Το τέλος του Άλκη Αλκαίου «πέρασε» ας πούμε στα... βουβά. Όσο ηχηρό ήταν το έργο του, άλλο τόσο «βουβή» επέλεξε εκείνος να είναι η ζωή του. Οι τελευταίοι «στίχοι» γράφτηκαν πριν από λίγες ημέρες στην Πάργα. Σε αυτή την ήσυχη -το χειμώνα- «γωνιά» του Νομού Πρέβεζας.
Πέρασαν λίγα 24ωρα για να συνειδητοποιήσω, πως ο Άλκης Αλκαίος με συντροφεύει εδώ και χρόνια. Και πάντα στην ίδια στιγμή. Στο ταξίδι Αθήνα-Πρέβεζα, που σε ένα σημείο του ο... κατσικόδρομος αυτός που θέλει να ονομάζεται ευρωπαϊκός δρόμος, σου κεντρίζει το νευρικό σύστημα.
Και έρχεται να το γαληνέψει ένα CD. Τα λόγια θεϊκά, η μουσική και το τραγούδι θεσπέσια. «Στου αιώνα την παράγκα». Στης Πρεβέζης την αιώνια «παράγκα», έγραφα κάποτε χαριτολογώντας με κάποιες παλιοπαρέες. Ο Άλκης Αλκαίος με συντρόφευε σε αυτά τα 400 χιλιόμετρα, που οι σκέψεις ταξιδέψουν πιο γρήγορα από τα λάστιχα του αυτοκινήτου.
Ένα συγκεκριμένο τραγούδι πάντα με άγγιζε πιο πολύ. Τόσο ώστε να το βάζω να ακούγεται πάλι και πάλι και πάλι...
«Σαν πλανόδιο τσίρκο» ήταν ο τίτλος του. Ίσως να μου άρεσε για το ταξιδιάρικο πνεύμα της αρχής...
''Σαν πλανόδιο τσίρκο τη ζωή μου τη σκόρπισα
σε σταθμούς και πλατείες πού με πας δε σε ρώτησα
τώρα δίχως πυξίδα τα ταξίδια μου κάνω
τη φωνή σου ακούω μα τι λες δε σε πιάνω''
Κυρίως όμως για το αγνό, πατριωτικό συναίσθημα που εκπέμπουν οι παρακάτω λέξεις. Γιατί ο Αλκαίος χρησιμοποίησε τη λέξη Ελλάδα, χωρίς να το κάνει φτηνά και πρόστυχα. Με σεβασμό. Όπως ακριβώς πρέπει.
''Ελλάδα Βέμπο μου και Μαίριλιν Μονρόε
Ελλάδα Ελύτη μου και Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Ελλάδα μάγισσα, παρθένα και τροτέζα μου
Ελλάδα Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου
Μια φορά μου γεννούσες ένα πάθος παράφορο
τώρα παίζεις παιχνίδι που μ΄ αφήνει αδιάφορο
δεν κερδίζω δε χάνω σ΄ αγαπώ και σ΄ αρνιέμαι
κι από ένα κλαράκι του γκρεμού σου κρατιέμαι''
«Ελλάδα μάγισσα, παρθένα και τροτέζα μου... δεν κερδίζω δε χάνω σ΄ αγαπώ και σ΄ αρνιέμαι»
Καληνύχτα σωτήρες! Αρκετά μας σώσατε! Μένουν τα τραγούδια του Άλκη Αλκαίου και των υπολοίπων μεγάλων γιατί... η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα!