Στην εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου υπάρχει ένα παράδοξο. Ενώ στην πραγματικότητα είναι ίσως από τις πλέον σημαντικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης, υπάρχει μία αίσθηση αδιαφορίας από το εκλογικό κοινό, η οποία εν μέρει εκφράστηκε και στις Ευρωεκλογές.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό, αλλά ίσως δεν είναι της παρούσης. Ένας όμως από αυτούς είναι πως εδώ και καιρό ένα “μπλοκ συμφερόντων”, κυρίως επιχειρηματικών, θέλει να απουσιάζει η αντιπαράθεση επί των προγραμμάτων στον πολιτικό διάλογο και να επικρατεί μια “θολούρα” στον ψηφοφόρο, μέσα από ένα “χυλό” που του έρχεται... καταπρόσωπο μέσα από τα social media.
Με αφορμή την πρόσφατη διαμάχη για την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου, έχουμε επαναλάβει πολλές φορές μέσα από τις στήλες του atpreveza.gr, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με ιστορικά και πολιτικά κριτήρια δεν είναι, ούτε θα μπορέσει ποτέ να θεωρηθεί ως νέο ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον ως συνέχειά του.
Και θα προσπαθήσω να παραθέσω ορισμένα επιχειρήματα:
Το ΠΑΣΟΚ από το 1974 έως και το 1981 όταν και κατάφερε να φτάσει στη λεγόμενη “Αλλαγή” (πουλάει πλέον πολύ αυτή η λέξη), είχε μία κλιμακωτή άνοδο. Στο χρονικό διάστημα αυτό, κατάφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου να “χτίσει” ένα κόμμα αρχών, με ριζοσπαστική ρητορική, ανταποκρινόμενη στα καλέσματα της Μεταπολίτευσης για εκδημοκρατισμό. Ένα Κίνημα ή Κόμμα με πλατιά βάση μελών και μάλιστα φανατικών, που έσπασε μια για πάντα το ξεπερασμένο δίπολο Εθνικόφρων-Κομμουνιστής, έβγαλε από το περιθώριο τον ΕΑΜογενή πολίτη και δημιούργησε το νέο δίπολο Δεξιά-Αντιδεξιά, αναδιανέμοντας τον πλούτο προς όφελος των πραγματικά ΠΟΛΛΩΝ.
Ένα κόμμα με ισχυρή βάση σε συνδικάτα, λαϊκές επιτροπές και τοπική αυτοδιοίκηση. Ένα φορέα δηλαδή που αποτέλεσε το “πολιτικό υποκείμενο” για να υπάρξει μία πολιτική αλλαγή εξ' Αριστερών, έχοντας τότε τη “σιωπηρή αποδοχή” μέχρι και του ΚΚΕ (το 1981).
Στην τετραετία μάλιστα 1981-1985, με ένα μεγάλο πρόγραμμα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων (Εθνική Αντίσταση, εκδημοκρατισμός, Εθνικό Σύστημα Υγείας, λαϊκές συνελεύσεις, ισότητα άνδρα-γυναίκας, πολιτικός γάμος κ.α.), έβαλε τις βάσεις για να ισχυροποιηθεί ως ένας μεγάλος πυλώνας εξουσίας.
Για τα επόμενα στάδια του ΠΑΣΟΚ 1985-89, 1993-1996, 1996-2010, μπορούμε να μιλάμε για ώρες για το πως ένα κραταιό κόμμα εκφυλίστηκε και ουσιαστικά έχει διαλυθεί και ενσωματωθεί στο Κίνημα Αλλαγής, μπορούμε να μιλάμε για ώρες για το οικονομικό του πρόγραμμα και το πως έπαιξε ρόλο στη δημιουργία της Κρίσης, αλλά αυτά είναι... αλλουνού παπά ευαγγέλιο!
