«Δεν γράφουμε εγχειρίδιο οικονομίας, αλλά μια σελίδα βιβλίου Ιστορίας». Με αυτά τα λόγια ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε κυριολεκτικά... βροντοφώναξε, αυτό που με την κρίση που ζει η Ευρώπη και ο κόσμος λόγω κορονοϊού είναι κάτι παραπάνω από φανερό.
Ζούμε αν μη τι άλλο πρωτόγνωρες και ιστορικές στιγμές. Έλαχε σε εμάς και τη γενιά μας. Από τη “μικρή” Πρέβεζα μέχρι το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη. Δε χρειάζεται ιδεολογικά, πολιτικά ή κομματικά να είσαι ταγμένος κάπου ή να είσαι ειδήμων της γεωπολιτικής για να γνωρίζεις ότι οι κοινωνίες στο σύγχρονο κόσμο διοικούνται από συστήματα και τα συστήματα έχουν διαδικασίες.
Κι αυτό που ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη δική μας “μεγάλη γειτονιά”, αποκαλύπτει ένα τεράστιο συστημικό κενό.
Ένα συστημικό κενό στην Ευρωπαϊκή Ένωση που φάνηκε πιο δυνατά από ποτέ στην οικονομική κρίση του 2010, όπου η χώρα μας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα.
Ένα κενό που φάνηκε επίσης εντονότατα με την έξαρση του προσφυγικού την προηγούμενη δεκαετία, όπου η Ευρώπη συνεχίζει να κάνει τα στραβά μάτια, θεωρώντας το μία προσωρινή κατάσταση που κάποια στιγμή θα τελειώσει, αφού Ελλάδα και Ιταλία βάζουν “γεωγραφική πλάτη” και για τους υπόλοιπους και απορροφούν τα αντίστοιχα κονδύλια. Γίνεται δηλαδή αντιμετώπιση του ζητήματος με οικονομικούς όρους.
Θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο, ότι μόλις με το καλό τελειώσει όλο αυτό, η ανθρωπότητα θα σκεφτεί πολύ σοβαρά τον τρόπο οργάνωσης της ζωής και της καθημερινότητας και τις προτεραιότητες που πρέπει να θέσουν οι κοινωνίες για την ευζωία των πολλών και όχι των λίγων.
Δεν είναι ώρα και λίγοι έχουν όρεξη για πολιτικές αναλύσεις. Οπότε θα προσπαθήσω να παραθέσω ορισμένες ερωτήσεις που φτάνουν στα χείλη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων γύρω μας όπως:
-Μα είναι δυνατόν στην “οικονομική ατμομηχανή” που λέγεται ΕΕ, να παράσχουν βοήθεια και αλληλεγγύη με γιατρούς και υλικά η Κίνα, η Βενεζουέλα και η “ταπεινή Κούβα”;
-Δεν υπάρχουν γιατροί και προσωπικό στην Ελλάδα και την ΕΕ, να γίνουν μαζικές προσλήψεις, να πάρουν την πρωτοβουλία οι γιατροί και να δοθούν σημαντικά κονδύλια στα κρατικά πανεπιστήμια των χωρών για έρευνα και να βρουν τις λύσεις;
-Γιατί δεν ενισχύεται αποφασιστικά το δικό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας; Τι περιμένουμε; Οι γιατροί και οι νοσηλευτές του γιατί διαμαρτύρονται συνεχώς; Από... καπρίτσιο;
-Μα γιατί δεν “ανοίγει την κάνουλα” η ΕΕ και αντιδρά με αυτόν τον τρόπο η οικονομία;
Τα ερωτήματα που κάνει ένας καθημερινός πολίτης αυτής της χώρας είναι απλά και η απάντηση εξίσου απλή. Στην ΕΕ που η Γερμανία -αυτό είναι πλέον ολοφάνερο και στον πλέον αδαή- κατέχει ηγεμονική θέση, το οικονομικό μοντέλο δεν πρέπει να διαταραχθεί. Το πολιτικό μπορεί να διαταραχθεί. Ακόμη και οι δημοκρατικές ελευθερίες! Όχι όμως το οικονομικό μοντέλο.
Είμαστε σε μία περίοδο ιστορική. Τουλάχιστον μπαίνουμε σε μία τέτοια. Το οικονομικό πλήγμα που θα δεχθούμε ως χώρα θα είναι μεγάλο. Τα μέτρα που παίρνει η Κυβέρνηση, άσχετο με το τι ψηφίζει κάποιος, είναι προς την κατεύθυνση ανακούφισης, έχουν ορθή λογική, αλλά κακά τα ψέματα είναι “ασπιρίνες” μπροστά στην οικονομική ζημιά που θα δεχθεί ο ιδιωτικός τομέας και δεν έχουν βαθύ χρονικό ορίζοντα.
Και ας ελπίσουμε να μη ποντάρει η Κυβέρνηση σε αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό που θα δημιουργηθεί ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και αρχίζει να “πετσοκόβει” μισθούς και συντάξεις. Ας το ελπίσουμε... Δεν πρέπει να επικρατήσει και πάλι μία ιδιότυπη λογική “να... ματώσουμε όλοι”. Γιατί ήδη κάποια “παπαγαλάκια” έχουν ξεκινήσει και τα βάζουν με τους εκπαιδευτικούς, με τους πυροσβέστες, τους δημόσιους υπαλλήλους και πάει λέγοντας...
