Ένα μεγάλο πλήγμα για το δημοκρατικό διάλογο στην Ελλάδα των Μνημονίων, ήταν ότι στο δημόσιο λόγο επικράτησε η πολιτική μέσω άναρθρων κραυγών και όχι μέσω λογικών και ιδεολογικών επιχειρημάτων. Και η αντιπαράθεση αυτή είναι κάτι σαν παράδοση και λατρεία και καθ΄' όλα θεμιτή για τα επαρχιακά καφενεία, αλλά σίγουρα όχι για την κεντρική πολιτική σκηνή.
“Στην πολιτική, ο ίσιος δρόμος είναι αδιάβατος”, είχε πει ο Βρετανός Πρωθυπουργός Χάρολντ Μακμίλλαν και φαίνεται με αφορμή και τον τελευταίο ανασχηματισμό πως ο Αλέξης Τσίπρας το ασπάζεται πλήρως. Τι επιχειρεί λοιπόν πλέον ο Τσίπρας; Έχασε το μυαλό του και την αριστερή πολιτική προσέγγιση των πραγμάτων και εμπιστεύεται Δεξιούς και Κεντροαριστερούς;
Ίσως τα πράγματα είναι πιο προφανή από ότι νομίζουμε κάποιες φορές.
Σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Τάσος Παππάς αναφέρει μεταξύ άλλων:
“Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη τον Σεπτέμβρη του 2015, μετακόμισε στο κράτος και όπως ήταν αναμενόμενο, προσεβλήθη από το μικρόβιο του κυβερνητισμού, με συνέπεια ο κομματικός μηχανισμός να περιέλθει σε κατάσταση λήθαργου από τον οποίο ξύπναγε για να κάνει τα στοιχειώδη (τηλεοπτικές παρουσίες, έκδοση ανακοινώσεων) και στη συνέχεια επέστρεφε στην απραξία.
Τα όργανα συνεδρίαζαν αραιά και πού, αφού όλο το βάρος έπεσε στην προσπάθεια να λειανθούν οι πιο επαχθείς πλευρές του τρίτου μνημονίου.
Ακολούθησε μια περίοδος σύγχυσης και ταλάντευσης. Τα διαλυτικά στοιχεία ήταν ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Προφανώς ένα τέτοιο απολιθωμένο μόρφωμα δεν το θέλουν ούτε ο αρχηγός του ούτε ο γραμματέας του”.
Ακριβώς αυτό! Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων μας... τελείωσε και εκ των πραγμάτων σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να στηρίξει τις φιλοδοξίες ορισμένων ανθρώπων που κυβερνούν τη χώρα με την ψήφο του ελληνικού λαού και θέλουν να αποτελέσουν τον ένα πόλο στο νέο δίπολο Αριστερά-Δεξιά που διαμορφώνεται στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Μη γελιόμαστε. Η ιστορία του Ελληνικού Κράτους σε επίπεδο πολιτικής είναι “χτισμένη” με δίπολα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Με το ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι τώρα ο Τσίπρας γνωρίζει ξεκάθαρα πως είναι αδύνατο να ισχυροποιήσει τη θέση του. Πάει λοιπόν σε ένα... γκαραντί “πολιτικό ελιγμό” που από το 1922 και έπειτα πιάνει πάντα στην πολιτική της χώρας. Προχωρά να φτιάξει παράταξη και όχι κόμμα! Όπως εκείνο το... πετυχημένο -αν και άτοπο και αστείο- “δημοκρατική παράταξη” που χρησιμοποίησε ο Σημίτης και τελικώς έπιασε για χρόνια.
Προχωρά να φτιάξει ένα Αντιδεξιό Μέτωπο. Ένα Μέτωπο από τις παρυφές της Λαϊκής Δεξιάς που υποστηρικτές της δεν υπάρχει περίπτωση να συνταχθούν με το δίδυμο Βορίδη-Γεωργιάδη, μεγάλη βάση του τον σκληροπυρηνικό ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ που τείνει να γίνει “φανατικός φρουρός” του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και τα όρια της κομμουνιστικής Αριστεράς, της Οικολογίας και των Κινημάτων.
Μία νέα παράταξη ως αντίπαλο δέος στη Νέα Δημοκρατία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σήμερα. Μία παράταξη με ηγέτη και μπροστάρη την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Μία νέα παράταξη που θα οδηγήσει σε ένα νέο ΣΥΡΙΖΑ που θα ξεκινήσει σταδιακά μία “αποαριστεροποίηση” με ένα έξυπνο ερώτημα: “Τι άραγε είναι Αριστερό σήμερα;”. Και οι απαντήσεις σε αυτό το Ερώτημα, όπως είναι η χώρα σήμερα, είναι “λουκούμι” για να δικαιολογηθούν πολιτικά πολλές επιλογές του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης αναφορικά με την ιδεολογική τους προσέγγιση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 4% είναι καταδικασμένος να γίνει ένα κόμμα “όλων των Ελλήνων” και αυτό είναι κάτι που έχει διαγνώσει ο Αλέξης Τσίπρας. Και το έχει διαγνώσει μέσα από την ίδια την πορεία της Κυβέρνησής του. Και δε θα περιμένει...
Και οι “τυφλοί” εξάλλου βλέπουν ότι ο Τσίπρας θέλει να διαδραματίσει κεντρικό πολιτικό ρόλο για πολλά χρόνια. Και ηγετικό ρόλο... Οπότε δε θα καθίσει να “παίξει”...