Στον αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ άργησε πολύ να βάλει στη στρατηγική του τη δημιουργία ενός “πολιτικού υποκειμένου” σύγχρονου, ενός αναγεννημένου φορέα δηλαδή που δε θα έχει πολιτικές αυταπάτες και θα έχει ξεκάθαρη στόχευση τη δημιουργία ενός κόμματος που θα ανταποκριθεί σε ένα νέο δίπολο με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Όχι φυσικά στο ξεπερασμένο πλέον Δεξιά-Αντιδεξιά. Αλλά στο νέο Δεξιά-Αριστερά. Με ευδιάκριτες γραμμές που βεβαίως και δεν επέτρεψαν τα μνημόνια. Το δίπολο Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο ήταν εφήμερο και “ψεύτικο” σε ένα βαθμό. Βόλεψε πολιτικά το ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το συναισθηματικό “Ή Εμείς ή αυτοί...”, αλλά πλέον μας... τελείωσε! Φυσικά έπαιξε μεγάλο ρόλο και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, που του στοίχισε σε στελεχιακό δυναμικό.
Απουσιάζει από την Αριστερά ένα “πολιτικό υποκείμενο” με βαθιές ρίζες οργάνωσης στην κοινωνία και τη νεολαία, με διαφορετικά ταξικά χαρακτηριστικά (δηλαδή να ξεκαθαρίσει πως ο αυταπασχολούμενος επιστήμονας που του μένουν 500 ευρώ στη τσέπη του το μήνα για να ζήσει, περνάει το ίδιο... λούκι με τον ντελιβερά που παίρνει 400 ευρώ. Είναι στο ίδιο κοινωνικό μετερίζι. Τα παραδείγματα μπορεί να είναι πολλά...), που θα πιστέψει, θα οραματιστεί και θα παλέψει για μια άλλη κοινωνία. Μία κοινωνία σεβασμού στον πόνο και τον κοινωνικό απόκληρο, μία κοινωνία που το δίκαιο θα το προτάξει σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής λειτουργίας, μία κοινωνία για την προκοπή και την αναγέννηση της χώρας σε όλα τα επίπεδα και ολιστικά. Στο “πολιτικό αυτό υποκείμενο” όμως θα συνυπάρξουν αναπόφευκτα άτομα από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες. Είναι έτοιμη η Αριστερά να δεχθεί κάτι τέτοιο;
Το εγχείρημα της Προοδευτικής Συμμαχίας είναι ένα “στοίχημα” για το πως θα περπατήσει. Θα δείξουν τα επόμενα χρόνια.
Διόλου τυχαίο δε θα πρέπει να θεωρείται πως η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να αποτελεί ισχυρό πόλο εξουσίας, επειδή προσπάθησε και κατάφερε σε ένα βαθμό να αναβαθμίσει την κομματική της λειτουργία. Κόντρα σε μία λογική που θέλει τα κόμματα ξεπερασμένα και αναχρονιστικά, οι πολιτικοί αυτοί φορείς αποτελούν πυλώνες για την άσκηση του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού πολιτεύματος.
Στο χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς επίσης, ένας φορέας με σφιχτή και οργανωμένη κομματική δομή παραμένει το ΚΚΕ. Με μικρά όμως ποσοστά για να μπορεί εκλογικά να δημιουργήσει ένα μέτωπο ως δίπολο (δεν είναι εξάλλου κάτι τέτοιο και στη στόχευση του Κομμουνιστικού Κόμματος για να φτάσει στην εξουσία).
Στο κομμάτι που έχει να κάνει με το ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση.
Έχουμε και λέμε:
Νόμος για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης .
Παροχή ιθαγένειας σε παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα.
Προσλήψεις στην Υγεία και την Παιδεία.
Ενίσχυση των δικαιωμάτων κοινωνικών ομάδων που ήταν στο περιθώριο.
Ελεύθερη πρόσβαση των ανασφάλιστων στις δομές υγείας.
Απλή αναλογική.
Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης.
Κατάργηση υποκατώτατου και αύξηση κατώτατου μισθού.
Διαγραφή οφειλών από νοσήλια ανασφάλιστων.
Σταθεροποίηση των ασφαλιστικών ταμείων.
Μείωση της ανεργίας.
Πολιτική στόχευση στις συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις εργασίας μαζί με τους αγώνες των εργαζομένων, με μικρά αποτελέσματα, ωστόσο κάθε βήμα εμπρός είναι και μια “μικρή νίκη”.
Υπάρχει κάποιος πολίτης που αυτοπροσδιορίζεται προοδευτικός ή Αριστερός και να διαφωνεί με τα παραπάνω; Μάλλον όχι...
