Μέρες κορονοϊού διανύει η ανθρωπότητα και η αλήθεια είναι πως όλα πλέον μοιάζουν πιο περίεργα από ποτέ. Ακόμη κι εδώ στη μικρή “γειτονιά” του κόσμου μας, την μικρή Πρέβεζα. Ξεφεύγοντας ελαφρώς από το σύνηθες στυλ αρθρογραφίας της ιστοσελίδας, θα ήθελα να καταπιαστώ με ένα θέμα που φέρνει “γλυκές θύμησες” στους περισσότερους με έναν τρόπο όμως ελαφρώς διαφορετικό.
Το ποδόσφαιρο στις μικρές ηλικίες έχει πλέον ενταχθεί κατά ένα σημαντικό ποσοστό στις ακαδημίες ποδοσφαίρου. Ειδικά στην Πρέβεζα το Athlopolis έχει υψηλά standards ποιότητας, εφάμιλλα ακαδημιών της Αθήνας, αλλά και άλλες ακαδημίες κρατούν ψηλά τον πήχη.
Το παιδί μαθαίνει σωστά τα βασικά του ποδοσφαίρου, φροντίζουν για την εκπαίδευσή του προπονητές-παιδαγωγοί, οι προπονητές γνωρίζουν άριστα πότε να το εντάξουν στην τακτική σε ηλικιακά στάδια και γενικώς αντιμετωπίζουν όμορφα το ποδόσφαιρο ως ένα παιχνίδι, ένα σχολείο, αθλούνται, μαθαίνουν και διασκεδάζουν. Μαθαίνουν επίσης τον υγιή ανταγωνισμό, το fair play και άλλα στοιχεία πολύ απαραίτητα για τη ζωή τους. Και ορισμένα από αυτά, όπως ο Μπουζούκης, ο Νάτσος κ.α. ξεχωρίζουν και παίζουν και επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Οι κοινωνίες οργανώνονται ποδοσφαιρικά και αθλητικά και υπάρχει πρόοδος. Οι κοινωνίες προχωρούν και δεν γυρίζουν πίσω. Και καλά κάνουν!
Το ποδόσφαιρο σε αυτές τις ηλικίες έχει γίνει ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και όχι μπάλα, όπως ήταν παλιά στην αλάνα! Και καλά έκανε! Για μία σειρά κοινωνικούς λόγους βέβαια, που δεν είναι της παρούσης. Ήταν όμως όλα τόσο άσχημα στην αλάνα; Γιατί όλοι θυμούνται νοσταλγικά τις εποχές εκείνες που τα γόνατα μάτωναν, χτύπαγες πάνω σε χαλίκια και σε πέτρες, έτρωγες ξύλο, κλωτσιές και γυρνούσες σπίτι “άχρηστος” από τη σκόνη και το αίμα με τη μητέρα σου να παθαίνει ένα μίνι-εγκεφαλικό;
Προσπαθώντας να ανασύρω μικρές μνήμες δικές μου από το τσιμέντο στην αυλή του 6ου δημοτικού σχολείου που γέμιζε από παιδιά, από τις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις στα στενά της Ζαλόγγου και στις πιλοτές, από την Κυανή Ακτή (έπαιζες μπάλα -κυρίως στις εκδρομές- τότε και καμιά φορά έφευγε και στη θάλασσα), από το τεράστιο γήπεδο του Πυροβολικού (αλάνα από τις λίγες...), από τα Καμαρινιωταίικα, τα Λευκαδίτικα, τον Υδατόπυργο κ.ο.κ., θυμάμαι ορισμένες στιγμές που ίσως να θυμούνται και αρκετοί από εσάς που διαβάζετε τούτες τις γραμμές...
