροί υπήρχαν και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας. Στις 17-11-1973, δολοφονήθηκε από αδέσποτη σφαίρα ασφαλίτη ο 5χρονος Δημήτρης Θεοδωράς στου Ζωγράφου. Μήπως και αυτός δεν πέθανε ποτέ;;; Μήπως δεν έπεσε ποτέ πυροβολισμός;;;
Έχω υπάρξει ακροατής πολλών αφηγήσεων για τις ημέρες εκείνες, ακόμη και συγγενικών μου προσώπων, που είδαν live τον 17χρονο Διομήδη Κομνηνό να πέφτει νεκρός από σφαίρες το προηγούμενο βράδυ της εξέγερσης. Μήπως κι αυτός δεν υπήρξε ποτέ;;;
Αναλυτική καταγραφή των νεκρών δεν μπόρεσε να υπάρξει. Ούτε η τότε επίσημη πολιτεία το επέτρεψε, ούτε Τύπος με ελεύθερη βούληση υπήρχε για να το πράξει. Μόνο οι μάνες ξέρουν. Οι μάνες που δεν είδαν τα παιδιά τους να γυρίζουν στο σπίτι...
Μόνο η σημαία του Πολυτεχνείου μπορεί να μιλήσει. Εκείνη και το αίμα που φέρει πάνω της. Η τιμημένη ελληνική σημαία!
Πάμε όμως και παρακάτω...
Όποιος ρίξει μια ματιά στα πλάνα της ταινίας του Κούνδουρου «Τα τραγούδια της φωτιάς», μπορεί να διαπιστώσει ορισμένα γεγονότα. Σαν σήμερα το 1974 έγινε η πρώτη πορεία προς τιμήν της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μπροστά πάνε ελληνικές σημαίες. Αλήθεια, πόσο ρεαλιστικό μοιάζει αυτό σήμερα; Ακολουθούν πανό συγκεκριμένων πολιτικών νεολαιών. Οι πολιτικές αυτές νεολαίες, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, κυριαρχούσαν στις εκλογές των φοιτητικών συλλόγων. Σημάδια των καιρών; Μόδα; Ρεύμα;
Τίποτα από όλα αυτά. Οι αναμνήσεις, ειδικά στη νεολαία ήταν ακόμη... νωπές. Όλοι ήξεραν ποια παιδιά κίνησαν τον αγώνα. Όλοι ήξεραν ποιοι έβαλαν... πλάτη για το δημοκρατικό συναίσθημα ενός ολόκληρου λαού. Όλοι ήξεραν σε ποια ιδανικά πίστευαν εκείνα τα παιδιά. Και το πλήρωσαν ενδεχομένως ακόμη και με την ίδια τους τη ζωή, την ψυχική και σωματική τους υγεία.
Πάμε όμως και παρακάτω...
Είμαστε ένας λαός που γενικότερα ψάχνει τη δικαιοσύνη. Είναι από τα θετικά μας αυτό! Σε συνέχεια του θέματος με τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, υπάρχει και ένα νεότερο επιχείρημα πως στη Χούντα δεν υπήρξαν βασανιστές.
Κι όμως έχουν δίκιο αυτοί που το ισχυρίζονται. Έχουν δίκιο, γιατί στη μεταπολίτευση, κανένα από αυτά τα ανθρώπινα «τέρατα» που βίασαν, βασάνισαν, σακάτεψαν δεν τιμωρήθηκε. Κυκλοφόρησαν ανάμεσα στους πολίτες, «καθαροί» από τις... αμαρτίες τους. «Κύριοι», «νοικοκυραίοι».
Τα... αίσχη τους παραδόθηκαν στη λήθη του χρόνου.
Πριν από περίπου 7 χρόνια είχε συγκλονίσει εκείνη η ιστορία με τον υποψήφιο βουλευτή στην Κρήτη, ο οποίος αναγνωρίστηκε ως βασανιστής από τα θύματά του. Αποδείχθηκε πως η καταγγελία ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Κάποιος δηλαδή έκανε ό,τι έκανε και συνέχισε τη ζωή του σα να μη τρέχει τίποτα. Δικαιοσύνη. Μάθαμε να την αποζητούμε, αλλά όχι να ζούμε με αυτή.
Μέρες που είναι ας ξεκινήσουμε με τα βασικά.
Λίγος σεβασμός σε αυτές τις αθώες ψυχές, που δεν κατάφεραν να ζήσουν για να δουν τη δημοκρατία, έστω και αυτή την κουτσουρεμένη όπως είναι σήμερα.
Λίγος σεβασμός στις μάνες αυτών των παιδιών που ανάβουν το καντηλάκι τους στα νεκροταφεία και δεν μπόρεσαν να χαρούν τα παιδιά τους.
Λίγος σεβασμός στα ιδανικά που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Λίγος σεβασμός στους ανθρώπους εκείνους που διάλεξαν το δρόμο του ανώνυμου θανάτου, για να ζήσουν μία στιγμή δημοκρατικής υπερηφάνειας.
Και για να κλείσουμε. Στις συναυλίες μετά την πτώση της Χούντας, την ατμόσφαιρα δονούσε το σύνθημα: «Δώστε τη Χούντα στο λαό...». Παραθέτουμε και το σχετικό βίντεο.
Ο καθένας μπορεί να δώσει όποια ερμηνεία θέλει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το άσχημο είναι να κλείνουμε τα μάτια στα γεγονότα. Και να ξεχνάμε...