Παρ' όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να φέρει ριζικές και δομικές αλλαγές στη ζωή των πολιτών, καθώς είχε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά.
Βεβαίως και έκανε προσπάθεια να σώσει τα δημόσια νοσοκομεία, ωστόσο αν δεν γίνουν μαζικές προσλήψεις ιατρικού προσωπικού δύσκολα θα βελτιωθούν ολοκληρωτικά οι συνθήκες για τους πολίτες. Τη μεγάλη μάζα των πολιτών λίγο ενδιαφέρει τι μπορεί ή τι δεν μπορεί να κάνει μία Κυβέρνηση...
Βεβαίως και έκανε προσπάθεια να κατανείμει δικαιότερα τα βάρη, αλλά δεν κατάφερε να επιφέρει μία δικαιοσύνη στο φορολογικό σύστημα για τα λεγόμενα “μεσαία στρώματα”. Το παραδέχθηκε εξάλλου και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, λέγοντας: “Έπρεπε να κάνουμε περισσότερα”. Είναι κόσμος που “πονάει στην τσέπη του” και νιώθει αδικημένος.
Βεβαίως έπρεπε να κάνει περισσότερα για τα άτομα με ειδικές ικανότητες που ταλαιπωρούνται. Με τους καρκινοπαθείς...
Βεβαίως θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο την καθημερινότητα και την οικονομία. Αλλά πλέον λεφτά δε βρίσκονται στο... δρόμο.
Τα παραδείγματα του τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει στην Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι πολλά. Όπως και για κάθε κόμμα που θα κληθεί να κυβερνήσει.
Παρ' όλα αυτά δεν αλλάζουν ένα βασικό δίλημμα των εκλογών!
Ότι ο ψηφοφόρος θα πρέπει να αποφασίσει με βάση τα προγράμματα των κομμάτων. Και να σταθμίζει τα θετικά και τα αρνητικά. ΟΛΩΝ των κομμάτων. Να μην “υποκύπτει” σε έναν “πόλεμο προπαγάνδας”, έστω κι αν είναι ένα σημείο των καιρών μας αυτό... Μπορεί όμως πλέον να εμπνεύσει η πολιτική έναν ταλαιπωρημένο λαό έπειτα από 10 χρόνια Κρίσης;
Υπάρχει στις Ευρωεκλογές ένα εκλογικό αποτέλεσμα, που αξίζει κάποιος να σταθεί. Ένα αποτέλεσμα που δίνει τροφή για σκέψη, καθώς στις λεγόμενες “λαϊκές ή ταξικές γειτονιές”, οι άνθρωποι έχουν έναν “αέρα” πάλης, πόνου και αγάπης για τη ζωή. Όπως και σε άλλες γειτονιές βέβαια στις μεγάλες πόλεις, αλλά αυτές οι γειτονιές που παραθέτω, έχουν τη δική τους κοσμοθεωρία και κρίνουν με μία δική τους αντίληψη για τον κόσμο και την πολιτική, λόγω και της παράδοσης αγώνων που έχουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτη δύναμη σε γειτονιές όπως η Αγία Βαρβάρα, το Αιγάλεω, τα Λιόσια, το Περιστέρι, η Καισαριανή, το Κερατσίνη, η Δραπετσώνα, η Νίκαια, ο Κορυδαλλός.
Σε αυτές τις γειτονιές βγήκε τρίτο κόμμα με υψηλά ποσοστά το ΚΚΕ. Είναι εργατογειτονιές οι συγκεκριμένες, που ο άλλος μετράει και το 50ευρω. Είναι γειτονιές που έχουν παιδιά-επιστήμονες, βγαλμένα από δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια. Είναι γειτονιές που οι γονείς "μάτωσαν" για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Είναι αντιφασιστικές γειτονιές στην πλειοψηφία τους...
Και οι επιλογές των γειτονιών αυτών βγάζουν Κυβερνήσεις. Πάντα έβγαζαν κατά το παρελθόν...
ΥΓ: Η δίκη της Χ.Α. είναι σε εξέλιξη. Θα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Για να ησυχάσουν και ορισμένες ψυχές...