Ονομάζομαι Παναγιώτης Τσόγκας. Το μικρό μου όνομα το πήρα από τον Παναγιώτη Τσόγκα του Αθανασίου, αδερφό του παππού μου, Ευάγγελου, ο οποίος στις 18-9-1943, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στο χωριό Κανάλι. Σε πολιτικό χώρο δεν άνηκε, στο Αντάρτικο δεν ήταν. Ήταν 21 ετών. Είχε μία κόρη ενός έτους… Θύμα κι αυτός της ναζιστικής θηριωδίας.
Γι’ αυτό και με ονόμασαν Παναγιώτη. Στη μνήμη του. Και τον πατέρα μου Ελευθέριο για χάρη της λευτεριάς της πατρίδος. Και την νεογέννητη τότε κόρη του Παναγιώτη, Ελευθερία την ονόμασαν κι αυτή. Για χάρη της λευτεριάς από ένα «σιχαμένο πράγμα» που έβαψε με αίμα τη χώρα, τα σπίτια, τις οικογένειές μας.
Αργότερα ήρθε η Χούντα, κατά την οποία ο πατέρας της μητέρας μου και παππούς μου ταλαιπωρήθηκε, μόνο και μόνο επειδή πολέμησε για τη λευτεριά της πατρίδος και επειδή ήταν δημοκράτης. Ταλαιπωρήθηκε –και ευτυχώς- ελάχιστα σε σχέση με άλλους που έφαγαν τα νιάτα τους σε εξορίες.
Ο πατέρας του πατέρα μου, που οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον αδερφό του, σαν «σκυλί», πολεμιστής των βουνών της Πίνδου και της Αλβανίας, δεν ήθελε με τίποτα τα παιδιά του να πάνε στη Γερμανία σαν μετανάστες. Έκλαψε. Τελικά το δέχθηκε. Είχε πάντα στο μυαλό του εκείνο τον ναζιστικό χαιρετισμό και εκείνες τις κραυγές που «βρωμούσαν» φασισμό και θάνατο.
Μέχρι το θάνατό του δεν μπορούσε να πιστέψει πως οι φασίστες του «πήραν» τον αδερφό. Η ζωή προχωρά. Έτσι είναι, έτσι θα ‘ναι. Ο φασισμός δεν έχει πατρίδα.
Έμαθα επίσης πως στην Κατοχή υπήρχαν τα τάγματα ασφαλείας, οι προδότες, οι συνεργάτες των ναζί, οι λαδέμποροι και άλλα «καλόπαιδα». Στη συνείδησή μου, όλοι αυτοί είναι εχθροί της ίδιας μου της πατρίδας, της ελευθερίας.
Βλέπω άτομα συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, όλους αυτούς τώρα να τους υμνούν. Και η κοινωνία απλώς το αποδέχεται. Και σιωπά… για να μην πως τα επικροτεί. Ίσως και δεν ξέρει καν περί τίνος πρόκειται…
Είμαι από τους προσβεβλημένους από τη χειρονομία του Κατίδη. Μία σκέψη μόνο υπάρχει στο κεφάλι μου: «Αν ζούσε ο παππούς και το έβλεπε, τι θα έλεγε;».
Αν ρωτούσε πάντως κάποιος τη γνώμη μου, θα έλεγα πως δεν θέλω να τιμωρηθεί ο Κατίδης από την ΕΠΟ. Πολύ απλά, γιατί ο παίκτης έχει ήδη καταδικαστεί στις συνειδήσεις. Δε χρειάζεται όλο αυτό που γίνεται. Το ζήτημα είναι τα νέα παιδιά. Ας μην δηλητηριαστούν άλλο οι καρδούλες τους…
Σεβασμός στα μνήματα των νεκρών μας. Τίποτα άλλο…