Το περιστατικό είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης κοινωνικής πραγματικότητας στο Νομό Πρέβεζας στις δεκαετίες '20, '30 και '40. Λόγω φτώχειας πολυμελής οκογένειες αναγκάζονταν να δώσουν τα παιδιά τους για υιοθεσία. Και όταν λέμε φτώχεια δεν εννούμε δεν έχω... κινητό, υπολογιστή ή αυτοκίνητο. Όταν λέμε φτώχεια, εννούμε... φτώχεια, που αναφέρει και η χιουμοριστική διαφήμιση. Εννούμε πάλη με την πείνα, το αγιάζι και την επιβίωση. Καταστάσεις που δεν έχουμε ζήσει οι νεότεροι και ούτε φυσικά θέλουμε, εκτός κι αν το θέλουν... άλλοι.

Και επειδή της μόδας είναι να λέμε σε αυτή τη χώρα: «Για όλα φταίει η Δημοκρατία», ας θυμίσουμε πως σε εκείνες τις εποχές επικράτησαν ανελεύθερα καθεστώτα και σε κάποιες περιπτώσεις και φασιστικά. Ας το έχουν στην άκρη του μυαλού τους ορισμένοι. Κλείνουμε την «παρένθεση».

Επειδή τυγχάνει να έχω πολλές προσωπικές μαρτυρίες ηλικιωμένων για τις εποχές που οικογένειες έδιναν παιδιά τους για υιοθεσία, απλά να αναφέρω ότι στο Νομό Πρέβεζας η διαδικασία ήταν... χέρι με χέρι (είναι σκληρός ο χαρακτηρισμός, αλλά κάπως έτσι να το φαντάζεστε), αλλιώς οι οικογένειες τα έδιναν σε ιδρύματα των Μητροπόλεων της Ηπείρου ή σε... παραχριστιανικά ιδρύματα, που ασχολούνταν με το... αζημίωτο με τη συγκεκριμένη «εργασία». Ένα τέτοιο υπήρχε και στα Ιωάννινα, στο οποίο και κατέληξαν ορισμένα από τα παιδιά οικογενειών των ορεινών χωριών του Νομού Πρέβεζας.

Από 'κει οδηγήθηκαν σε αρκετές οικογένειες ανά την Ελλάδα και φυσικά στις ΗΠΑ, όπου είχαν σε πολλές περιπτώσεις μια καλή ζωή. Αυτά είναι τα «χαμένα παιδιά» του Νομού Πρέβεζας. Έχουν αδέρφια εδώ, συγγενείς, ρίζες, αλλά δεν γνωρίζουν καν ότι γεννήθηκαν εδώ. Τι κρίμα αλήθεια...