Ένα από τα μεγάλα προβλήματα -στα όρια του στρεβλού- της χώρας, το οποίο την δεκαετία 2010-2020, έκανε χειρότερη την κατάσταση λόγω Μνημονίων και “ψαλιδιού” στις προσλήψεις, είναι η μη αξιοποίηση από την αυτοδιοίκηση του ιδιαίτερα καλά καταρτισμένου νέου επιστημονικού δυναμικού της χώρας, το οποίο είτε μετανάστευσε στο εξωτερικό ή στράφηκε αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα.
Την ίδια στιγμή ειδικά οι Δήμοι επιφορτίστηκαν με επιπλέον μεγάλες και εξειδικευμένες αρμοδιότητες, στις οποίες προσπαθούσαν να αντεπεξέλθουν δίνοντας πραγματικά μεγάλο αγώνα για να μπορέσουν να “συμμαζέψουν” καταστάσεις.
Έχουμε μπει σε μία δεκαετία, αλλά επίσης και σε μία πολύ επιθετική φάση του συστήματος που λέγεται “καπιταλισμός”. Μία δεκαετία που παρατηρώντας το γενικότερο κλίμα στην πολιτική και την οικονομία φαίνεται ότι στρατηγικά, οι τομείς της ύδρευσης για της διαχείρισης των λιμανιών θα περάσουν από τον δημόσιο-δημοτικό έλεγχο, στους μεγάλους επιχειρηματικούς “παίχτες”.
Ο Δήμος Πρέβεζας έχει ως “παιδιά” του το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Πρέβεζας και τη Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης.
Όσοι είχαν διατελέσει διοίκηση είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και τον ξεπέρασαν μάλιστα και σε κάποιες περιπτώσεις. Ίσως όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι...
Όπως είναι διαμορφωμένο συστημικά όμως το τοπίο στην αυτοδιοίκηση, η διοίκηση των παραπάνω οργανισμών, ορίζεται με βάση την προσπάθεια της εκάστοτε δημοτικής αρχής να διατηρήσει μία ισορροπία δυνάμεων είτε στο εσωτερικό μίας δημοτικής παράταξης είτε στο πλαίσιο μίας συνεργασίας παρατάξεων (όπως π.χ. η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τώρα, καθώς ο Πρόεδρος Φώτης Ζέρβας δεν είναι σύμβουλος της παράταξης του Δημάρχου, αλλά συνεργαζόμενης παράταξης).
Αυτό δημιουργεί μία πολιτική διαχείριση των δύο οργανισμών, την ώρα που στην Ευρώπη και στις ανεπτυγμένες ασιατικές χώρες (π.χ. Ιαπωνία, Κορέα) θέσεις ευθύνης και διοίκησης σε ανάλογες περιπτώσεις αναλαμβάνουν τεχνοκράτες-νέοι επιστήμονες και με καθορισμένη θητεία. Με αυτόν τον τρόπο οι χώρες αυτές επιτυγχάνουν να αξιοποιούν το νέο επιστημονικό τους προσωπικό και στον δημοτικό-δημόσιο τομέα, να απελευθερώνουν δυνάμεις στην υψηλού επιπέδου παροχή και να δημιουργούν αναπτυξιακές προοπτικές με βάση τη γνώση.
Δε συμβαίνει φυσικά σε όλους τους Δήμους το ίδιο. Υπάρχουν δημοτικά λιμάνια πρότυπα λειτουργίας, αλλά και ΔΕΥΑ που λειτουργούν εξαιρετικά και με καινοτόμες πρακτικές. Αλλά αποτελούν εξαίρεση.
Στην Ελλάδα έχουμε ένα μεγαλύτερο στρατηγικό πλεονέκτημα από αυτές τις χώρες (αν και τον τελευταίο χρόνο η Κυβέρνηση έχει βαλθεί να το αφαιρέσει από την ελληνική πραγματικότητα). Την υψηλού επιπέδου κατάρτιση στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο και στο δημόσιο σχολείο, όπου φοιτούν τα “καλύτερα μυαλά” από ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, τα οποία δυστυχώς αξιοποιούνται στη συνέχεια στο εξωτερικό και όχι στο εσωτερικό. Για πολλούς λόγους βέβαια που δεν είναι της παρούσης... Η “δεξαμενή” δηλαδή είναι μεγάλη.
Θα ήταν ιδανικό δηλαδή νομοθετικά και δεσμευτικά να προβλεφθεί στην κεφαλή της ΔΕΥΑ Πρέβεζας να εργαστεί επί θητείας δύο δημοτικών αρχών, ένας νέος επιστήμονας (μπορούν να μπουν ηλικιακά όρια) με ειδίκευση στη διαχείριση του νερού, με ειδίκευση στην οργάνωση αποχευτευτικών συστημάτων, με ειδίκευση στις πολιτικές ύδρευσης κ.ο.κ.
Θα πει κάποιος; Υπάρχουν τέτοιοι;
Σας πληροφορώ πολλοί...
Θα πει κάποιος; Και πόσο θα πληρώνονται;
Μπορεί ο νομοθέτης να προβλέψει έναν καλό μισθό, δεν είναι πρόβλημα αυτό για το Ελληνικό Δημόσιο και φυσικά είναι από τις φορές που λες ότι το Δημόσιο “θα τα βγάλει τα λεφτά του”.
Φυσικά σε κάθε σύμβαση θα υπάρχουν ρήτρες που θα προστατεύουν τον κάθε Δήμο.
Αντιστοίχως θα ήταν ιδανικό να δούμε στο Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Πρέβεζας, μία διοίκηση με επικεφαλής έναν επιστήμονα που εξειδικεύεται στο Port Management (διοίκηση λιμένων), που ειδικεύεται στα λιμενικά έργα, στη διαχείριση λιμενικών δραστηριοτήτων κ.ο.κ.
Όπως είχε πει προεκλογικά και ο σύμβουλος της “Δημοτικής Ανατροπής” και νυν Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΠ Φώτης Ζέρβας: “Εμείς οι αμόρφωτοι, που έχουμε τη βασική εκπαίδευση, με στήριγμα όμως νέα παιδιά-επιστήμονες που εμείς θα τους διαλέξουμε, θα προχωρήσουμε. Εμείς θα ανοίξουμε το γήπεδο και θα αφήσουμε αυτά τα παιδιά να παίξουν μπάλα”.
Το πολιτικό διακύβευμα είναι αν όντως θέλει η πολιτική και αυτοδιοικητική ηγεσία του τόπου να “ανοίξει το γήπεδο... για να παίξουν μπάλα...” και να κάνει τις απαραίτητης νομοθετικές παρεμβάσεις.
Κάτι τέτοιες σκέψεις γυρνάνε στο μυαλό μου, μπροστά στο “τσουνάμι” που φαίνεται πως έρχεται και η κοινωνία κρατάει μέχρι στιγμής... ομπρέλα!
Ίσως και αφελείς σκέψεις...
Φταίνε οι διαδικτυακές συνομιλίες με φίλους από το εξωτερικό...