Η διαχείριση της Κρίσης αυτή τη στιγμή σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας από πλευράς Μητσοτάκη έχει πάει καλά. Για όλα τα άλλα (καραντίνα κ.ο.κ.) υπάρχουν διάφορες επιστημονικές απόψεις, αλλά είναι μία εντελώς άλλη συζήτηση. Στην γενική εικόνα πάντως τόσο η Κυβέρνηση, όσο και τα άλλα κόμματα έχουν δείξει τουλάχιστον σοβαρότητα, σε σχέση με όσα είδαμε στην “πολιτισμένη” Ευρώπη. Ακόμη και οι πολίτες στην πλειοψηφία τους εμφάνισαν περισσότερο τον... Ευρωπαίο και όχι τον... Βαλκάνιο εαυτό τους, εκτός βέβαια από τρανταχτές εξαιρέσεις. Άλλο όμως αυτό και άλλο η πολιτική διάσταση που προκύπτει από τις επιλογές της Κυβέρνησης. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Οπότε καλό είναι να μένεις σπίτι, όχι όμως σιωπηλός... Γιατί αλλιώς πάμε σε “επικίνδυνα μονοπάτια”.
Ο Μητσοτάκης λοιπόν όρισε “αρχηστράτηγο” τον Τσιόδρα. Έξυπνη επικοινωνιακά και ουσιαστικά κίνηση, καθώς πρόκειται για έναν “κανονικό” μέσο άνθρωπο, οικογενειάρχη και επιστήμονα, που προκαλεί μία ηρεμία στον τηλεθεατή. Ο Κικίλιας ή κάποιος άλλος από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό του Υπουργείου δε θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά. Θα είχε αντίστροφα αποτελέσματα. Και μην ξεχνάμε ότι ο Τσιόδρας ανακοινώνει θανάτους καθημερινά... Μόνο εύκολο δε το λες. Ο Χαρδαλιάς πάλι συμπληρώνει το “δεξιό πολιτικό κενό” στο “κάδρο” της διαχείρισης.
Υπάρχουν σε όλη αυτή την ιστορία και και τα 11 εκατομμύρια ευρώ που “μοιράζει” η Κυβέρνηση για υπηρεσίες επικοινωνίας και ενημέρωσης των πολιτών που απαιτούνται για την υλοποίηση εκστρατείας στο πλαίσιο της προστασίας της δημόσιας υγείας και των μέτρων για την αποτροπή της διασποράς του κορωνοϊού COVID- 19.
Δύο παρατηρήσεις επ' αυτού:
Το ποσό είναι πολύ μεγάλο γι' αυτή τη δουλειά. Έως προκλητικό. Δε δικαιολογείται, ειδικά από τη στιγμή που θα μπορούσε να είναι δωρεάν. Ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν ελλείψεις στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Παρ' όλα αυτά οι καμπάνιες αυτές δεν είναι “κολάσιμο” να πληρώνονται. Ο χώρος της διαφήμισης λειτουργεί και με αυτόν τον τρόπο. Εφόσον λοιπόν δίνονται αυτά τα χρήματα, θα πρέπει να “μοιραστούν” αναλογικά σε όλα τα ΜΜΕ και όχι στους “δικούς μας”. Ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις ανάλογα με τι κόμμα είσαι, με τι εφημερίδα διαβάζεις κ.ο.κ. Και δικαίωμα στην ενημέρωση έχουν όλοι οι πολίτες. Ανεξαρτήτως από την επιλογή τους να διαβάζουν ακόμη και “κίτρινο Τύπο”.
Όσο για την πρόταση να καταθέτουν οι αιρετοί (βουλευτές, Δήμαρχοι κ.α.), το 50% του μισθού τους; Απλώς η “μπάλα πέφτει στην εξέδρα”. Δε λύνονται έτσι τα προβλήματα στα οργανωμένα κράτη. Τέτοιου είδους προτάσεις αγγίζουν τα όρια του λαϊκισμού.
Πρώτον: Και να μη πληρώνονται καθόλου οι περισσότεροι εκ των βουλευτών για τον επόμενο χρόνο, έχουν να ζήσουν για ακόμη δύο χρόνια με τα λεφτά που ήδη έχουν...
Δεύτερον: Μα τώρα το σκέφτηκε αυτό η Κυβέρνηση; Γιατί δεν δίνει μόνιμο χαρακτήρα σε τέτοιου είδους μέτρα και να αξιοποιούνται τα χρήματα που εξοικονομούνται για κοινωνική πολιτική;
Σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολη περίοδος. Αγχώδης. Και είναι και μία παράμετρος που διατηρείται από γεννήσεως του Ελληνικού Κράτους και “περνάει κρίση”. Η σχέση παππού-γιαγιάς με τα εγγόνια τους. Καλή η βιντεοκλήση, αλλά τους λείπει η επαφή. Τους λείπει πολύ...