Ο πολύ καλός ήταν σίγουρο ότι θα έτρωγε κλωτσιές. Πολλές, συνεχόμενες και αιμοβόρες. Αν έκανε δε και “τσαλιμάκια”, είχε... υφάκι ή έκανε και ντρίμπλες περίεργες, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να βρεθεί περισσότερες φορές στο χώμα παρά όρθιος. Αλλά σηκωνόταν, σηκωνόταν και συνέχιζε. Να αποδείξει ότι ακόμη κι έτσι θα ήταν ο καλύτερος... Ξεκινούσε από την άμυνα δεν έδινε καμία πάσα έφτανε στο τέρμα και σκόραρε! Και τότε πεταγόταν οι φλέβες από το λαιμό του μέσα στον ιδρώτα και τις γρατσουνιές, η γροθιά έσφιγγε και η κραυγή ακουγόταν από άκρη σε άκρη στην πόλη. ΓΚΟΛ!
Τίποτα ωραίο δεν υπήρχε σε αυτό! Τίποτα! Αλλά τον σεβασμό τον κέρδιζε. Πρώτα απ' όλα για τον ίδιο του τον εαυτό και μετά για τους άλλους. Ήταν παιχταράς, πάει και τέλειωσε. Αυτός ο παίκτης σε οποιονδήποτε ποδοσφαιρικό γήπεδο ή σε οποιοδήποτε γήπεδο της ζωής θα έβγαινε νικητής! Πείσμα, επιμονή, αυτοθυσία, προσπάθεια, ταλέντο. Τα είχε όλα...
Φυσικά διαιτητής δεν υπήρχε! Έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνος του...
Ο πολύ αδύναμος ή ο πολύ άσχετος είχε “θέματα”. Αν μάλιστα έβαζε τα κλάματα και αποχωρούσε από τη γειτονιά ή την αλάνα- ενίοτε μαζί με τη μπάλα, που θα ήταν ότι χειρότερο- τότε πραγματικά δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι. Εκεί “καθάριζαν” οι συμπαίκτες. Συνήθως τον έβαζαν στην επίθεση για να μην κάνει πολλά λάθη, έπαιρνε μία πάσα-έτοιμο γκολ και οι συμπαίκτες του, του χάριζαν μία μοναδική στιγμή αναγνώρισης και επιβράβευσης. ΓΚΟΛ! Το πέτυχε και ήταν τόσο, μα τόσο χαρούμενος. Και μετά όλη η παρέα του ήταν εκεί γι' αυτόν. Αλληλεγγύη, στήριξη, ενθάρρυνση, ένταξη σε κοινωνικό σύνολο. Όμορφα στοιχεία διαπαιδαγώγησης χαρακτήρων. Φυσικά “έπαιζε” σε μερικές γειτονιές οι “καλοί” να μην τους άφηναν καν να παίξουν. Δεν ήταν όλα τέλεια στις αλάνες...
Η νίκη ήταν ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στις αναμετρήσεις της αλάνας και πολλές φορές το φως της ημέρες “έφευγε” για να μπορέσει να αναδειχθεί ο νικητής.
Ιστορίες θα μπορούσαμε να βρούμε πολλές για εκείνα τα χρόνια.
Το βέβαιο είναι ένα: Το πάθος, το πείσμα, ο δυναμισμός και η ανεμελιά ήταν κάτι που χαρακτήριζε την αλάνα. Και οι παρέες. Και τους περισσότερους τους ακολούθησαν τα στοιχεία αυτά και στις ζωές τους...
Κλείνοντας με ένα τραγουδάκι, αρκεί να σημειώσουμε πως είναι ό,τι καλύτερο να αθλούνται τα παιδιά σήμερα, σε οργανωμένους χώρους και με καταρτισμένους προπονητές και παιδαγωγούς. Στο μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, τη γυμναστική, την πυγμαχία, την κολύμβηση, σε όλα τα αθλήματα. Και θα πρέπει Πολιτεία και Αυτοδιοίκηση να φροντίσουν για τις ιδανικές εγκαταστάσεις. Και για τα παιδιά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ενταχθούν σε κάποιο σωματείο.
Είναι το μέλλον. Το παρελθόν είναι μόνο για αναμνήσεις...
